«Ευθύνη για το έγκλημα δεν έχει μόνο αυτός που δίνει την διαταγή. Έχει κι εκείνος που πατά την σκανδάλη. Κι ήταν πολλοί αυτοί που πάτησαν την σκανδάλη. Είτε στρατιώτες (κατά το κοινώς λεγόμενο απλά “παιδιά” του Γερμανικού κι όχι μόνο λαού) συμμετέχοντας σε εκτελεστικά αποσπάσματα και γενικότερα ασκώντας τις “εξουσίες” των δυνάμεων κατοχής είτε “έλληνες” συνεργάτες αυτών λειτουργώντας ως σύγχρονοι τότε “εφιάλτες”. Και δεν αναφέρομαι καθόλου στου υπηρέτες της “πέμπτης φάλαγγας” των κατακτητών γόνοι των οποίων και σήμερα πρωταγωνιστούν στην πολιτική αλλά και στην ενημερωτική ζωή της κατεχόμενης ,απ’ ότι αντιλαμβανόμαστε, ακόμα χώρας μας.Και των τριών προηγούμενων κατηγοριών τα απάνθρωπα και βδελυρά μέλη παραμένουν ουσιαστικά ατιμώρητα. Και μένει στα Καλάβρυτα, στην Δράκεια, στο Βιάννο, στην Νέα Αγχίαλο, στον Ριζόμυλο, στην Κερασιά και το μέτρημα δεν έχει τέλος , να θυμάται, να θυμώνει, να ζητά ακόμα την τιμωρία και την αποκατάσταση αλλά και να κλαίει για τους δικούς του ανθρώπους. Αλλά μένει και η επιταγή σ’ όλους εμάς τους κατοπινούς να μην ξεχάσουμε. Γιατί αν ξεχάσουμε είναι σαν να φτύνουμε στους τάφους των δικών μας. Μα και για να μην τα ξαναπεράσουμε, ούτε εμείς ούτε και τα παιδιά μας. Και ας μην θεωρηθεί το τελευταίο ως απίθανο και φανταστικό. Δείτε πόσο απίθανο και ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας φάνταζε κάτι τέτοιο στην Ουκρανία, στο Ιράκ, στην Συρία, στην Λιβύη, στο Αφγανιστάν αλλά και σε μια σειρά από χώρες στην Λατινική Αμερική, με άλλον βέβαια χαρακτήρα και κατοχικό πρόσωπο» τονίζει ο κ. Κώστας Γαργάλας.
