Η αυλαία της φετινής περιοδείας της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη άνοιξε πρόσφατα από τον Βόλο και το Ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο, με το αριστοφανικό έργο «Νεφέλες». Η καταξιωμένη στο χώρο της υποκριτικής ηθοποιός, μίλησε στον Ηλία Κουτσερή και το Ράδιο ΕΝΑ 102.5 για το μήνυμα της παράστασης, η οποία συνεχίζει την περιοδεία της, παραλλήλισε την Αθήνα του τότε, με την σημερινή κατάσταση της χώρας και επεσήμανε πως τα μηνύματα και οι καταστάσεις ακόμη και μετά από χιλιάδες χρόνια, εξακολουθούν να είναι τα ίδια…
Πως προέκυψε καταρχήν η συμμετοχή σας στην παράσταση;
Είχα πολλά χρόνια να παίξω Αριστοφάνη, συγκεκριμένα από το 1990 με το Ανοιχτό Θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη, όπου είχαμε ανεβάσει τους Βατράχους στην Επίδαυρο. Πέρυσι την άνοιξη, μου έγινε μία πρόταση από τον σκηνοθέτη μας Δημήτρη Καραντζά κι επειδή είναι ένας νέος σκηνοθέτης, ο οποίος παρά το νεαρό της ηλικίας του έχει δείξει υπέροχα δείγματα δουλειάς κι έχω ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν και τον εκτιμώ πάρα πολύ, δέχτηκα με μεγάλη χαρά, δεδομένου κιόλας ότι υπάρχει κι ένα εξαιρετικό team συνεργατών και ηθοποιών. Είναι ο Νίκος Καραθάνος, ο Γιώργος Γάλλος, ο Χρήστος Λούλης, η Λυδία Φωτοπούλου, η Θεοδώρα Τζήμου, η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, η Έμιλυ Κολιανδρή, η Ελίνα Ρίζου. Πολλά νέα παιδιά, εξαιρετικοί ηθοποιοί με φαντασία και ήθος και υπηρετούμε μία παράσταση που φέρνει ένα καινούργιο αέρα στον Αριστοφάνη, δεδομένου ότι έχει μια διάσταση πολύ βαθιά ποιητική, γι’ αυτό κιόλας ο σκηνοθέτης μας επέλεξε αυτό το έργο.
Τι πραγματεύεται το αριστοφανικό έργο;
Οι Νεφέλες παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά το 423π.Χ. στην Αθήνα, μέσα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο και μέσα σε μια πόλη που έχει όλα τα γνωρίσματα της σημερινής κοινωνίας, δηλαδή πολιτική αστάθεια, κοινωνικές αναταραχές, μεγάλη διαφθορά, χρέη, δανειστές κι ένας καταχρεωμένος μέσος Αθηναίος πολίτης προσπαθώντας να ξεφύγει από το κυνήγι των δανειστών του, πηγαίνει στη Σχολή του Σωκράτη για να μάθει ο ίδιος και μετά ο γιος του με σοφίσματα και με στρεψοδικίες να αποδεικνύει ότι δεν χρωστάει τίποτα και σε κανένα.
Είναι κάτι που όλοι το εύχονται αυτό, αλλά μέσα από την απάτη και τη ρεμούλα και μ’ αυτά τα κόλπα δεν γίνεται σωστή δουλειά. Άλλη δουλειά πρέπει να γίνει και μάλιστα σε βάθος.
Υπάρχει κάτι ξεχωριστό στο ρόλο που ερμηνεύετε, αυτό του Δίκαιου Λόγου;
Υπάρχει μία σκηνή, κατά την οποία ο γιος του Στρεψιάδη, του καταχρεωμένου αυτού πολίτη, πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στον Δίκαιο και τον Άδικο Λόγο, όπως άλλοτε ο Ηρακλής είχε κληθεί να επιλέξει το δρόμο της αρετής και της κακίας. Εγώ έρχομαι ως εκπρόσωπος της παλιάς παιδείας, αυτής που γαλούχησε τους άντρες που πολέμησαν στον Μαραθώνα και γενικά που υπήρχαν στον Χρυσό Αιώνα του Περικλή, που διακηρύσσει την πίστη στις αρχές του Δικαίου, έχει μία στρατιωτική πειθαρχία, διδάσκει την αποχή από τις ηδονές, το σεβασμό στους μεγαλύτερους και γενικώς τη σεμνότητα. Σε τέτοιους όμως καιρούς, τέτοιες διδαχές δεν τις προτιμά ο κόσμος κι έτσι ηττάται κατά κράτος από τον Άδικο Λόγο, που διακηρύσσει τα εντελώς αντίθετα κι ότι δεν υπάρχει δίκαιο, όλα είναι υποκειμενικά και αρκεί κανένας να ξέρει τα κόλπα και να δικαιολογεί τις πράξεις του.
Η έννοια του Δικαίου, όπως την παρουσιάζει ο Αριστοφάνης τότε, βρίσκει εφαρμογή στο σήμερα;
Μιλάμε για το αντικειμενικό Δίκαιο που είναι και το Δίκαιο των Θεών, που είναι πάνω και από τους νόμους των ανθρώπων, αλλά δυστυχώς αυτό υπάρχει μόνο στην υψηλή ποίηση και κάποιοι πολύ λιγότεροι σε σύγκριση με τους άλλους, είναι αυτοί που ζουν σύμφωνα με τις αρχές που διακηρύττει αυτό το Δίκαιο.
Ποια είναι τα δικά σας καλλιτεχνικά σχέδια γι’ αυτή την περίοδο;
Η πρεμιέρα της παράστασής μας έγινε στην πόλη σας και το Ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο, στο οποίο έχω παίξει πάρα πολλές φορές το αισθάνομαι σπίτι μου και πάντα έχω εξαιρετικές σχέσεις με το κοινό του Βόλου.
Αυτή την περίοδο είναι στο προσκήνιο οι Νεφέλες. Θα συνεχίσουμε περιοδεία σε διάφορες πόλεις της χώρας και 2-3 Αυγούστου θα παρουσιάσουμε την παράστασή μας στην Επίδαυρο κι αργότερα στις 6 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο.
Είναι μια παράσταση που έχει και πάρα πολύ γέλιο, γελάει κανείς με τα παθήματα του Στρεψιάδη στη συνομιλία του με τον Σωκράτη και προσπαθεί να καταλάβει αυτές τις υψηλές έννοιες, αλλά απ’ την άλλη πλευρά, έχει αυτή τη μελαγχολική νότα προς το τέλος, γιατί μας κάνει να σκεφτούμε όλες τις αντιστοιχίες στη σημερινή κατάσταση. Έχει βαθιά ποιητική διάσταση το έργο…
