«Όπως και να το κάνουμε, ο Δήμαρχος Βόλου είναι λαρτζ. Του αρέσει να χαρίζει τα τιμαλφή της πόλης. Προσπάθησε με το νερό, με τον βιολογικό καθαρισμό και τώρα συνεχίζει με τα πάρκα της πόλης. Ένα θέμα που η εγρήγορση πολιτών και αυτοδιοικητικών το είχε φρενάρει κατ’ επανάληψη στο παρελθόν πέρασε μουλωχτά χθες στο Δημοτικό Συμβούλιο. Εγκρίθηκε δηλαδή τροποποίηση του ΓΠΣ που επιτρέπει οικοδόμηση νέας πτέρυγας του ξενοδοχείου ΞΕΝΙΑ σε κοινόχρηστη έκταση του πάρκου του Αναύρου. Το 2010, γι αυτό ακριβώς το θέμα έγραφα: «Είναι επείγον να καταλάβουμε ότι το μεγάλο πολεοδομικό προσόν του Βόλου είναι το θαλάσσιο μέτωπό του, ένας από τα πιο ευχάριστους, φιλικούς και χωρίς κυκλοφοριακές δουλείες δημόσιους χώρους στην ελληνική επικράτεια. Η διαφύλαξη και η προσεκτική βελτίωση αυτού χώρου που έχουμε την τύχη να διαθέτουμε θα όφειλε να είναι αντικείμενο συνεχούς έγνοιας για τις Δημοτικές Αρχές. Ειδικά στην ακτή του Αναύρου ο συνδυασμός της θαλάσσιας θέας, ανεμπόδιστης από ελλιμενισμένα σκάφη, και του αστικού πάρκου θα μπορούσε με έναν ευαίσθητο επανασχεδιασμό να αναδειχτεί σε μια απαράμιλλη αστική όαση, σε κεντρικό σημείο αναφοράς για τους πολίτες και τους επισκέπτες του Βόλου. Όμως στην περίπτωση του Αναύρου διακυβεύεται και κάτι βαθύτερο. Το πάρκο δημιουργήθηκε την δεκαετία του 1980 επάνω σε επιχωματώσεις που έγιναν από το 1958 με υλικά καθαιρέσεων από τους μεγάλους σεισμούς που είχαν προηγηθεί. Η γέννηση αυτού του χώρου ήταν δηλαδή αποτέλεσμα μιας μεγάλης καταστροφής. Η πράξη της απόρριψης των χαλασμάτων στην θάλασσα, ανεξαρτήτως των κινήτρων της είχε ένα απρόβλεπτο συμβολικό βάρος: τα κατεστραμμένα σπίτια του Βόλου μετατράπηκαν σε ένα νέο συλλογικό έδαφος. Όταν αργότερα αυτή η μπαζωμένη ακτή διαμορφώθηκε σε αυτό που ήταν ο φυσικός της προορισμός, το πάρκο που προέκυψε είχε θεμελιωθεί στην ακούσια θυσία μιας πόλης. Αν υπάρχει σήμερα ένα μνημείο των μεγάλων σεισμών του Βόλου αυτό είναι το πάρκο που κατασκευάστηκε πάνω στα συσσωρευμένα ερείπιά τους.» τονίζει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, κ. Κώστας Μανωλίδης.
