ΣΙΚΑΓΟ 1Η ΜΑΗ 1886
350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια απεργούν και 100.000 εργαζόμενοι διαδηλώνουν σε μια μαχητική πορεία διεκδικώντας 8ωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ο αγώνας της εργατικής τάξης απέναντι στην εκμετάλλευση του κεφαλαίου έχει αρχίσει, θα είναι μακρύς, σκληρός και ανυποχώρητος.
Ενάμιση αιώνα ζωής μετρούν οι αγώνες των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο. Το 8ωρο, οι Συλλογικές Συμβάσεις, η κοινωνική ασφάλιση, η άδεια μητρότητας, η άδεια, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, όλα τα δικαιώματα και συνολικά το εργατικό δίκαιο, δεν χαρίστηκαν, κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες, με θυσίες και αίμα, μέσα από μια μακριά διαδρομή του εργατικού κινήματος.
Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ αυτή είναι ημέρα μνήμης και τιμής στους αγώνες και στις θυσίες εκατομμυρίων εργαζομένων. Στους αμέτρητους αγωνιστές που έπεσαν στους σκληρούς ταξικούς αγώνες, υπερασπιζόμενοι την κοινωνική δικαιοσύνη, τα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζομένων.
ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ αυτή τιμούμε τους αγωνιστές, που πρωτοστάτησαν για την οργάνωση της εργατικής τάξης απέναντι στο κεφάλαιο και ίδρυσαν τα συνδικάτα, εργαλεία οργάνωσης, ενότητας, αλληλεγγύης και δύναμης των εργαζομένων.
Τιμούμε την Εργατική Πρωτομαγιά όπως της αρμόζει, με ΑΠΕΡΓΙΑ, συνεχίζοντας την ανειρήνευτη πάλη ανάμεσα στις δυνάμεις της εργασίας και του κεφαλαίου που συνεχίζεται σκληρή και ανελέητη.
Τίποτα δεν χαρίστηκε. Το δικαίωμα του ανθρώπου να δουλεύει για να ζει και όχι να ζει για να δουλεύει. Το 8ωρο και το δικαίωμα στην ξεκούραση και στον ελεύθερο χρόνο. Το δικαίωμα για μόνιμη, σταθερή, δημιουργική και αξιοπρεπώς αμειβόμενη εργασία. Οι Συλλογικές Συμβάσεις, το δικαίωμα της κοινωνικής ασφάλισης, η άδεια, η συνδικαλιστική ελευθερία στους χώρους δουλειάς.
Τίποτα απ’ όλα όσα κατακτήθηκαν εδώ και ενάμιση αιώνα και που σήμερα ο καπιταλισμός τα παίρνει πίσω με «τόκο», δεν χαρίστηκε. Είναι ποτισμένο με αμέτρητο μόχθο, ιδρώτα και αίμα. Τίποτα δεν θα επιστραφεί από μόνο του. Ο,τι κερδήθηκε κι ό,τι χάθηκε, ό,τι κλάπηκε κι ό,τι «επιστραφεί», θα έχει πάνω του την ίδια σφραγίδα: Τη σφραγίδα της θυσίας, της αγωνίας, της ενότητας των εκατομμυρίων εργαζομένων.
Αν ο λαός παραιτηθεί από αυτή την προοπτική, τότε από την εξέγερση του Σικάγου, από τη ματωμένη Κυριακή του 1905 στη Ρωσία, από τον Μάη του ’36 και τον «Επιτάφιο» του Ρίτσου, από τον τοίχο της Καισαριανής την Πρωτομαγιά του ’44, θα έχουν απομείνει μόνο οι αγχόνες των εκμεταλλευτών.
Σήμερα που ζούμε ίσως στην πιό δύσκολη χρονική στιγμή του Λαού μας μετά τη Μεταπολίτευση, η Ανεργία η αβεβαιότητα για το μέλλον ο οικονομικός και κοινωνικός αποκλεισμός που αγγίζει όλους μας, είναι αποτέλεσμα των πέντε χρόνων των Μνημονίων, που ακόμα και τώρα υπερασπίζονται με θέρμη ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος παρέα με το νέο παιδί του σάπιου συστήματος τον ποταμίσιο Θεοδωράκη.
Από την άλλη μέσα μας η Ελπίδα αφού γεννήθηκε ξανά στις 25 του Γενάρη συνεχίζει να ζεσταίνει τις καρδιές μας αφού επιτέλους μια Κυβέρνηση παλεύει για το Λαό της και μόνο, μια Κυβέρνηση της Αριστεράς που θα προτιμούσε να πέσει επάνω της με Λύσσα η Θύελλα των “Λύκων” και των Οικονομικών Δολοφόνων παρά να δεί ακόμα ένα παιδί να πεινάει, ένα Γονιό να αυτοκτονεί, ένα Έθνος ολόκληρο να κλαίει, γιατί το αποφάσισε κάποιος Ντράγκι – Μέρκελ – Σαμαράς ενώ άνετα θα μπορούσε να δεχθεί τις πιέσεις των “Εταίρων” και της ντόπιας Τρόϊκας και νέων Γερμανοτσολιάδων και να λειώσει και αυτή με τη σειρά της τον Λαό με τις ευλογίες των Μέρκελ και λοιπών “Συμμάχων” μας.
Η Ελπίδα γεννήθηκε μέσα μας, γίνεται μέρα με τη μέρα Θέληση και Αποφασιστικότητα, σύντομα ο Λαός μας θα μπορέσει να σταθεί ξανά στα πόδια του με τα δικά του ¨δυναμάρια¨ και θα αρχίσει ξανά να προσδοκά με χαρά το μέλλον του, τα Όνειρα μας θα πάρουν τη θέση των εφιαλτών που με τόση γενναιοδωρία οι “Εταίροι” μας πρόσφεραν και συνεχίζουν να μας προτείνουν.
Η λύση ενός προβλήματος πράγματι είναι μόνο μια αλλά οι μέθοδοι επίλυσης του πολλοί, επιτέλους θα διαλέξουμε ΕΜΕΙΣ τη μέθοδο που θα επιλέξουμε να ζούμε.Στο χέρι μας είναι η διαδικασία για τη συζήτηση των εργασιακών σχέσεων να μην περιοριστεί στους τέσσερις τοίχους της Βουλής. Να μην αφήσουμε στα ΜΜΕ να ορίσουν το πλαίσιο του διαλόγου. Να πάρουμε εμείς τις πρωτοβουλίες που θα ανοίξουν τη συζήτηση μέσα στους χώρους εργασίας, μέσα στις γειτονιές. Να δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο λαϊκής διαβούλευσης και συμμετοχής στη συγκεκριμένη μάχη. Να μετατρέψουμε τη διαδικασία συζήτησης και ψήφισης του συγκεκριμένου νόμου σε μία κινηματική αντεπίθεση του κόσμου της δουλειάς.
Ας γίνει αυτή η Πρωτομαγιά με τη συμμετοχή όλων μας, η απαρχή ενός νέου ζωντανού εργατικού κινήματος και του “γκρεμίσματος” του νεοφιλελευθερισμού των ¨Εταίρων¨και της οικοδόμησης της μεγάλης νίκης της εργατικής τάξης.
