Ένα πρόσωπο που συνδυάζει την εμπειρία της γνώσης, την στοιχειοθετημένη άποψη, τη «φρεσκάδα» των ιδεών και την επιθυμία της προσφοράς. Ο Φίλιππος Κωνσταντινίδης, εκπαιδευτικός και Δ/ντής του 20ου Δ.Σ Βόλου, αλλά και Πρόεδρος του Ν.Τ. της ΑΔΕΔΥ Μαγνησίας, «ξεδιπλώνει» στη «ΜΑΓΝΗΣΙΑ» τις σκέψεις του, με αφορμή την απεργιακή κινητοποίηση της 6ης Απριλίου, αλλά και το πόσο δύσκολα πλέον ο εργαζόμενος βγαίνει στο δρόμο , αλλά προτιμά να φωνάζει ίσως περισσότερο… είτε απ΄τον καναπέ, είτε απ΄τα social media.
Τα “βγάζει πέρα” πλέον, ένας εργαζόμενος με 600, 800, 1000, ακόμη και κάποια περισσότερα ίσως ευρώ; Ένα καίριο ερώτημα που συνδυάζεται με το εάν η οικονομική κατάσταση, έχει αλλάξει την ψυχολογία των παιδιών και εάν έχουν ερωτήματα και προβληματισμούς και τα ίδια, για την τρέχουσα κατάσταση. Ρωτήσαμε παράλληλα τον ίδιο, πόσα χάσαμε τελικά τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο από χρήματα, αλλά και από δικαιώματα ως εργαζόμενοι ; Γιατί ωστόσο οι νέοι δεν διεκδικούν εύκολα και “κοιτάζουν εξ αποστάσεως;”…
«Η απεργία της 6ης Απριλίου γίνεται κάτω από την «σκιά του Πολέμου». Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, καταπατώντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, ανησυχεί ολόκληρο τον πλανήτη. Άμαχος πληθυσμός έχει χάσει τη ζωή του, εκατομμύρια οικογένειες γίνονται πρόσφυγες, οικονομίες καταστρέφονται. Πρώτο αίτημά μας είναι να σταματήσει αυτός ο άδικος πόλεμος» αναφέρει ο κ. Κωνσταντινίδης.
Σίγουρα όπως σημειώνει παράλληλα, η κατάσταση στην οικονομία επιδεινώνεται και ανατρέπει πολλά στοιχεία όπως και προγραμματισμούς που είχαν γίνει. Σε κάθε περίπτωση όμως η κυβέρνηση δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από αυτό το γεγονός. Οι δύσκολες συνθήκες που βιώνουν οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι , οι συνταξιούχοι, οι επαγγελματίες, δεν έχουν γεννηθεί πριν ένα μήνα. Ο πόλεμος τα κάνει όλα δυσκολότερα, αλλά στην περίπτωσή μας η κοινωνία μας , οι συμπολίτες μας, έχουν “χτυπηθεί” από πολλές πλευρές και για πολλά χρόνια. Απανωτές απογοητεύσεις, θυσίες που δεν είχαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα, πολιτικές στοχεύσεις που δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα, δημιουργούν σήμερα ένα γενικότερο κλίμα απογοήτευσης. Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, 12 χρόνια τώρα, δεν είχαμε καμιά αύξηση στον μισθό μας, παρά μόνο περικοπές που έφτασαν στο 40%, ιδιαίτερα για τους νεοεισερχόμενους συναδέλφους.
Κι ενώ η χώρα, υποτίθεται ότι βγήκε από τα μνημόνια, εδώ και τέσσερα χρόνια, η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας όχι μόνο δεν σκέφτεται να αυξήσει τους μισθούς των Δημοσίων Υπαλλήλων, αλλά αντίθετα τους στοχοποιεί, στο πλαίσιο του κοινωνικού αυτοματισμού».
«Ο κόμπος έφτασε πλέον στο χτένι»
Ο πρόεδρος του Ν.Τ. της ΑΔΕΔΥ, επισημαίνει ότι «σήμερα για όλους ο κόμπος έφτασε πλέον στο χτένι. Δεν θα δεχτούμε να συνεχίσουμε να πληρώνουμε εμείς τις δυσθεώρητες αυξήσεις στο ρεύμα, στο πετρέλαιο, στο φυσικό αέριο, στο ψωμί και σε όλα τα είδη λαϊκής ανάγκης. Η αγοραστική δύναμη όλων καθημερινά μειώνεται. Η 6Η Απριλίου είναι μέρα κινητοποίησης για όλους, για να διεκδικήσουμε να ζούμε με αξιοπρέπεια από τον μισθό μας».
Περνώντας στο εκπαιδευτικό κομμάτι, σημειώνει ότι «η εκπαίδευση στο σχολείο, είναι ο χώρος που ενώνει τα όνειρα, τις προσδοκίες μιας νέας γενιάς. Φέρνει κοντά οικογένειες, εκπαιδευτικούς, πολιτεία, για να χτίσουν ένα καλύτερο αύριο. Είναι η ίδια η ζωή που όλοι θέλουμε να χαμογελά και να δημιουργεί. Δεν υπάρχει όμως μια εθνική πολιτική πάνω από κόμματα και “μαθητευόμενους μάγους μεταρρυθμιστές”, να δώσει ένα όραμα, σ΄ αυτό που θέλουμε να χτίσουμε για τις επόμενες δεκαετίες. Αντίθετα ζούμε πολιτικές με πολλές εμμονές, στην περίοδο μάλιστα που η εκπαίδευση μετά και μέσα στην πανδημία, έπρεπε να έχει άλλα χαρακτηριστικά.
Σημειώνει εμφατικά, ότι «ακούμε συνεχώς από τους κυβερνώντες «…το είχαμε στο πρόγραμμά μας πριν γίνουμε κυβέρνηση…», αγνοώντας βέβαια πως ολόκληρος ο κόσμος έχει αλλάξει από τότε. Η δυναμική βρίσκεται στην αλλαγή, στον επαναπροσδιορισμό στόχων, όταν αλλάζουν οι συνθήκες γύρω μας».
Αναφορικά με την …απροθυμία των νέων κυρίως να ασχοληθούν με τα κοινά, ο κ. Κωνσταντινίδης, σημείωσε ότι «είναι δύσκολο σήμερα να θες να λες ότι ασχολείσαι με τα κοινά και ο κόσμος να μη σε κοιτά …«κάπως». Το συνδικαλιστικό κίνημα δέχεται συνεχόμενες ήττες. Όλοι οι εργαζόμενοι είναι απογοητευμένοι. Πολιτικοί και πολιτικές εργάζονται να διαλύσουν ό,τι έχει απομείνει. Απέναντι σ αυτές τις πολιτικές, πρέπει να βρεθούμε όλοι μαζί και ιδιαίτερα οι νέες γενιές. Έχω την αίσθηση πως ένας νέος κύκλος θ΄ ανοίξει και στην πολιτική και στο συνδικαλιστικό κίνημα, προσδιορίζοντας τη συντήρηση και την πρόοδο. Τι είναι «το δεξιά» και τι «το αριστερά». Οι νέοι υποχρεωτικά πρέπει να πάρουν στα χέρια τους την επόμενη μέρα.»
