Γράφει ο Πάνος Λαμπρινίδης-Στάχτος, Γραμματέας της Νεολαίας ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Η γενιά μας διαλέγει πλευρά με τον κάμπο.
Τα τρακτέρ στη Θεσσαλία δεν είναι “εικόνες ταλαιπωρίας” στα δελτία. Είναι ο λογαριασμός μιας πολιτικής που εδώ και χρόνια θεωρεί τον κάμπο δεδομένο και τους ανθρώπους της γης αναλώσιμους.
Κάθε φορά που η εθνική κλείνει, η ίδια συζήτηση επαναλαμβάνεται: «φταίνε τα μπλόκα», «φταίνε οι αγρότες», «φταίει ο τρόπος».
Όμως το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο: Πόσες φορές πρέπει να βγουν στον δρόμο, για να πληρωθούν αυτά που ήδη τους χρωστάει το κράτος και για να ξέρουν αν έχουν μέλλον στη γη τους;
Δεν ζητούν χάρη. Ζητούν τα συμφωνημένα.
Αν βγάλουμε τον θόρυβο, η εικόνα είναι απλή:
– το κόστος παραγωγής ανεβαίνει,
– η ενέργεια και τα καύσιμα γίνονται δυσβάσταχτα,
– οι αποζημιώσεις και οι ενισχύσεις καθυστερούν ή περικόπτονται,
– οι τιμές που φτάνουν πίσω στον παραγωγό δεν βγάζουν τον μήνα.
Κι όλα αυτά ενώ η πολιτική ηγεσία επαναλαμβάνει ότι «ο πρωτογενής τομέας είναι στρατηγικός», ότι «η επαρχία πρέπει να μείνει ζωντανή», ότι «στηρίζουμε τον κάμπο».
Αν ο πρωτογενής τομέας είναι πράγματι στρατηγικός, πώς γίνεται τόσοι άνθρωποι που δουλεύουν από τα χαράματα να μη μπορούν να σταθούν στα πόδια τους;
Οι αγρότες δεν ζητούν “κάτι παραπάνω επειδή βγήκαν στο δρόμο”.
Ζητούν να πληρωθούν στην ώρα τους, να ξέρουν με τι κανόνες παίζουν, να μην εξαρτάται το μέλλον τους από κάθε υπουργική έμπνευση της στιγμής ή από κάθε “τρύπα” που ανοίγει χώρο στην απάτη.
Υπάρχει μια υποκρισία που η δική μου γενιά δεν την καταπίνει εύκολα.
Δεν γίνεται:
– να μιλάς για «ζωντανά χωριά» και να αφήνεις τους ανθρώπους της γης στην ανασφάλεια,
– να υπόσχεσαι φθηνότερο καλάθι και να κάνεις ότι δεν βλέπεις ποιος πληρώνει το κόστος,
– να μιλάς για «ανάπτυξη» και να αντιμετωπίζεις κάθε πλημμύρα, κάθε καταστροφή σαν να συνέβη για πρώτη φορά.
Όλα αυτά δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Είναι πολιτικές επιλογές.
Είναι η επιλογή να κρατάς τον κάμπο σε μόνιμη “λειτουργία έκτακτης ανάγκης”, να θυμάσαι τους αγρότες λίγο πριν φουντώσει η οργή και να τους ξεχνάς όταν σβήνουν οι κάμερες.
Τι σημαίνει “σχέδιο για τον κάμπο” στη γλώσσα της γενιάς μας. Αν θέλουμε πραγματικά Θεσσαλία με μέλλον, χρειάζεται ένα ελάχιστο πολιτικό συμβόλαιο, καθαρό και κατανοητό.
Για μένα, έχει τέσσερις γραμμές:
1. Τίμια τιμή για τον παραγωγό
Κανόνες και διαφάνεια στον τρόπο που διαμορφώνονται οι τιμές.
Τέλος στα παιχνίδια στην πλάτη όσων παράγουν.
Όταν ο παραγωγός πουλάει, να ξέρει τι του μένει όχι να το μαθαίνει τελευταίος.
2. Προστασία πριν, όχι δάκρυα μετά
Σοβαρή αντιπλημμυρική και κλιματική θωράκιση που γίνεται πριν την επόμενη καταιγίδα,όχι μόνο ανακοινώσεις αποζημιώσεων όταν όλα έχουν χαθεί. Ο κάμπος δεν μπορεί να ζει από καταστροφή σε καταστροφή.
3. Δύναμη στους μικρούς, όχι μόνο στους μεγάλους
Στήριξη στη συνεργασία, στους συνεταιρισμούς, στα συλλογικά σχήματα.
Να μη διαπραγματεύεται ο καθένας μόνος του απέναντι στην αγορά και στα καρτέλ.
Να έχει φωνή και ισχύ, όχι μόνο ρίσκο.
4. Γνώση και τεχνολογία για όλους
Πρόσβαση σε σύγχρονες πρακτικές, συμβουλευτική, εργαλεία που κάνουν την παραγωγή πιο αποδοτική και πιο ανθεκτική.
Ο αγρότης δεν είναι “φθηνά χέρια σε ακριβή γη”.
Είναι παραγωγός σε μια χώρα που οφείλει να σέβεται τον κόπο του.
Χωρίς αυτά, το σενάριο είναι γνωστό: κάθε κυβέρνηση θα ζητά «υπομονή», κάθε λίγα χρόνια θα βλέπουμε τα ίδια μπλόκα, και κάθε φορά θα φεύγουν λίγο περισσότεροι νέοι από τον τόπο τους.
Η γενιά μας δεν μπορεί να μένει ίσες αποστάσεις
Η δική μου γενιά έχει μάθει να ζει με κρίσεις: κλιματική, οικονομική, στεγαστική, εργασιακή.
Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι ο κάμπος θα λειτουργεί μόνιμα σαν “ειδική ζώνη εξαίρεσης”, όπου τίποτα δεν είναι σταθερό και όλα εξαρτώνται από το πόσο θόρυβο θα κάνει κάθε φορά η οργή. Ο ρόλος μας δεν είναι να μείνουμε ουδέτεροι ανάμεσα σε ανθρώπους που ζητούν να ζήσουν από τη δουλειά τους και σε ένα καθεστώς που τους λέει κάθε φορά «κάντε λίγη υπομονή ακόμη».
Ο ρόλος μας είναι:
– να διαλέξουμε πλευρά με τον κάμπο, όταν ζητά δικαιοσύνη και σταθερότητα, όχι χάρη,
– να απαιτήσουμε από την πολιτική όχι άλλες περιστασιακές “λύσεις ανάγκης”, αλλά καθαρό συμβόλαιο για το τι σημαίνει να παράγεις σε αυτή τη χώρα,
– να πούμε ξεκάθαρα ότι το μέλλον της Θεσσαλίας δεν μπορεί να είναι ούτε η εγκατάλειψη ούτε η μόνιμη σύγκρουση.
Δεν έχω όλες τις απαντήσεις.
Έχω όμως μια βεβαιότητα:
Αν σήμερα αφήσουμε τους ανθρώπους της γης να παλεύουν μόνοι τους, αύριο θα παλεύουμε μόνοι μας όλοι οι υπόλοιποι.
Τα τρακτέρ που βλέπουμε στους δρόμους δεν είναι εμπόδιο. Είναι προειδοποίηση.
Κι η γενιά μας δεν γεννήθηκε για να κοιτάζει αυτή την προειδοποίηση από απόσταση ασφαλείας. Γεννήθηκε για να αλλάξει την πολιτική που την έκανε αναγκαία.
Κι αυτό είναι, για μένα, το πραγματικό δίλημμα πίσω από τα μπλόκα: ή θα φτιάξουμε μια χώρα όπου μπορείς να ζεις από τη δουλειά σου στον τόπο σου, ή θα συνεχίσουμε να μετράμε μπλόκα, χαμένους κάμπους και χαμένες γενιές.
