Μετά την ανακοίνωση του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου, Γιώργου Μουλά και την ιστορία που «υπενθύμισε» ως συμμαθητής του «ερυθρού» τότε, καθώς εκείνος διατείνεται, Κώστα Λούλη, ήρθε η αντίδραση του συμπολίτη, Γιάννη Φαρμακίδη, ο οποίος υπήρξε συμμαθητής και των δυο τότε. Με τα όσα αναφέρει ο κ. Φαρμακίδης, διαψεύδει ουσιαστικά τον κ. Μουλά. Όπως τονίζει «Ο αγαπητός κατά τα άλλα κύριος Μουλάς, στον οποίον οφείλω και την θεραπεία μου όταν τραυματίστηκα, δεν θυμάται καλά. Το περιστατικό με τα συνθήματα σε τοίχο της έκτης τάξεως (τρίτης Λυκείου) του Δευτέρου Γυμνασίου Βόλου δεν συνέβη το 1973. Συνέβη τον Δεκέμβριο του 1971 στην αίθουσα της έκτης τάξεως του κλασσικού τμήματος όπου φοιτούσα. Πώς το θυμάμαι; Το θυμάμαι πολύ καλά διότι ο φιλόλογος της τάξεως Ι.Β. είχε παραδώσει το τετράδιό μου των εκθέσεων στην Ασφάλεια και με αφορμή τα συνθήματα στον τοίχο που γράφτηκαν ένα βράδυ, με κάλεσε η Ασφάλεια, που τότε έδρευε σε κτήριο επί της οδού Δημάρχου Γεωργιάδου με Κουταρέλια, και με ανέκρινε ως ύποπτον. Γιατί ο Ι.Β. είχε παραδώσει το τετράδιό μου των εκθέσεων στην Ασφάλεια; Διότι είχα γράψει εναντίον της χούντας. Όσον αφορά τα συνθήματα στους τοίχους της τάξεως με κόκκινη μπογιά, μάλλον γράφτηκαν από ηλίθια άτομα, διότι τα συνθήματα ήταν αλλοπρόσαλλα. Επί παραδείγματι, δίπλα στην έδρα είχαν γράψει «ΘΕΣΗ ΚΟΥΡΕΛΙΩΝ». Αλλού είχαν γράψει «MAKE LOVE NOT WAR». Σε ένα άλλο σημείο είχαν σχεδιάσει το σήμα της ειρήνης. Όμως η ανοησία των αλλοπρόσαλλων συνθημάτων συνδυάστηκε με την απόλυτη βλακεία της αστυνομίας. Διότι οι βλάκες αστυνομικοί με θεώρησαν ύποπτον, λες και άμα ήθελα να έγραφα συνθήματα, θα πήγαινα να τα έγραφα στην ίδια μου την τάξη. Εν κατακλείδι, ο παλιός μου γείτονας Κώστας Λούλης, ήμασταν γειτονιά όταν έμενε επί της Κωνσταντά, μεταξύ Μεταμορφώσεως και Σαρακηνού, δεν είχε καμία σχέση με το περιστατικό, ούτε εκδηλώθηκε υπέρ μου, που με τρέχανε στην Ασφάλεια, αυτός ή κάποιος άλλος συμμαθητής οποιασδήποτε τάξεως».
