«Ας μη μιλήσουμε λοιπόν για…το τσιγάρο. Τον/την/το βλέπεις που ανάβει. Τι κάνεις; Επιβάλλεις την τάξη μόνος σου; Λες, στρίψε ένα και για μένα μπάρμπα; Καλείς το 1142; Άσχετα από το αν καπνίζεις ή όχι, με το χέρι στην καρδιά, θα καλούσες το νούμερο καταγγελίας; Ή θα γύριζες από την άλλη πλευρά, θα το αγνοούσες, θα ζητούσες από τον μαγαζάτορα να κάνει κάτι εκείνος (αλήθεια εσείς οι φίλοι με μαγαζιά πως το χειριστήκατε το θέμα αυτό με αυτή σας την ιδιότητα;). Θα αποφάσιζες κατά περίπτωση κι αν ναι με ποιες παραμέτρους; Ο λόγος που σας ρωτάω…Ακούω να γίνεται πολύς ντόρος και πλάκα (κι εγώ μαζί) από καπνιστές και μη για “την ρουφιανιά”. Είναι όντως ρουφιανιά το να καλείς την αστυνομία για να επιβάλλει τον νόμο όταν αυτός παραβιάζεται ή κρίνεις ανάλογα με την σοβαρότητα του παραπτώματος; Για παράδειγμα, είμαι βέβαιος πως θα έπαιρνες χωρίς δεύτερη σκέψη να καταγγείλεις τα στοιχειά ενός οδηγού που χτύπησε τραυμάτισε/σκότωσε κι εγκατάλειψε ένα παΐδι ή αν έβλεπες κάποιον να κλέβει την τσάντα μιας γριούλας ή αν χτυπούσε μια γυναίκα και δε θα το έλεγες ρουφιανιά. Αλλά για άλλα θέματα όπως το τσιγάρο ας πούμε, ή το αυθαίρετο κοτέτσι του γείτονα ή το καφροπαρκάρισμα στην ράμπα αναπήρων, θα ήταν; Πάει με βάση κάποιον άγραφο κοινό κώδικα ή ανάλογα με τα δικά μας γούστα και πιστεύω, κάνουμε ηθικές εκπτώσεις στους νόμους ή ο νομός είναι νόμος κι οφείλουν να τον σέβονται όλοι; Τροφή προς σκέψη» δίνει ο συμπολίτης επιχειρηματίας, κ. Χρήστος Μάρτζος.
