Από το 2008 πού έγιναν παγκοσμίως εμφανή τα σημάδια της οικονομικής κρίσης και κυρίως από το 2010 οταν η Ελλάδα μπήκε στον φαύλο κύκλο των Μνημονίων και της λιτότητας , η χώρα μας βρίσκεται σε συνεχώς υφεσιακή πορεία . ‘Ήταν φυσικό επόμενο να έχει παντελώς εγκαταλειφθεί ο όρος της ανάπτυξης και κύρια αυτός της βιώσιμης ανάπτυξης (η ανάπτυξη που καλύπτει τις ανάγκες του παρόντος χωρίς να υποθηκεύεται το μέλλον των επερχόμενων γενεών) εξαιτίας των επιλογών των προηγούμενων νεοφιλελεύθερων συγκυβερνήσεων . Έτσι, μια από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι η εφαρμογή νέων πολιτικών ώστε να μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης η οποία θα βασίζεται στο τρίπτυχο οικονομία- κοινωνία- περιβάλλον. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά.
Το 2001 στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Γκέτεμποργκ υιοθετήθηκε για πρώτη φορά η Ευρωπαϊκή Στρατηγική για την αειφόρο ( βιώσιμη) ανάπτυξη με οικονομικά , κοινωνικά και περιβαλλοντικά κριτήρια . Δέκα χρόνια αργότερα το 2010 – ενώ η Ελλάδα παρέμεινε στάσιμη στον τομέα αυτό- το Συμβούλιο ενέκρινε την Στρατηγική «Ευρώπη 2020» .Η στρατηγική αυτή, είναι η στρατηγική για την ανάπτυξη και τον πλούτο στην Ευρώπη για την επόμενη δεκαετία. Η ένωση έθεσε πέντε στόχους για το 2020 που είναι η απασχόληση, η καινοτομία, η εκπαίδευση, η κλιματική αλλαγή/ενέργεια και η κοινωνική ενσωμάτωση. Την ίδια χρονική περίοδο ( Ιούνιος 2010) στην Ελλάδα δεν εισήχθηκε κανένας όρος βιώσιμης ανάπτυξης αλλά ο όρος “ΤΡΟΙΚΑ” δηλαδή η επιτροπή του Δ.Ν.Τ της Ε.Ε και της Ε.Κ.Τ ,οι οποίες θα μας “βοηθούσαν” να βγούμε από την στενωπό της καταστροφικής οικονομικής κρίσης που είχαμε περιέλθει , με πλήρη ευθύνη των πολιτικών των προηγούμενων κυβερνήσεων. Μια σειρά από “μεταρρυθμίσεις” οι οποίες κάθε άλλο παρά την ανάπτυξη όπως καταδείχθηκε προωθούσαν, μέσω μνημονίων, σωρεία πλήρως αντιλαϊκών πράξεων νομοθετικού περιεχόμενου. Η αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων και η καταστροφή της κοινωνίας από παγκόσμιες και εγχώριες οικονομικές ελίτ , στην ουσία χωρίς παραγωγή μακροπρόθεσμου κέρδους οδήγησαν σε συνεχώς αυξανόμενα ποσοστά ανεργίας και αρνητικούς δείκτες απασχόλησης, επενδύσεων, κατανάλωσης δημόσιας και ιδιωτικής άρα συνεπαγόμενα μια περαιτέρω οικονομική ύφεση.
Η νέα Κυβέρνηση σήμερα καλείται να αμβλύνει αρχικά, την εξαθλίωση του Ελληνικού Λαού αλλά και να ξαναβάλει την χώρα σε τροχιά ανάπτυξης με τα χαρακτηριστικά που προαναφέραμε . Συγκεκριμένα θα πρέπει να υποστηρίξει την πορεία στη βιώσιμη ανάπτυξη δίνοντας έμφαση στις ανάγκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων καθώς και στην ενίσχυση των πολιτών οι οποίοι έχουν οικονομικά περιθωριοποιηθεί. Παράλληλα θα πρέπει η ίδια να οργανωθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να διασφαλίσει την αειφορία ενεργοποιώντας την ίδια την κοινωνία και ταυτόχρονα εγγυώμενη την εργασία.
Βασικά σημεία της πολιτικής που πρέπει ασκηθεί- κάτι που ήδη έχει ξεκινήσει η Κυβέρνηση – είναι τα εξής :
Α. Η αποσόβηση της ανθρωπιστικής κρίσης. Κανένας πολίτης χωρίς το αναγκαίο για την επιβίωσή του ελάχιστο εισόδημα, χωρίς περίθαλψη και κοινωνική προστασία, χωρίς πρόσβαση στα βασικά αγαθά. Κανένα υποσιτιζόμενο παιδί , κανένα νοικοκυριό που χάνει το σπίτι του, κανείς άνεργος χωρίς επίδομα ανεργίας. Οι νόμοι για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής που ψηφίστηκαν πρόσφατα στη Βουλή είναι η αρχή προς αυτήν την κατεύθυνση.
Β. Η εφαρμογή ενός εθνικού σχεδίου οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης και παραγωγικής ανασυγκρότησης . Προτεραιότητα η ενίσχυση επιλεγμένων βιομηχανικών κλάδων, του αγροτοδιατροφικού τομέα, των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας , οι σύγχρονες τεχνικές και κοινωνικές υποδομές και η προστασία του περιβάλλοντος .
Γ. Η αποτελεσματική και κοινωνικά δίκαιη αντιμετώπιση των ελλειμμάτων προτάσσοντας την αναδιανομή και την περιβαλλοντικά ασφαλή ανάπτυξη. Για να καταστεί εφικτό αυτό , πρέπει να μη μειώνονται αλλά σταδιακά να αυξάνουν οι μισθοί και οι κοινωνικές δαπάνες ενώ τα κρατικά έσοδα να αυξάνουν παράλληλα. Ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί μέσω της φορολόγησης, επιτέλους, του πλούτου, των καθαρών κερδών, των υψηλών εισοδημάτων, της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, της περιουσίας της εκκλησίας, της ακύρωσης των προνομίων της ολιγαρχίας και των πολυεθνικών επιχειρήσεων και βεβαίως μέσα από την αύξηση της πρωτογενούς παραγωγής.
Δ. Η ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων και της λεηλασίας του δημόσιου πλούτου επαναφέροντας υπό δημόσιο έλεγχο, και ανασυγκροτώντας τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας που έχουν ιδιωτικοποιηθεί ή βρίσκονται σε διαδικασία ιδιωτικοποίησης ώστε να διαμορφώσουμε έναν ισχυρό, παραγωγικό, αποτελεσματικό και ανοιχτό σε συνεργασίες δημόσιο τομέα νέου τύπου
Ε. Η Επαναφορά και αναβάθμιση ολόκληρου του θεσμικού πλαισίου που ρυθμίζει τις εργασιακές σχέσεις και το πλαίσιο συλλογικής διαπραγμάτευσης που κατέστρεψαν ανενδοίαστα οι μνημονιακές κυβερνήσεις . Σε αυτό εντάσσονται οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, η προστασία από τις απολύσεις, η αναβάθμιση των ελεγκτικών μηχανισμών, η κατάργηση της μαύρης εργασίας, η ενίσχυση του ρόλου των συνδικάτων και η ελεύθερη-απρόσκοπτη άσκηση της συνδικαλιστικής δραστηριότητας αποτελούν πυλώνες της ίδιας της παραγωγικής διαδικασίας.
ΣΤ . Η ριζική αλλαγή του τρόπου λειτουργίας του κράτους και της τοπικής αυτοδιοίκησης καθώς και η αποκατάσταση και ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και η συμβολή στον εκδημοκρατισμό όλων των δράσεων και λειτουργιών του.
Μια τέτοια πολιτική κατεύθυνση νόμων και ουσιαστικών φιλολαϊκών μεταρρυθμίσεων από την Κυβέρνηση σε συγκερασμό με σκέψη και δράση από όλους εμάς, με μακροπρόθεσμη λογική και όχι στα στενά όρια του κοντόφθαλμου κέρδους, θα μπορούσε να βοηθήσει καταλυτικά στην ανάπτυξη της χώρας μας με οικονομικά ,κοινωνικά και περιβαλλοντικά κριτήρια. Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε!
