Μια από τις στρατηγικές του υπάρχοντος οικονομικού κατεστημένου είναι η χρήση ακατανόητων όρων και εκφράσεων που ελάχιστοι μπορούν να καταλάβουν το νόημα τους. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Έχει να κάνει με τη λειτουργία ενός μηχανισμού που αυτοαναπαράγεται δημιουργώντας την εντύπωση του αυτονόητου και του αληθοφανούς. Στην πράξη αυτή ακριβώς η ευρεία χρήση όρων όπως για παράδειγμα “ποσοτική χαλάρωση” ή “ανακεφαλαιοποίηση” θέλουν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι πρόκειται για κάτι συμβατικό και επιβεβλημένο ως προς τις συνέπειες του.
Παρ’ όλο το θόρυβο που δημιουργήθηκε για την “Ποσοτική χαλάρωση”, που στην ουσία σημαίνει αγορά κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ αυτό που δεν λέγεται είναι ότι το πρόβλημα χρέους και επομένως ρευστότητας στην Ελληνική οικονομία και άλλων Ευρωπαικών χωρών πάει να λυθεί με νέο χρέος. Αυτό όμως δεν είναι έκπληξη. Έτσι είναι φτιαγμένο να λειτουργεί το οικονομικό σύστημα, δηλαδή αντιμετώπισή του χρέους με ακόμα μεγαλύτερο χρέος, που πλέον φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη και στην ουσία το καθιστά ανέφικτο να αποπληρωθεί ενώ την ίδια στιγμή στραγγαλίζει τις Ευρωπαικές οικονομίες οι οποίες καλούνται να πληρώνουν σε ετήσια βάση τεράστια ποσά για την αποπληρωμή του.
Θα ρωτούσε όμως κάποιος μια απλή ερώτηση: Γιατί το πρόβλημα του χρέους στην Ευρωζώνη αντιμετωπίζεται με νέο δανεισμό και όχι με τη δημιουργία χρήματος από τα ίδια τα κράτη μέλη, χωρίς δηλαδή την ανάγκη να επιστρέψουν αυτά τα χρήματα και κυρίως χωρίς επιτόκιο, έστω και χαμηλό. Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα που πρέπει να μπει σήμερα σαν απάντηση στην διαχρονική οικονομική κρίση η οποία αποτελεί συστατικό του υπάρχοντος συστήματος.
Σήμερα η ανθρωπότητα έχει παραδοθεί και απλά παρακολουθεί αμέτοχη το μεγαλοπρεπές θέατρο σκιών της παγκόσμιας οικονομικής Ελίτ, που πετώντας ξεροκόμματα και κόκαλα στους υποτακτικούς της διατηρεί την ανωνυμία της και το μύθο που την περιστοιχίζει. ‘Όμως έχει έρθει ο καιρός για νέα οικονομία. Μια οικονομία των κυρίαρχων κρατών και όχι των τραπεζιτών. Μια νέα οικονομία που δουλεύει για όλους και όχι για τους λίγους και προνομιούχους, μια οικονομία που βασίζεται στην αειφορία, στην ανάπτυξη και καλλιέργεια του ανθρώπου και όχι στην υποδούλωση του, μια οικονομία του μέτρου, του ωραίου, της συμμετοχής και της ανάδειξης των κοινωνικών, πολιτιστικών και περιβαλλοντικών αγαθών. Αυτή την οικονομία θέλουμε τώρα, όχι στο απώτερο μέλλον.
