Βουλευτές και μια σειρά από συνδικάτα εξέδωσαν ανακοινώσεις στήριξης των εργαζομένων της Χαλυβουργίας, για τις τετράωρες στάσεις εργασίας που ξεκινούν από την Πέμπτη. Η εταιρία αποφάσισε μέχρι τέλος Οκτωβρίου να επιβάλλει εκ περιτροπής εργασία με αποτέλεσμα να μειώνεται ο μισθός τους στο ήμισυ και εκτός αυτού να νιώθουν την ανασφάλεια της ανεργίας. Έχουν δίκαιο να διαμαρτύρονται οι εργαζόμενοι, διότι για μεγάλο χρονικό διάστημα στήριξαν τη δουλειά τους συζητώντας καλοπροαίρετα με την εταιρία τους, δεχόμενοι μειώσεις των αποδοχών τους.
Η Χαλυβουργία Ελλάδος, με τα δύο εργοστάσιά της στην περιοχή εδώ και μισό αιώνα είχε τις καλές εποχές και τις δύσκολες. Είχε σκληρές αντιπαραθέσεις με το εργατικό κίνημα την δεκαετία του 80’ και προκάλεσε πολλές ημέρες απεργίας πείνας συνδικαλιστών. Τα τελευταία χρονια υπήρξε μια ισορροπία στις σχέσεις των δύο μερών, περισσότερο εκ μέρους των εργαζομένων οι οποίοι κατανοώντας τις δυσκολίες της εταιρίας προσπάθησαν να βρουν λύσεις, ώστε να μην φθάσουν στο κλείσιμο των δύο μονάδων του Βόλου, όπως έγινε με αυτή της Ελευσίνας.
Σ’ αυτή την κατάσταση που έχει φθάσει η βιομηχανία, δεν φταίει όμως ούτε ο εργοδότης, ούτε οι εργαζόμενοι. Τα τελευταία χρόνια η Χαλυβουργία χτύπησε πολλές φορές “καμπανάκια” για τον κίνδυνο της έλλειψης παραγγελιών λόγω της ύφεσης στην εσωτερική αγορά. Πρόβλημα όμως υπήρξε και στο εξωτερικό. Τα προϊόντα της δεν είναι ανταγωνιστικά, λόγω του κόστους της ενέργειας με αποτέλεσμα να είναι ελάχιστες οι παραγγελίες της. Επανειλημμένως τέθηκε το θέμα αυτό στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, αλλά και στην πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά η λύση για μείωση του κόστους ενέργειας δεν ήλθε ποτέ, παρά τα στοιχεία που παρατέθηκαν για το δίκαιο του αιτήματος. Ακόμη και οι εργαζόμενοι στάθηκαν αλληλέγγυοι στην εταιρία, αλλά “στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα”. Οι τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, γνώστες του θέματος με ανακοίνωσή τους στηρίζουν τον αδύναμο εργαζόμενο που κινδυνεύει να μείνει με μειωμένο εισόδημα, αλλά όχι τη βιομηχανία. Πολύ σωστά θέτουν το ζήτημα του θεσμικού πλαισίου της αγοράς εργασίας και της εκμετάλλευσης ίσως της εργοδοσίας από την οικονομική ύφεση. Δεν θα έπρεπε όμως παράλληλα να θίγουν στην ανακοίνωσή τους την στήριξη της βιομηχανίας. Τη μείωση της παραγωγής, την έλλειψη παραγγελιών, την εισαγωγή πρώτης ύλης από το εξωτερικό και την καταστροφή από τα capital control που έχουν επιβληθεί; Για όλα φταίει η κακή εργοδοσία ή και η έλλειψη πολιτικών του κράτους για τη βιομηχανία, που μόνον προβλήματα τις φέρνει;
Δεν γνωρίζουν άραγε οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ότι για να υπάρχουν καλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι, θα πρέπει να έχουμε βιομηχανία που παράγει, να έχει πωλήσεις και να κερδίζει; Εκτός αν οι τρεις βουλευτές έχουν την άποψη, η παραγωγή πρέπει να περάσει στα χέρια του κράτους και οι εργαζόμενοι να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Τα θέματα αυτά που αντιμετωπίζουν οι Χαλυβουργίες, όπως και η SOVEL, λύνονται στο τραπέζι του διαλόγου και των αποφάσεων. Αυτό που έχουν να κάνουν αν θέλουν να βοηθήσουν τους εργαζόμενους, την τοπική οικονομία και την βαριά βιομηχανία μας οι βουλευτές είναι, σήμερα κιόλας, αντί να συμπαραστέκονται έξω από την Χαλυβουργία στους εργαζόμενους, να ζητήσουν από τον υπουργό να τους δει και να δώσει επιτέλους λύση. Τελείωσαν πλέον κύριοι βουλευτές τα όμορφα λόγια τα μεγάλα. Χρειάζονται λύσεις ώστε αύριο να μην αρχίσουμε πάλι “μνημόσυνα” πάνω σε νέα κουφάρια εργοστασίων.
