Σήμερα από τον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου, οι κάτοικοι της Μαγνησίας θα αποχαιρετήσουν το άξιο τέκνο τους, τον Κωνσταντίνο Πρίντζο. Βουλευτής από το 1977 έως το 1988 και εκδότης της καθημερινής εφημερίδας «Ενημέρωση» είχα την τύχη να έλθει στον δρόμο μου και να σημαδέψει τη ζωή μου κάνοντας το όνειρό μου πραγματικότητα. Να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία και από το ισόγειο του τυπογραφείου να βρεθώ στον 1ο όροφο των δημοσιογραφικών γραφείων της «Ενημέρωσης».
Στον Κώστα Πρίντζο οφείλω πολλά, για να μην πω όλα-όσα μου συνέβησαν στη συνέχεια της ζωής μου και γι’ αυτό για μένα είναι μέρα πολύ στενάχωρη. Το ύστατο χαίρε το δικό μου δεν είναι μόνον στον πρώην εργοδότη αλλά και στον άνθρωπο και πολιτικό από τον οποίο είχα την τύχη να αντλήσω, έστω τα λίγα χρόνια της συνεργασίας μας, πλούσια προτερήματα, ευρεία σκέψη, ευθυκρισία και οράματα για μια Ελλάδα με ανάπτυξη και δικαιοσύνη.
Τον Κώστα Πρίντζο δίκαια τον αποκάλεσαν, φίλοι και αντίπαλοι «Σουσλώφ», γιατί είχε πολιτική σκέψη, μπορούσε να δει πίσω από τα γεγονότα και να τα αναλύσει, να οραματιστεί την Ελλάδα πέρα από τα γεγονότα της εποχής του και να τεκμηριώσει νέες θέσεις που εξέφραζε μέσα από τα προγράμματα της παράταξης που υπηρέτησε. Ο Κ. Πρίντζος θεωρώ ότι ήταν ο πλέον αδικημένος πολιτικός της εποχής του. Διέθετε ειδικό πολιτικό βάρος, αλλά λόγω του χαρακτήρα του δύσκολα συγχρωτιζόταν με ανθρώπους που έκρινε ότι δεν υπηρετούσαν τις ανιδιοτελείς δικές του ιδέες και φρόντιζε να απομακρύνετε από κοντά τους. Η ιστορία θα γράψει γιατί δεν συνεργάστηκε με τον Κ.Μητσοτάκη και επέλεξε να γίνει το δεξί χέρι του Κωστή Στεφανόπουλου και να απαρνηθεί ένα πλούσιο πολιτικό μέλλον σε ηλικία 48 ετών. Η πολιτική ιστορία θα γράψει επίσης για την πολύχρονη σιωπή του απέναντι στον Κωστή Στεφανόπουλο, ακόμη και όταν έγινε πρόεδρος της Δημοκρατίας, που θα μπορούσε ίσως κάποιος άλλος να έχει οφέλη. Αυτός είχε κρίνει και κρατούσε σταθερά θέσεις και απόψεις για όλους.
Ο Κ.Πρίντζος ή σε έκανε φίλο του και σε εκτιμούσε ή σε είχε σε απόσταση. Δεν ήταν πολιτικάντης και γι’αυτό θα είμαι εκεί σήμερα στον Άγιο Νικόλαο για να του πω ένα ευχαριστώ γιατί ήταν από τους ανθρώπους που με δίδαξε να κρατώ ψηλά το κεφάλι, όπως έπραξε και ο ίδιος σε δύσκολες στιγμές.
Ειλικρινή τα συλλυπητήρια μας στην κυρία Ελένη, στα κορίτσια του, στον αδελφό του Νικήτα, στον θείο του Ανέστη, που του στάθηκε πατέρας , τον Γιώργο Θεοχάρη, που 50 χρόνια ήταν δεύτερος αδελφός του και να πω στα τρία εγγόνια του οτι πρέπει να αισθάνονται υπερήφανα για τον παππού τους.
Γ.Καρεκλίδης
