Αυτό το Σάββατο στην εκπομπή του Ράδιο ΕΝΑ 102,5 «Βιβλίο και Πολιτισμός» η Σοφία Νικολάου μιλάει με την Άσπα Γοσποδίνη καθηγήτρια Πολεοδομίας και Αστικού Σχεδιασμού , στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, για το αστικό τοπίο στην πόλη του Βόλου κυρίως, καθώς και την ανάγκη δεντροφύτευσης αλλά και την εκπαίδευση ατόμων και κοινοτήτων στα εκτεταμένα περιβαλλοντικά οφέλη από τη φύτευση δέντρων.
Η συζήτηση θα εστιάσει στις αστικές αναπλάσεις, στην αστική αναγέννηση και ανάπτυξη, στους σ μετασχηματισμούς των νέων αστικών τοπίων και τις νέες αστικές οικονομίες, στην παγκοσμιοποίηση και την «ταυτότητα του τόπου», στις ευφυείς αλλά και τις συρρικνούμενες πόλεις.
Η Άσπα Γοσποδίνη είναι Διπλ. Αρχιτέκτονας, MSc, PhD Bartlett School, UCL. Είναι επίσης Διευθύντρια του Ερευνητικού Εργαστηρίου «Μορφολογίας και Σχεδιασμού Αστικού Χώρου» και Διευθύντρια του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών «Αστικές Αναπλάσεις, Αστική Ανάπτυξη και Αγορά Ακινήτων» του Τμήματος Μηχανικών Χωροταξίας Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Η σύγχρονη πόλη καλείται να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της. Ανάμεσα στη βιασύνη, τον θόρυβο και την αποξένωση, αναδύεται η απαίτηση για έναν νέο τρόπο ύπαρξης – πιο ήπιο, πιο συμμετρικό με τη φύση. Ο αστικός σχεδιασμός δεν μπορεί πια να περιορίζεται στη διαχείριση του χώρου, οφείλει να καλλιεργεί σχέσεις: σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, στα υλικά, στο φως και στο πράσινο. Κάθε δέντρο που φυτεύεται δεν είναι μόνο μια χειρονομία οικολογικής ευαισθησίας, αλλά και μια πράξη μνήμης και προοπτικής· ένα σημάδι ότι η πόλη θυμάται πως κάτω από το οδόστρωμα υπάρχει ακόμη χώμα. Η ανάγκη ένταξης των δέντρων στον αστικό ιστό δεν είναι, επομένως, μια πολυτέλεια της εποχής, αλλά μια επιστροφή στην ισορροπία. Μια υπενθύμιση ότι ο πολιτισμός δεν μετριέται μόνο με την πυκνότητα των κτιρίων, αλλά και με τη γενναιοδωρία του χώρου που αφήνει για να ριζώσει ένα δέντρο.
Στο δεύτερο μέρος της εκπομπής θα παρουσιαστεί ένα μίνι αφιέρωμα στον Διονύση Σαββόπουλο γιατί , όπως επισημαίνει η Σοφία Νικολάου, υπάρχουν στιγμές που οι λέξεις σωπαίνουν και τότε αναδύεται η μουσική σαν ένας παλμός που δεν υπακούει στη λογική, μα στη μνήμη του σώματος και της ψυχής.
