Ήταν σαν σήμερα πριν από 75 χρόνια, όταν οι σειρήνες άρχισαν να ηχούν. Απ’ άκρη σε άκρη στην πόλη του Βόλου μαθεύτηκε το νέο. Οι Ιταλοί μας κήρυξαν τον πόλεμο και όλοι οι άνδρες έτρεξαν στο στρατόπεδο της Νέας Ιωνίας όπου έδρευε το 2ο Σύνταγμα πεζικού, με διοικητή τον συνταγματάρχη Χλωρό.
Στιγμές ενθουσιασμού. Ήταν σαν να πήγαιναν εκδρομή. Οι Βολιώτες εξοπλίστηκαν και την άλλη μέρα 29 Οκτωβρίου το πρωί ήταν όλοι εκεί στο σιδηροδρομικό σταθμό. Οι στρατιώτες μας που έφευγαν για το μέτωπο και οι συγγενείς τους, που θα καρτερούσαν και θα αγωνιούσαν να μάθουν νέα τους και ίσως κάποιους να μην ξαναέβλεπαν.
Το Βολιώτικο Σύνταγμα, μαζί με αυτό των Τρικάλων και της Λάρισας ήταν αυτά που αποτέλεσαν τις μονάδες κρούσης που δέχτηκαν όλο το βάρος της πίεσης των Ιταλών. Ήταν οι Θεσσαλοί στρατιώτες που συγκράτησαν και έδιωξαν τους πρώτους Ιταλούς που εισχώρησαν στην Ελλάδα. Ήταν στρατιώτες μας και οι έμπειροι αξιωματικοί μας Γεωργούλας και Κασλάς που κράτησαν τα στενά της κλεισούρας και έδωσαν υπέρ πάντων αγώνα στο ύψωμα 731 για να απωθήσουν τους Ιταλούς και να τους κλείσουν τον δρόμο προς την Ελλάδα. Πολλοί Βολιώτες άφησαν τα κόκκαλά τους πάνω στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας, για το ΟΧΙ που είπαν. Σε πολλούς έμειναν τα αποτυπώματα των τραυμάτων τους πάνω στα σώματά τους.
Το 40’ ήταν ένα μυριόστομο ΟΧΙ, που βροντοφώναξε όλος ο Ελληνικός λαός, ο οποίος πολέμησε και δεινοπάθησε, επί τριάμισι χρόνια αντιμετωπίζοντας την πείνα, τις φυλακίσεις τις δολοφονίες, από τους γερμανούς και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Ο Βολιώτικος λαός αντιστάθηκε στα βουνά και μέσα στην πόλη, δίνοντας τον αγώνα του και ούτε μια στιγμή δεν άφησε τους κατακτητές στην ησυχία τους. Πολλοί από τους συμπολίτες μας έδωσαν την ζωή τους για την λευτεριά της πατρίδας, άλλοι πέρασαν κακουχίες στις φυλακές και κάποιοι βρέθηκαν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων της Γερμανίας. Άπειροι οι ήρωες. Ο τόπος όμως δεν ησύχασε. Ο εμφύλιος αποτελείωσε ότι είχε απομείνει από τους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές. Το χειρότερο ότι βρέθηκαν τότε απέναντι Έλληνας αδελφός με Έλληνα αδελφό… Σκληρά χρόνια που τα αφήσαμε πίσω ευχόμενοι να μην ξανάρθουν ΠΟΤΕ. Τα λάθη και από τις δύο πλευρές πολλά, καταγεγραμμένα όλα στα κιτάπια της ιστορίας. Ευτυχώς εδώ και χρόνια τα πάθη σίγασαν. Η κάθε πλευρά κράτησε τον δικό της πόνο για τους δικούς της ανθρώπους κάθε πλευρά έκρυψε στο σεντούκι της ιστορίας τις αγριότητές της και είμαστε όλοι μαζί.
Δύσκολες πολύ και οι σημερινές ημέρες για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Σήμερα δεν υπάρχουν όπλα, αεροπλάνα και βόμβες, υπάρχουν όμως αποφάσεις που οδηγούν τον λαό μας στην απόγνωση, στη φτώχεια. Δεν έχουμε πόλεμο σήμερα, δεν έχουμε επιθέσεις με τα τανκς και τα στούκας, έχουμε όμως ανθρώπους να εκλιπαρούν για λίγο φαγητό. Έχουμε παιδιά να λιποθυμούν. Έχουμε οικογενειάρχες χωρίς δουλειά και να φθάνουν στην αυτοκτονία. Το ΟΧΙ το δικό μας, όλων των Ελλήνων αυτή την εποχή, πρέπει να είναι το ίδιο υπερήφανο όπως το 40’. Εμείς οι Έλληνες πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για όσους πολέμησαν, αλλά τώρα πρέπει να είμαστε και εμείς για τους εαυτούς μας. Όλοι μαζί όμως.
