Γράφει ο Γιάννης Μελιτζανάς, Πορταριά Πηλίου
Πρόσφατα, προέκυψε μια αντιμαχία μεταξύ των λεγόμενων φιλοζωικών οργανώσεων και του Δήμου Βόλου που με μια «επικοινωνιακή αποτελεσματικότητα» προσπάθησε να συγκεντρώσει τα αδέσποτα σκυλιά που εγκαταλειμμένα συγκεντρώνονται σε πλατείες χωριών, προαύλια ναών, πάρκα, καθώς και σε πολυσύχναστους εμπορικούς δρόμους. Θα έχει η ενέργεια αυτή αποτέλεσμα με την έννοια ότι δεν θα ξαναεμφανιστούν αδέσποτα; Κατά τη γνώμη μου, όχι.
Πώς να έχει αποτέλεσμα, όταν η αντιμετώπιση του είναι ρηχή.
Τα αδέσποτα δεν είναι ένα φαινόμενο που το γέννησε η φύση.
Τα αδέσποτα, προέκυψαν από μια «μόδα» που καλλιεργήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια από τους νεόπλουτους νεοέλληνες.
Έχουμε γίνει μάρτυρες αυτά τα χρόνια, με το θέαμα να «βολτάρουν» οι «φιλόζωοι» με τα συμπαθητικά τετράποδα μασκαρεμένα με νεοπλουτίστικες φανταχτερές «ενδυμασίες».
Μέχρι εδώ νομίζω κανενός δεν του έπεφτε λόγος γι αυτό το θέαμα.
Εμείς οι Έλληνες, ως λαός, είμαστε της υπερβολής και του πρόσκαιρου (όπως έλεγε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής). Με αποτέλεσμα, μόλις άρχισαν να «κουράζονται» οι «φιλόζωοι» άρχισαν για διάφορους λόγους, τα ζώα να εγκαταλείπονται στην τύχη τους που ως αγέλες πλέον να εγκαταβιούν σε πλατείες, προαύλια εκκλησιών και πάρκα. Αγέλες, που με την πάροδο του χρόνου να γίνονται επικίνδυνες για τους περαστικούς από αυτούς τους χώρους.
Αφού επιτίθενται και δαγκώνουν περαστικούς, επιπλέον δε να επιτίθενται σε άλλα ζώα που εκτρέφουν στα χωριά πολλοί από τους κατοίκους των, όπως πρόβατα, κατσίκια, κότες, κουνέλια, ακόμη και σε στάβλους.
Και η ανεπαρκής γραφειοκρατική κρατική εξουσία χωρίς προφανώς να μελετήσει το πρόβλημα, δηλαδή τις αιτίες που το γεννούν, ψήφισε νόμο που αντί να τιμωρεί όσους τα εγκαταλείπουν, τιμωρεί όσους υφίστανται τις συνέπειες από την εγκατάλειψη των ζώων αυτών. Συνέπειες που έχουν να κάνουν με το δάγκωμα ανθρώπων, αλλά και επιθέσεων σε οικόσιτα τα οποία φονεύουν.
Η αντιμετώπιση με αυτό τον τρόπο του προβλήματος των αδεσπότων από μεριάς της ανεπαρκούς μορφωτικά πολιτείας δεν λύνει κανένα πρόβλημα, αντίθετα η κοινωνία θα βρίσκεται σε συνεχείς αντιπαραθέσεις και για τα σκυλιά.
Είναι λοιπόν άμεση ανάγκη να αλλάξει «εδώ και τώρα» ο νόμος αυτός, που προστατεύει μόνο μερικά από τα ζώα, ενώ άλλα τα αφήνει εκτεθειμένα για χάρη της λογικής του πελατειακού συστήματος, αφού χωρίζει σε «μορφωμένους» γιατί εγκαταλείπουν τα σκυλιά και σε «αμόρφωτους» όσους πασχίζουν να διασώσουν το βιός τους από τα άμοιρα σκυλιά – θύματα του νεοπλουτισμού των νεοελλήνων. Καλούνται λοιπόν η τοπική αυτοδιοίκηση και οι συλλογικότητες να πιέσουν στην αλλαγή του νόμου, νόμου που θα απαιτεί την απογραφή από τον ιδιοκτήτη του του ζώου εν προκειμένω σκύλων και με τέτοιο εξοπλισμό που θα ελέγχεται για τυχόν εγκατάλειψη.
Τότε μόνο θα υπάρξει αποτελεσματικότητα, αφού ο νόμος θα έχει παιδευτικό χαρακτήρα και άρα θα μπορέσει να λύσει το πρόβλημα, στη ρίζα του.
