«Την Κική Δημουλά την αγάπησα σαν άνθρωπο περισσότερο από ποιήτρια. Ήταν τότε που είχε έρθει στην Λάρισα για να παρευρίσκεται στην μετονομασία ενός δρόμου σε οδό «Αθω Δημουλά» μετά από ενέργειες του καλού ποιητή και φίλου Κώστα Λάνταβου, υπεύθυνου του περιοδικού «Γραφή» τότε. Κι είχα την ευκαιρία να βρεθούμε 24 ώρες με την Κική Δημουλά και τον Παύλο Μάτεσι. Εκείνο που θυμάμαι από αυτή την συνάντηση ήταν η ιστορία που μας διηγήθηκε όταν την ρώτησα πως άρχισε να γράφει. Μου είπε «ήμουν στην σκιά του Αθω. Σπίτι, παιδιά, μαγείρεμα ήταν η μέρα μου. Το μεσημέρι ησυχία γιατί έγραφε ο Αθως. Τάξη να επικρατεί στο γραφείο του όπως το ήθελε. Χρόνο δεν είχα. Σηκωνόμουν το πρωί και έγραφα. Εκεί στο μικρό τραπεζάκι της κουζίνας δίπλα από πιάτα και φλιτζάνια της προηγούμενης μέρας.» «Μην νομίζεις» μου είπε «η ποίηση δεν έχει τίποτα το ηρωικό» Κι όπως τα έλεγε ένα παιδί φαίνονταν στα μάτια της που ψάχνει να βρει ένα τόπο στη ζωή για να σταθεί και να ζήσει. Αυτά κράτησα και έχει μια θέση, από τότε, στην καρδιά μου. Και ότι έφυγε ψυχοσάββατο το θεώρησα σημάδι γιατί αυτός που γράφει χρέος έχει να κρατάει την μνήμη των ανθρώπων ζωντανή. Ναι Κική Δημουλά η ποίηση δεν έχει τίποτα ηρωικό» έλεγε ο συμπολίτης, κ. Νίκος Βαραλής.
