Η πατρίδα διχασμένη ανάμεσα στην ιδανική εκδοχή του παρελθόντος και στην σημερινή θλιβερή της όψη.
Προκλητικές και αλαζονικές αντιφάσεις, αλληλοεπικαλύψεις και χυδαίες παραμορφωτικές υφάνσεις, ξεμπλέκουν τα κάλλιστα και μπλέκουν τα χείριστα σε διάφορα πολυποίκιλα γελοιογραφικά μοτίβα νέας ανάγνωσης ξοδέματος πικρόχολου γέλιου.
Εκούσια παράδοση σε μια ολική παραμόρφωση των χαρακτηριστικών του ελληνικού ακαδημαϊσμού και δείγμα ηθικού ξεπεσμού εσωτερικής και εξωτερικής ανομοιομορφίας, ανισορροπίας και καταπόνησης, στοιχεία που κλείνουν ερμητικά στον Έλληνα τον δρόμο της ιστορικής συνέχειας, οδηγώντας τον από αυθεντία στην ανεξέλεγκτη και πρωτόγονη εγκατάλειψη.
Με άλλα λόγια υφαίνεται μια ανθρώπινη τραγωδία με σκοταδιστικό περίγραμμα και ανήλιο μοτίβο θεματικού ανθρώπινου μαρασμού και ψυχολογικής πενίας, εκκολάπτοντας έναν ορίζοντα βίαιης ανατροπής της φύσης των πραγμάτων, αποσυντονισμού και συνειδησιακής σύγχυσης.
Δημιουργoύν ένα ρεαλιστικό πλαίσιο ρήξης και αποδόμησης και ακυρώνουν κάθε ιστορική και χρονική στιγμή εθνικής ενότητας και διαχρονικής αίσθησης, μπολιάζοντας την μνήμη με γονιμοποιημένα τεχνητά στρώματα εναλλακτικής ιστορίας και ενοχικής κηλιδωμένης αβεβαιότητας.
Δημιουργούν σύνδρομα μεταμοντέρνης και εντεταλμένης προσδοκίας αφανισμού κάθε τι γεννήματος ελληνικής αφετηριακής γέννησης.
Ανέτοιμοι ή έσω έτοιμοι να αποτρέψουμε κάθε λογής απτό και επικοινωνιακό μείγμα, που οδηγεί όλο και μακρύτερα το ζύγισμα της ιστορικής φωνής μας και το βάρος της διαφωτιστικής μας συνείδησης, μετατρέποντας τες σε αδιάφορα ιστορικά ψελλίσματα και μισοσβησμένα κεριά εμπορευματοποίησης πολιτιστικού προϊόντος;
