Το Γοργογύρι είναι ένα χωριό του Νομού Τρικάλων, στα ριζά του βουνού Κόζιακα (Κερκέτιο όρος 1.901 μ.υψόμετρο), σε υψόμετρο 206 μέτρων. Διαρρέεται από τον Κεφαλοπόταμο. [1] Ο Δήμος Τρικκαίων αναβιώνει το “Μονοπάτι του Ασκληπιού”, με το οποίο, σύμφωνα με τους μύθους, φέρεται ο Ασκληπιός, ο πρώτος γιατρός της ανθρωπότητας, να συνέλεγε αρωματικά φυτά και φαρμακευτικά βότανα. Ξακουστές και οι περίφημες βάθρες ως τόπος αναψυχής. Πρόκειται για μία πανέμορφη διαδρομή μέσα στην πλούσια φύση, κάτω από αιωνόβια πλατάνια με τους παραμορφωμένους κορμούς των δέντρων που μοιάζουν να λικνίζονται και δίπλα στα καθαρά και γάργαρα νερά του ποταμού που ρέουν από την «καρδιά» του Κόζιακα και περνούν μέσα από το χωριό.
Το Μονοπάτι του Ασκληπιού εξελίσσεται σε viral προορισμό για όσους και όσες επιζητούν χαλάρωση και ηρεμία, μέσα σε ένα μοναδικό φυσικό περιβάλλον.
Φημισμένες επίσης είναι οι νεροτριβές (δριστέλες) που παραδοσιακά γίνεται η κατεργασία και το πλύσιμο των μάλλινων ειδών και υφασμάτων (επεξεργασία φλοκάτης) .
Σύμφωνα με την Απογραφή του 2021 αριθμεί 474 κατοίκους. Σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση του σχεδίου Καποδίστριας αποτελούσε Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Κόζιακα, ενώ με το πρόγραμμα Καλλικράτης είναι Τοπική Κοινότητα του Δήμου Τρικκαίων. Σήμερα αποτελεί Κοινότητα του ίδιου δήμου.
Οι ασχολίες των κατοίκων περιλαμβάνουν κυρίως το πλύσιμο , επεξεργασία και την φύλαξη ταπήτων και χαλιών – λόγω της αφθονίας των νερών (έδρα πολλών ταπητοκαθαριστηρίων) , την γεωργία, την κτηνοτροφία, την μελισσοκομία , ενώ προσπάθειες γίνονται για την ανάπτυξη του αγροτουρισμού.
Περίφημα είναι τα τοπικά παραδοσιακά προϊόντα όπως είναι οι διαφόρων ειδών παραδοσιακές πίτες, οι λαγκίτες με τυρί/ζάχαρη, η μπατζίνα καθάρια/μπομπότα, το πασπάλι ή πλαστό , τα κρέατα και λουκάνικα πού σερβίρονται στις ταβέρνες του χωριού , το τυρί φέτα, γιαούρτι, ξυνόγαλο, βούτυρο, η μυζήθρα, ο τραχανάς παραδοσιακός και όσπρια βραστερά και νόστιμα, κάστανα, μέλι από αγριολούλουδα του βουνού, παραδοσιακά γλυκά, αποξηραμένα αγριολούλουδα, υφαντά με παραδοσιακά σχέδια που έρχονται από το μακρινό παρελθόν, βότανα που μοσχοβολούν.
Κεντρικός ναός του οικισμού είναι το Γενέσιο της Θεοτόκου, που εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου όπου σερβίρεται από τα καζάνια παραδοσιακό φαγητό (πρόβειο κρέας με κριθαράκι). Γραφικό και πανέμορφο σε ωραία τοποθεσία είναι το εξωκλήσι του Αγίου Δημητρίου όπου επίσης την παραμονή της εορτής σερβίρεται παραδοσιακό φαγητό .
Στο χωριό τηρείται το έθιμο των Καρκάτζαλων (με τις παραδοσιακές κουδούνες) κάθε Πρωτοχρονιά .[2] Τα Καρκατζάλια είναι έθιμο της Πρωτοχρονιάς , που διατηρείται στο χωριό και χάνεται στα βάθη του χρόνου . Μικροί και μεγάλοι , ανύπαντροι και παντρεμένοι , προμηθεύονται την κατάλληλη φορεσιά , που αποτελείται από το μπουραζάνι ,την κάπα ή το μαλέτο , το κυπρί ή το κουδούνι ή το τσιουκάνι , την πάνινη προσωπίδα (μάσκα) και την κοσσιά . Το μπουραζάνι το φορούν πάνω από το παντελόνι για να προφυλάσσονται από το κρύο . Η κάπα ή το μαλέτο έχουν κατσιούλα για να μπαίνει στο κεφάλι , έχουν άσπρο ή μαύρο ή καφέ χρώμα , είναι από τράϊο μαλλί και φοριέται πάνω από όλα τα άλλα ρούχα . Όλα μαζί αυτά μπαίνουν μέσα στο μπουραζάνι για να φαίνεται ο Καρκάτζαλος πιο χονδρός και να μην αναγνωρίζεται . Τα κυπριά τα κρεμούν στο στήθος και τα κουδούνια ή τα τσιουκάνια στη μέση . Η προσωπίδα ράβεται την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς . Πάνω της ράβουν φρύδια , μουστάκια και γένια από τα άσπρα μαλλιά του προβάτου . Στα παλιά χρόνια στο χέρι ο καθένας κρατούσε κοσσιά για να κόβει μια τούφα από τα μαλλιά των κοριτσιών , τρουβάδες για να βάζουν τα τζαφάρια , τα λουκάνικα και τις παππαδίτσες και ένα κακάβι για να μαζεύουν την λίπα . Πίστευαν πως , αφού ο διάβολος ντύνεται , παραμορφώνεται και είναι δαίμονας , έτσι και ο άνθρωπος κρύβει τα μάτια του , βάζει πάνω του διάφορα σκέρτσα (κόλπα) και κάνει θόρυβο με τα ¨σαϊτανικά¨κουδούνια και κυπριά που φορούν στα γίδια.
