Το ΝΕΡΟ είναι ένα από τα σπουδαιότερα κοινωνικά αγαθά για τη ζωή των ανθρώπων και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα.
Ο ίδιος ο ΟΗΕ (Γενικό Σχόλιο 15 της Επιτροπής Οικονομικών, Κοινωνικών και Πολιτιστικών Δικαιωμάτων) ορίζει ότι «το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό συνεπάγεται ότι ο καθένας πρέπει να έχει πρόσβαση σε επαρκές, σε φυσικά αποδεκτό και οικονομικά ανεκτό νερό για προσωπική και οικιακή χρήση. Η τιμή και η διαθεσιμότητα του νερού δεν μπορεί να καθορίζονται αποκλειστικά από τις δυνάμεις της αγοράς, όπως θα συνέβαινε σε ένα οικονομικό πλαίσιο, βασισμένο στην πλήρη ανάκτηση του κόστους».
Την ίδια στιγμή που παγκοσμίως η ιδιωτικοποίηση του νε¬ρού αποτυγχάνει και καταγράφεται μια τάση επαναδημοτικοποίησης των εταιρειών ύδρευσης, η ελληνική κυβέρνηση προχωρά στην ιδιωτικοποίηση του νερού, την οποία μάλιστα προβάλλει ως εργαλείο ανάπτυξης κι εξόδου από την κρίση.
Η διεθνής εμπειρία όμως έδειξε ότι οι ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης απέτυχαν να θέσουν τις ανάγκες των πολιτών πάνω από τα κέρδη. Παρατηρήθηκαν ελλείψεις επενδύσεων σε υποδομές, αυξήσεις τιμών, παραβιάσεις της περιβαλλοντικής νομοθεσίας, κακή ποιότητα νερού, περικοπές σε προσωπικό. Στην Βρετανία για παράδειγμα, οι ιδιωτικοποιήσεις κατά την περίοδο 1989-1993 έφεραν αύξηση της τιμής του νερού αρχικά κατά 50% και κατά 245% μέχρι το 2006. Η ποιότητα του νερού υποβαθμίστηκε καθώς οι ιδιωτικές εταιρείες περιόρισαν στο ελάχιστο τις επενδύσεις σε υποδομές για να μην χάσουν κέρδη.
Τα τελευταία 15 χρόνια, όπως αποκαλύπτει μια νέα έκθεση που δημοσιεύθηκε από το Διεθνικό Ινστιτούτο (Transnational Institute ΤΝΙ), τη Διεθνή Ερευνητική Μονάδα για τις Δημόσιες Υπηρεσίες (PSIRU) και το Παρατηρητήριο των Πολυεθνικών (Multinational Observatory), περισσότερες από 180 πόλεις και κοινότητες σε 35 χώρες έχουν αναλάβει και πάλι τον έλεγχο των υπηρεσιών του νερού τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι 136 περιπτώσεις παρατηρούνται σε χώρες υψηλού εισοδήματος.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα επανάκτησης του νερού είναι αυτό της Γαλλίας, της χώρας με την μεγαλύτερη ιστορία ιδιωτικοποίησης του νερού, όπου οι πολίτες πλήρωσαν ακριβά το τίμημα της ιδιωτικής διαχείρισης από τις παγκόσμιες εταιρείες ύδρευσης Veolia και Suez. Το Παρίσι, η Γκρενόμπλ, συνολικά πάνω από 50 δήμοι και κοινότητες στη Γαλλία αποφάσισαν να πάρουν πίσω τον έλεγχο του νερού.
Η απόφαση του Δήμου του Παρισιού να πάρει πίσω τη διαχείριση του νερού, δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα της πίεσης των πολιτών, ήρθε μετά και από τις εξονυχιστικές σχετικές έρευνες που διεξήγαγε ο ίδιος ο δήμος, οι οποίες απέδειξαν ότι η ανάκτησή του όχι μόνο θα προσέφερε καλύτερες υπηρεσίες στους πολίτες, αλλά θα ήταν και μια καλή επένδυση. Από το 1985, όταν ξεκίνησε η ιδιωτικοποίηση, η τιμή του νερού είχε αυξηθεί κατά 260%. Μετά από 25 χρόνια, όταν το 2009 επανάκτησε ο δήμος τη διαχείρισή του κατάφερε να εξοικονομεί 30 εκ. ευρώ το χρόνο, τα οποία επέστρεψαν στους πολίτες με τη μορφή μείωσης στο τιμολόγιό του έως και 8%, αλλά και με τη μορφή επενδύσεων και εξοικονόμησης του πόσιμου νερού με ορίζοντα πολλών δεκαετιών.
Όχι στην ιδιωτικοποίηση του νερού είπαν ακόμη το Βερολίνο, η Ολλανδία που την απαγόρευσε με νόμο το 2004, το Μπουένος Άιρες (Αργεντινή), η Ατλάντα και η Ινδιανάπολις στην Αμερική, η Βουδαπέστη (Ουγγαρία), η Κουάλα Λουμπούρ (Μαλαισία), η Λα Παζ (Βολιβία) ή ακόμη το Γιοχάνεσμπουργκ στη Νότια Αφρική.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ το ΝΕΡΟ όπως και οι άλλοι φυσικοί πόροι αποτελούν κοινωνικά αγαθά σε ανεπάρκεια, τα οποία πρέπει να υπάγονται στον δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο. Θεωρούμε ότι μόνο ο δημόσιος και κοινωνικός έλεγχος μπορεί να εξασφαλίσει την βιώσιμη διαχείριση των νερών άρα και την εξοικονόμησή του. Μια βιώσιμη ανάπτυξη βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην προστασία των υδάτινων πόρων και την διασφάλισή τους για τις επόμενες γενιές.
Εμείς θα παλέψουμε με κάθε τρόπο ενάντια στην επιχειρούμενη από την κυβέρνηση ιδιωτικοποίηση του νερού. Το κοινωνικό αγαθό του νερού πρέπει να μείνει υπό δημόσιο έλεγχο.
Επειδή αποδείχθηκε ότι η δημόσια διαχείρισή του είναι προς το συμφέρον και των πολιτών και του δημόσιου ταμείου.
Επειδή σοβαρές επενδύσεις στη συντήρηση και την επέκταση των δικτύων για την διασφάλιση της ποιότητας του νερού μπορούν να κάνουν μόνο δημόσιες ή δημοτικές επιχειρήσεις. Αντίθετα, το πείραμα της ιδιωτικοποίησης και στις 5 ηπείρους απέδειξε ότι οι πολυεθνικές του νερού παντού αθετούσαν τις συμβατικές τους υποχρεώσεις για αποτελεσματική συντήρηση και επέκταση των δικτύων, αφού κάτι τέτοιο μειώνει τα κέρδη τους.
