«Έψαχνα τον σωστό χρόνο για να κάνω μια εξομολόγηση. Βρέθηκε. Όλα αυτά τα χρόνια, όλα αυτά τα νοσοκομεία, τα εξωτερικά ιατρεία, οι ιδιωτικές κλινικές. Με το χέρι στην καρδιά και δίχως ένα δράμι κόμπλεξ : Θα ήμουν σήμερα ο μισός γιατρός από ότι είμαι, ίσως και ο μισός άνθρωπος, εάν δεν είχα δίπλα μου άξιες νοσηλεύτριες. Όχι μόνο να μου συμπαραστέκονται. Όχι. Αλλά πολλές φορές ακόμη και να με καθοδηγούν. Ιδίως τα πρώτα χρόνια. Ομολογώ λοιπόν : Νοσηλεύτρια με έμαθε να κάνω τριαζ. Να αντιλαμβάνομαι «τι είναι επείγον».
Νοσηλεύτρια να παίρνω αίμα. Να βάζω φλεβο-καθετήρα, ουρο-καθετήρα. Να κόβω τον αφαλό στην αίθουσα τοκετού. Να σκουπίζω, να κάνω μια «αναρροφησουλα». Να βάζω το παιδί στο στήθος της μάνας, να δουλεύω το θήλαστρο. Πέρασε ο καιρός. Απέκτησα πείρα, ίσως λίγο κι «όνομα». Η ανάγκη όμως ήταν πάντοτε εκεί. Η νοσηλεύτρια με ξελάσπωνε όταν «δεν προλάβαινα». Ήταν τα μάτια μου και τα αυτιά μου επάνω στο άρρωστο παιδί, όταν εγώ ήμουν στα επείγοντα ή στην «αίθουσα». Μιλούσε με τους γονείς, ετοίμαζε τα πάντα. Πριν από έμενα – για εμένα. Προτού καλά καλά το καταλάβω, ξεκίνησε να κάνει ΚΑΙ τις δικές μου δουλειές. «Σε βλέπω ότι δεν προλαβαίνεις», μου έλεγε με κατανόηση. Όχι ότι προλάβαιναν αυτές.
Κουκιά μετρημένα σε ένα ΕΣΥ αμετροεπές. Ξεκίνησε λοιπόν, πολλές φορές, να παίρνει αυτή αίμα αντί για εμένα, να βάζει φλέβα, ακόμα και να μου φέρνει τα αποτελέσματα. Κατάλαβα ότι εγώ δούλευα πάρα πολύ για να τα φέρω βόλτα, αλλά εκείνη ακόμα περισσότερο στα αλήθεια. Κατάλαβα ακόμα ότι εγώ έπαιρνα τα διπλά -και βαλε- λεφτά. Ότι εμένα δεν μου χρωστούσαν ούτε ένα ρεπό. Ότι σηκωνόντουσαν όρθιοι και με αποκαλούσαν «κύριε Χαρίτο» όταν έμπαινα στο δωμάτιο κι εκείνη την φώναζαν «εεεε νοσοκομααα». Για αυτό σας λέω. Μαζευτείτε.
Πίσω από κάθε «γιατράρα» που βλέπετε, υπάρχει ένας ολόκληρος στρατός από νοσοκόμες και νοσοκόμους που δουλεύουν αθόρυβα για να τον «κάνουν μάγκα». Δημόσια, λοιπόν, ένα απέραντο ευχαριστώ σε όλα τα κορίτσια που όλα αυτά τα χρόνια με στήριξαν, με βοήθησαν, με ανεχτήκαν. Έχουν δουλέψει και με καλύτερους γιατρούς από εμένα (αυτό είναι βέβαιο) , αλλά θέλω να πιστεύω ότι όλες εισέπραξαν το ίδιο : Ποτέ δεν ξεχώρισα τον εαυτό μου από εκείνες. Ήμασταν όλοι το ίδιο κι ακόμα έτσι σας αισθάνομαι. Δεν θα βγω στο μπαλκόνι να σας χειροκροτήσω. Αυτά είναι για τις παράτες. Σας χειροκροτώ όμως κάθε μέρα. Και σας σκέφτομαι. Αυτά τα ολίγα γιατί σας το χρωστούσα. Θεωρείστε το ως «αξιολόγηση»» το μήνυμα του συμπολίτη γιατρού, κ. Γιώργου Χαρίτου.
