Δεν είναι αλήθεια, σίγουρα, να πει κανείς, ότι θυμάται με … νοσταλγία, ένα ξημέρωμα σε νοσοκομείο, ειδικά, μάλιστα, όταν περιμένεις να μάθεις νέα για την υγεία, συγγενικού και αγαπημένου σου προσώπου…
Ξεκινώντας λοιπόν, από αυτή την παραδοχή, και όταν στο μυαλό σου γυρίζουν πολλά, έστω και εάν είναι αρκετά θολωμένο, οφείλεις να κάνεις κάποιες σκέψεις που αφορούν το σύνολο, αφορούν το έμψυχο δυναμικό, αφορούν την ίδια την κοινωνία, έχοντας τη δική πλέον εικόνα… Καταθέτοντας λοιπόν σε λίγες γραμμές, την προσωπική εμπειρία που έτυχε να έχω, συνοδεύοντας συγγενικό μου πρόσωπο στην συμπρωτεύουσα, για αναγκαίες εξετάσεις στο νοσοκομείο «Παπανικολάου»…
Η ώρα… έξι παρά το πρωί, ξημερώματα, μετά από μια διαδρομή 2,5 περίπου ωρών, γεμάτη ξενύχτι, σκέψεις, κουβέντες σκόρπιες, αγωνία, ερωτήματα και … άγνωστη πορεία (τόσο χρονική, όσο και υγείας), μιας και όλα εξαρτώνται από άλλους και εν προκειμένω από γιατρούς, νοσηλευτές, προσωπικό…
Η αναμονή για την εξέταση και την άφιξη του γιατρού, όπως και να έχει … είναι αγωνιώδης, που όμως … «σπάζει», με το γλυκό χαμόγελο και την καλημέρα της πρώτης νοσηλεύτριας, την οποία ακολουθεί, η επίσης πρόθυμη για επεξήγηση αποριών περί του χώρου και την απαραίτητη επίμονη καθαριότητα, υπεύθυνη του συνεργείου… Ο πρώτος «πάγος» είχε σπάσει και το … «καθιερωμένο» για πολλούς «ωχαδελφικό» και «απρόσωπο» δημόσιο νοσηλευτικό σύστημα υγείας , κέρδιζε τους πρώτους πόντους στην εκτίμηση των παρόντων ασθενών και συνοδών…
Την εικόνα της εύρυθμης λειτουργίας μιας τέτοιας δομής, συμπλήρωσαν τα πρόσωπα πολλών ακόμη ανθρώπων, νοσηλευτών, διοικητικών υπαλλήλων ακόμη και των εξωτερικών φυλάκων, που σε τέτοιες περιπτώσεις, ίσως χρειαστείς ακόμη και τη δική τους βοήθεια για την όποια δυσκολία σου… Αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν είναι τυχαίο, ή είναι απόρροια μιας άλλης πλέον συμπεριφοράς και κουλτούρας που έχει μπει σε πολλές υπηρεσίες, που μπορεί να χαρακτηρίζονται ως δημόσιες, δεν τις κάνει όμως σε τίποτα να διαφέρουν από τις όποιες ιδιωτικές, όπου εκ των πραγμάτων, η συμπεριφορά οφείλει και εξυπακούεται, να είναι η καλύτερη… Το τελευταίο πρόσωπο ωστόσο, που επιβεβαιώνει τα όσα, παρά την κούραση και το ξενύχτι, αρχίζεις και σχηματίζεις στο μυαλό για την «Ανθρώπινη» πάνω απ΄όλα συμπεριφορά της πλειοψηφίας, είναι αυτό του γιατρού…από τα χέρια και τα «χείλη του οποίου κρέμεσαι»… Όχι του απόμακρου, αλλά του ανθρώπου, όχι του προσποιητού «πληθυντικού», αλλά του ευγενικού «ενικού», όχι του «κυνηγητού» για να μάθεις τα νέα για τον άνθρωπό σου, αλλά της «υποχρέωσης» αυτόβουλης ενημέρωσης των συγγενών-συνοδών, όχι της πολύωρης αναζήτησης, αλλά της άμεσης ανταπόκρισης… Σίγουρα όλα αυτά δεν είναι τυχαία και σίγουρα δε συμβαίνουν μόνο εκεί, όμως … όπως το γράφουμε συχνά, όπως αναφέρονται τα «στραβά», έτσι πρέπει να αναφέρονται και τα καλά, τα οποία διεκδικούμε να αποτελέσουν κάποια στιγμή, τον κανόνα…
* Η εμπειρία εν προκειμένω, αφορά το καρδιολογικό τμήμα του συγκεκριμένου νοσοκομείου…
