Είναι στιγμές που μπροστά στον πόνο της απώλειας, κάθε λέξη αποδεικνύεται μικρή για να εκφράσει τα όσα αισθάνεσαι. Πόσο μάλλον μπροστά στο θάνατο ενός νέου ανθρώπου, του Βασίλη Τσιακάλη, που έφυγε από την ζωή σε ηλικία 39 ετών. Η είδηση του θανάτου του σκόρπισε θλίψη και πόνο. Στην οικογένειά του, στη γυναίκα του, σε συγγενείς, φίλους κι όσοι τον είχαν συναναστραφεί έως σήμερα. Όλοι κάνουν λόγο για ένα παιδί διαμάντι, που έδωσε τη μάχη της ζωής του κι αν κι έφυγε τόσο σύντομα από την ζωή, αφήνει πίσω του μόνο καλοσύνη, γενναιότητα, λεβεντιά. Έτσι γενναίο θα τον θυμούνται οι δικοί του άνθρωποι, όπως και ο Bολιώτης ψυχίατρος, Νικόλας Νικολάου, που συγκλονίζει με το τελευταίο αντίο προς τον Βασίλη. Γράφει «Πως είναι ρε να ξέρεις πως θα πεθάνεις;
Όχι κάποτε, όπως λεν τα βιβλία, τα ποιήματα, οι λογοτεχνίες, αλλά σύντομα, τώρα όπου ναναι. Τι ασήκωτο μπόι θε να χεις;
Πως είναι να ξέρεις πως ένα απ τα επόμενα βασιλέματα του ήλιου θα ναι ίσως το τελευταίο;
Μες στη φρεσκάδα που σου πρεπε, μέσα στο σφρίγος της νιότης, εσύ να σαι νηφάλια, όμορφα, απίθανα καμωμένος για το τέλος.
Πόσο αφόρητα ζωντανά νιώθουν τα κύτταρά σου που χουν ήδη ατενίσει τον χαμό;
Κι εκεί πλάι κάποιοι σπάνια ζωντανοί να σου βασταν το χέρι, αιώνιοι αρνητές της φθαρτότητας. Αυτοί οι αληθινοί ποιητές, που δεν έγραψαν ούτε ένα ποίημα, μα στρίμωξαν τα ποιήματα όλης της οικουμένης σε στιγμές και φωτογραφίες αιώνιες.
Αυτοί οι ζηλευτοί εραστές της απλής στιγμής, της άδολης αγάπης που δε θα στερέψει ποτέ, γιατι απλά και ποτέ δεν άρχισε. Απλώς υπήρξε γιατι έτσι έπρεπε, γιατι έτσι νιώσαμε, γιατι έτσι ρε αχρωμε Χάρε, μονάχα έτσι μάθαμε να ζούμε.
Έτσι αιώνια, έτσι μελωδικά, έτσι άφθαρτα.
Τα σαρκία των ποιητών κάποτε κουράζονται και πεθαίνουν σαν ύλη.
Μα έτσι μάλλον πρέπει.
Μονάχα έτσι τα χαμόγελα που σκόρπισαν, οι χοροί που χόρεψαν, οι ανάσες που φωτογράφισαν χαλυβδώνονται σε καλούπι αιώνιο. Ένα θαλασσινό, αρμυρό αεράκι του Αιγαίου που θα βαστάει όρθια τα καλοκαίρια, εκεί που όλοι οι άλλοι θα ζούνε χειμώνες φθαρτούς, σαν να τανε δήθεν αθάνατοι.
Οι ποιητές, ένα αμήχανο μεσημέρι, πολύ νωρίς, θα χαθούν.
Μα οι ανάσες τους λέξη λέξη, φωτογραφία φωτογραφία, ανατολή ανατολή θα ξορκίζουν τον φόβο του θανάτου των πολλών.
Γιατι για κείνους ο χαμός έκανε την ύπαρξη να χει νόημα.
Νόημα βαρύ κι ασήκωτο για μας που λησμονήσαμε να ζούμε.
Ευγνωμοσύνη και δέος, στα κύτταρα των ποιητών, στο θαλασσινό μας αεράκι.
Μεταλαβιά αφθαρσίας από Θεούς χωμάτινους.
Βασίλη μας.
Κατερίνα μας.
Ευχαριστούμε».
