«Αληθινή γλυκόπικρη ιστορία. Ώρα 23.10. Προχθές το βράδυ. Βλέπουμε μια ταινία. Ξαφνικά, «Γιώργο, κάτι καίγεται», φωνάζει η γυναίκα μου. «Γαμώτο», είπα και πετάγομαι. Για μια στιγμή ήμουν σίγουρος, ότι είχα αφήσει την τοστιέρα στην πρίζα. Κοιτώ…όχι, όλα καλά. Περπατώ γρήγορα προς το χολ. Η οσμή γίνεται εντονότερη. Κοιτώ τον πίνακα με τις ασφάλειες. Όλα καλά κι εδώ. Μου έρχεται αναλαμπή : Το πορτατίφ με την δυνατή λάμπα που τα παιδιά αφήνουν ανοικτό όταν κοιμούνται. «Κάποιο χαρτί θα ακουμπά επάνω ή κάποιο λούτρινο», σκέφτηκα. Τρόμαξα. Εισβάλλω βιαστικά στο παιδικό δωμάτιο. Τα παιδιά ξυπνούν τρομαγμένα. Ελέγχω κι εδώ…όλα καλά. Να μην σας τα πολυλογώ, βγαίνω στο μπαλκόνι. Άπνοια και οσμή αφόρητη παντού. Η ατμόσφαιρα του Βόλου είναι. «Άντε βρε καρκίνε, εσύ ήσουν και με κοψοχόλιασες βρε ;», σκέφτηκα. Ηρέμησα, χαμογέλασα και συνέχισα την ταινία στο Νετφλιξ….» διηγείται ο συμπολίτης παιδίατρος, κ. Γιώργος Χαρίτος.
