Την ανεργία την παλεύουμε με δουλειά ότι να’ ναι

Τα τελευταία χρόνια ακούμε τις χρυσές λέξεις, επανεκκίνηση της οικονομίας, ανάπτυξη κ.ο.κ. Ούτε επανεκκίνηση καταφέραμε να κάνουμε, ούτε ανάπτυξη, που μάλλον πρόκειται για ένα μακρινό όνειρο. Ποιους τομείς θα επανεκκινήσουμε; Προς ποια κατεύθυνση θα κάνουμε ανάπτυξη; Όλοι οι πολιτικοί μας, αλλά και οι τεχνοκράτες ομιλούν για αναδιάρθρωση της οικονομίας, για ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα, της τεχνολογίας, της έρευνας.

Όλοι μιλούν για επενδύσεις, αλλά στα έξι χρόνια της κρίσης, αυτό που προσπαθούμε είναι να αποτελειώσουμε ότι έχει μείνει όρθιο στον αγροτικό και κτηνοτροφικό τομέα. Τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με τις πολιτικές που επιβάλλονται τα τελευταία χρόνια, κατά χιλιάδες τις κλείνουμε και επίσης χιλιάδες θέσεις εργασίας έχουν χαθεί. Χαλυβουργία, τσιμεντοβιομηχανία, κατασκευές, είναι μη ανταγωνιστικές στο εξωτερικό και η εσωτερική αγορά βρίσκεται στο ναδίρ.

Που θα δουλέψουν οι νέοι μας που τα τελευταία χρόνια ανέβασαν το επίπεδο των σπουδών τους, με μεταπτυχιακά και ξένες γλώσσες; Αυτοί ξενιτεύονται. Οι άλλοι που μένουν στην Ελλάδα, περιμένουν. Να ήταν όμως μόνον οι νέοι που δεν έχουν δουλειά. Χιλιάδες οι άνεργοι, γυναίκες και άνδρες, με πτυχία, ΑΕΙ-ΤΕΙ-ΙΕΚ-απόφοιτοι Λυκείου, οι οποίοι αυξάνονται και πληθύνονται κάθε χρόνο. Μάθαμε τα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης στο ρουσφέτι, στο βόλεμα σε κάποια δημόσια υπηρεσία ή μία καλή θέση στον ιδιωτικό τομέα. Πείσαμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας ότι πρέπει να ανεβάσουμε το στάτους τους και να μην θεωρούμε αξιοπρεπές να εργαστούν στα χωράφια, στην οικοδομή ή στο εργοστάσιο, να γίνουν τεχνίτες ή εργάτες. Η πραγματικότητα είναι ότι προτιμούμε να καθόμαστε διαμαρτυρόμενοι άνεργοι στην καφετέρια.

Προτιμούμε την 4ωρη απασχόληση στο σούπερ μάρκετ με 400 ευρώ και στις καφετέριες με 250 ευρώ, εργαστούμε στην αγροτική παραγωγή. Πρέπει να αυξήσουμε την παραγωγή μας. Ποιος όμως θα δουλέψει; Ποιοι από τους νέους μας θα σκεφτούν να καλλιεργήσουν καινοτόμα προϊόντα ή ακόμη και αυτά τα παραδοσιακά. Μια μεγάλη περιοχή του Πηλίου χρειάστηκε εκατοντάδες εργάτες για να συλλέξουν τα μήλα και τις ελιές. Ζήτησαν να προσλάβουν Έλληνες, άνδρες και γυναίκες να βγάλουν κάποια χρήματα με 35 ευρώ μεροκάματο. Δεν πήγε κανείς, αντίθετα γέμισαν τα χωράφια μας με αλλοδαπούς.

Κλείνουν οι επιχειρήσεις και μένουν άνεργοι. Μιλάμε για ανάπτυξη και τι βλέπουμε δίπλα μας; Να ανοίγουν καφέ, τσιπουράδικα και τυροπιτάδικα. Το ίδιο γίνεται και στις τουριστικές περιοχές με τις 5μηνες «αρπαχτές». Στην οικοδομή, την άλλοτε ατμομηχανή της οικονομίας δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας και αφέθηκαν και οι λίγες έστω δουλειές στους αλλοδαπούς. Πρέπει οι Έλληνες να καταλάβουν ότι τελείωσαν οι δουλειές που τις έβρισκαν, όπως τις ήθελαν. Πλέον για να έχεις δουλειά και μεροκάματο πρέπει να κάνεις ότι δουλειά σου προσφέρεται όσο βαριά και δύσκολη και αν είναι. Είτε είναι αυτή που μάθαμε ή είναι αυτή που δεν θα θέλαμε. Ξέρω δεν μας αρέσει, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.