Η ίδια η Πολιτεία ανίκανη να αντιμετωπίσει προβλήματα που γεννήθηκαν από το ίδιο το σύστημα αξιών που την γέννησε, περιορίζεται μόνο σε ορισμούς και αφορισμούς σε ποινολόγια και σε περιορισμούς της ίδιας της ελευθερίας των πολιτών της. Καθημερινά δημιουργείται μια νέα πιο αυστηρή ηθική και γεννώνται νέες πιο επώδυνες απαγορεύσεις, οι οποίες βαθμιαία θεσμοθετούνται και καθίστανται τόσο από την ίδια την θεσμοθετούσα Κυβέρνηση όσο και από τις επόμενες μη αναστρέψιμη νομική παρακαταθήκη, αφού έχουν ήδη διασφαλιστεί νομικές δικλείδες, υπάρχοντος ή αλλοδαπού Εθνικού Δικαίου.
Από δω και πέρα αρχίζουν και καθιερώνονται νέες σχέσεις ανάμεσα στο λογικό και στο παράλογο, ανάμεσα στην αξία και στην απαξία, ανάμεσα στο ηθικό και στο ανήθικο, οι οποίες δεν έχουν να κάνουν με την έως τώρα υπάρχουσα καθημερινότητα μας, αλλά με μια νέα κατάσταση η οποία είναι ήδη προδιαγεγραμμένη και προαποφασισμένη από ξένα κέντρα αποφάσεων με ορίζοντα ταπεινώσεων, διάλυσης και εξευτελισμού του υπάρχοντος δομικού στερεώματος.
Αποδιοπομπαίος τράγος όλης αυτής της γενικής αναδιαμόρφωσης μιας νέας παγκόσμιας τάξης αξιών, ηθών, εθίμων, σχέσεων ακόμη και ρόλων είναι ο λαός, τον οποίον προσπαθούν να αλλοτριώσουν μέσω συστημικών ψυχαναγκαστικών επιρροών εξάρτησης του ασθενικoύ του Εγώ.
Άρνηση της υπάρχουσας εθνικής πραγματικότητας και προκατασκευασμένες νεωτεριστικές αναβαπτίσεις απορρίπτουν τις ιστορικές, θρησκευτικές και αξιακές σηματοδοτήσεις και δημιουργούν νέα πρότυπα ποικίλων ταξικών μιμητικών προσεγγίσεων, τόσο για τις υπάρχουσες, όσο και για τις επόμενες γενεές.
Υπάρχει δρόμος αντίστασης αρκεί ο Ελληνικός λαός να αντιληφθεί ότι η αντίσταση δεν περνάει μέσα από μια μικροαστική ηθική απομόνωσης και μία παθητική οριοθετημένη ελευθεριότητα.
Η αντίσταση περνάει μέσα από μια ισοπεδωτική ανατροπή της υπάρχουσας ταξικής ανισορροπίας και των δογματικών ξενόφερτων αντιλήψεων, διότι ο ίδιος ο λαός είναι ρυθμιστής και της εξουσίας αλλά και μιας χωρίς ηθικές αρχές και αξίες, αρρωστημένης κοινωνίας.
