«Από τα κάθε είδους πλαστικά που συγκεντρώνονται στην ανακύκλωση ένα μικρό μόνο μέρος μπορεί να επαναχρησιμοποιηθεί ή να καεί για ενέργεια με ασφαλή τρόπο. Όλα τα άλλα κρύβονται κάτω από το χαλί, δηλαδή στέλνονται με καραβιές σε χώρες του τρίτου κόσμου για να ρυπάνουν την γη, θάλασσα κι ατμόσφαιρα των φτωχών. Το 2018 η Κίνα για να συγκρατήσει κάπως την αλματώδη περιβαλλοντική κρίση της σταμάτησε να δέχεται τα ευρωπαϊκά κι αμερικάνικα πλαστικά. Η συμφόρηση που προκλήθηκε στις αναπτυγμένες χώρες, ειδικά στα χαμηλής ποιότητας πλαστικά, βρήκε διέξοδο σε νέους αποδέκτες όπως η Ινδονησία, η Τουρκία, η Μαλαισία και το Βιετνάμ. Μόνο που κι αυτοί δεν άντεξαν για πολύ στο ρόλο του διεθνούς σκουπιδότοπου. Ήδη το τελευταίο τρίμηνο, η Μαλαισία και οι Φιλιππίνες έστειλαν εκατοντάδες τόνους πλαστικού πίσω στον Καναδά, την Αυστραλία και τις ΗΠΑ. Πολλά από αυτά τα απορρίμματα είχαν φτάσει παράνομα σε κοντέινερ δηλωμένα ως άλλα προϊόντα. Η απορρόφηση λοιπόν του άχρηστου πλαστικού εξελίσσεται σε ένα αστάθμητο παιχνίδι όπου εμπλέκονται επιχειρήσεις, βιομηχανίες, πολιτικές εξουσίες, μαφίες και γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί. Κάποιοι θα βγουν περισσότερο κι άλλοι λιγότερο κερδισμένοι. Αυτοί που θα χάσουν σίγουρα είναι πολλές τοπικές κοινωνίες. Μια τέτοια πάει να γίνει ο Βόλος. Το καράβι FIONA που ξεφόρτωσε αμφίβολης ποιότητας RDF για καύση στην ΑΓΕΤ (ένα από τα δεκάδες εργοστάσια τσιμέντου της πολυεθνικής LAFARGE) φαίνεται ότι είχε παραποιήσει τα στοιχεία της πορείας του και το φορτίο του δεν ερχόταν από την Ιταλία αλλά από λιμάνι της Βόρειας Αφρικής. Φυσικά, παρά τις καταγγελίες και τους ακτιβισμούς, το πλαστικό παρελήφθη και το πλοίο απέπλευσε ελεύθερο. Για την Περιφερειακή Διοίκηση και τις άλλες Αρχές, τα πάντα έγιναν κανονικά. Όλα αυτά θα ήταν ωραίο υλικό για σύγχρονο αστυνομικό μυθιστόρημα αν η βρώμα του δεν έμπαινε κυριολεκτικά μέσα μας κάθε βράδυ αφού βγει από τις καμινάδες της ΑΓΕΤ» επισημαίνει ο καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, κ. Κώστας Μανωλίδης.
