(Στους Μαθητές μου που Ονειρεύονται και δεν Βολεύονται).
«Ψηφίδες Ιστορίας, «κτήμα τε ες αιεί»!
Παλιγγενεσία: Αμμόχωστος – Ναύπακτος (1571) – Ναβαρίνο (1827) – Κύπρος (1974).
Μέρος Δ΄
«Γύρω στις 6μ.μ. τα πάντα είχαν τελειώσει. Η ναυμαχία είχε κρατήσει 4 ώρες και το αποτέλεσμα της έδειξε την υπεροχή των Τριών στόλων. Από τα 89 πλοία του τουρκοαιγυπτιακού στόλου τα 60 είχαν εντελώς καταστραφεί και βυθιστεί, ενώ τα υπόλοιπα είχαν ριχτεί στα αβαθή του κόλπου με σημαντικές ζημιές. Μόνο 14 πλοία από τον περήφανο στόλο του Ιμπραήμ γύρισαν δυο μήνες αργότερα στην Αλεξάνδρεια. Υπολογίστηκε ότι σκοτώθηκαν γύρω στις 6.000 Τουρκοαιγύπτιοι. Από τους Συμμάχους σκοτώθηκαν και τραυματί-στηκαν γύρω στους 560, αλλά κανένα πλοίο τους δεν βυθίστηκε». (Ι.Ε.Ε. σελ. 468).
Τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου ακολούθησαν πολιτικές ζυμώσεις οι οποίες οδήγησαν σε αποφάσεις των Τριών Δυνάμεων:
α) Πρωτόκολλο Μαρτίου 1829 (10/20 Μαρτίου) που κύρια προνοούσε ως σύνορο τους κόλπους Παγασητικό και Αμβρακικό. Όμως και ετήσιο φόρο προς την Πύλη 1.500.000. Γεγονός που κατέδειχνε την μικροψυχία των Δυνάμεων και προκάλεσε την πικρία των Αγωνιστών γιατί το φόρο τον πλήρωσαν, και πολύ μάλιστα, με το αίμα και τις θυσίες τους.
β) ο ρωσοτουρκικός πόλεμος (1828- 1829) με την ήττα των Τούρκων και με τη Συνθήκη της Αδριανούπολης (14 Σεπτεμβρίου 1829). Με το άρθρο 10 της Συνθήκης υποχρεώθηκε ο Σουλτάνος να αποδεχθεί τις μέχρι τώρα αποφάσεις των Τριών Δυνάμεων σχετικά με το ελληνικό ζήτημα, (Συνθήκη Λονδίνου 6 Ιουλ. 1827 και πρωτόκολλο Μαρτίου 10/22 Μαρτ. 1829).
Ακολούθησε το «Πρωτόκολλο Ανεξαρτησίας» στις 22Ιαν./3 Φεβρουαρίου 1830, Η Ελλάδα αναγνωρίζεται ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο Κράτος. Σύνορα η γραμμή που οριζόταν από τους ποταμούς Αχελώο και Σπερχειό. Και με το Πρωτόκολλο του 1831 (14/26 Σεπτεμβρίου) έγινε η οριστική ρύθμιση των συνόρων που ήταν η γραμμή των δύο κόλπων του Παγασητικού και του Αμβρακικού και περιλάμβανε τις Κυκλάδες, την Εύβοια και τις Σποράδες.
Εδώ αξίζει να σημειώσουμε τους αριστοτεχνικούς διπλωματικούς χειρισμούς Ιωάννη Καποδίστρια. Με σύνεση, μεθοδικότητα και διπλωματική ευστροφία πέτυχε την αναγνώριση της Ανεξαρτησίας και τη διεύρυνση των Συνόρων.
Δυστυχώς, δολοφονικά ελληνικά χέρια του στέρησαν να ζήσει τις στιγμές της δικαίωσης της εξωτερικής πολιτικής του, και από την Ελλάδα ένα ελπιδοφόρο μέλλον!
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, ούτε οι μικρότητες, ούτε οι εμπάθειες, ούτε οι σκοπιμότητες μπορούν να αλλοιώσουν την ιστορική αλήθεια για τη μεγάλη προσφορά του Κυβερνήτη στη θεμελίωση της Ανεξαρτησίας και τη δικαίωση του Μεγάλου Αγώνα.
Της ναυμαχίας του Ναβαρίνου, προηγήθηκε η Ναυμαχία της Ναυπάκτου στην οποίαν πήραν μέρος η Βενετία και η Ισπανία, που συνένωσε ο Πάπας Πίος και στις 20 Μαϊου 1571 υπέγραψαν τον «Ιερό Συνασπισμό» (Sacra Liga), (ένα χρόνο μετά την επίθεση των Οθωμανών στην Κύπρο και την πολιορκία της Λευκωσίας, (26 Ιουλίου 1570). Η αναφορά στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου γίνεται και γιατί συνδέεται και με την Άλωση της Αμμοχώστου (Κύπρου).
Ο Σελήμ Β΄ (1566 – 1574) ο Μέθυσος/ Ξανθός, (λέγεται ότι ορέχτηκε την Κύπρο και για το καλό κρασί της!), τον Μάρτιο του 1570 έστειλε προς την Βενετία ένα τελεσίγραφο – απειλή! Απαιτούσε να του παραδώσει η Βενετία την Κύπρο (κτήση της από το 1489) είτε με τη θέλησή της είτε δια της βίας (πόλεμο)! Και την καλούσε να μην τολμήσει να δοκιμάσει το σπαθί τους! Γιατί θα τους κηρύξουν τον πόλεμο χωρίς έλεος! «Φοβηθείτε το μένος μας»!
Η Βενετία απέρριψε το ατιμωτικό τελεσίγραφο, και ζήτησε βοήθεια από τον Πάπα (Πίος Ε) και τους Ευρωπαίους για να σωθεί το τελευταίο προπύργιο των Χριστιανών στην Αν. Μεσόγειο. Και έτσι, αν και αργά, έγινε ο «Ιερός Συνασπισμός» για να αντιμετω-πίσει την επιθετικότητα της Τουρκίας, όπως έγινε και στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου με τη σύμπραξη των Τριών Δυνάμεων.
Οι Τούρκοι πολιόρκησαν τη Λευκωσία και την κατέλαβαν στις 25 Ιουλίου 1570. Ακολούθησε η πολιορκία της Αμμοχώστου και η άλωσής της στις 6 Αυγούστου 1571. Ο επικεφαλής των υπερα-σπιστών βενετσιάνος Marko Antonio Bragadino, δέχτηκε όλη την αγριότητα των κατακτητών. Τον έγδαραν ζωντανό και έστειλαν το δέρμα του γεμάτο με άχυρα και κρεμασμένο στο κατάρτι, «πεσκέσι» (δώρο) στον Σουλτάνο.
Ο Λαλά Μουσταφάς μετά την κατάκτηση της Κύπρου, γέμισε με λάφυρα 21 γαλέρες και σε μία έβαλε τις ομορφότερες νεαρές γυναίκες της Κύπρου «πεσκέσι» για το χαρέμι του Σουλτάνου. Η Μαρία Συγκλητική, όμως, του χάλασε τον θρίαμβο αφού έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη και ανατίναξε τη γαλέρα!
Παλιγγενεσία γαρ!
Το παράδειγμα Της (Μ.Σ.) ακολούθησε ο Χρήστος Καψάλης, Πρόκριτος του Μεσολογγίου, μετέτρεψε το σπίτι του σε πυριτιδα-ποθήκη, μάζεψε εκεί τα γυναικόπαιδα και τους ανήμπορους και για να μην πέσουν ζωντανοί στα χέρια των Τούρκων το ανατίναξε τη νύχτα της 10ης Απριλίου 1826. (ό.π. Μέρος Β΄).
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, η Μ Συγκλητική εκφράζει τους διαχρονικούς Αγώνες των Ελλήνων της Κύπρου για Ελευθερία, Αξιοπρέπεια και Ιστορική Δικαίωση.
«…. Εξ ιστορίας αναιρεθήσης της αληθείας το καταλειπόμενον αυτής ανωφελές γίνεται διήγημα». (Πολυβίου Ιστορίαι, 1. 14.5).
Ο «Ιερός Συνασπισμός» άργησε να στέρξει προς βοήθεια των Βενετσιάνων που κάτεχαν την Κύπρο και πολεμούσαν ενάντια στους Οθωμανούς. Την άλωση της Αμμοχώστου την πληροφο-ρήθηκαν οι Ναύαρχοι λίγες μέρες πριν τη Ναυμαχία. Κράτησαν μυστική την είδηση από τους άντρες των Στόλων και αποφάσισαν την μετωπική σύγκρουση με τον οθωμανικό στόλο που ναυλοχούσε στη Ναύπακτο, και στις 7 Οκτωβρίου 1571 νίκησαν τον Οθωμανικό στόλο και σύμφωνα με τον Miguel de Cervantes, (Ισπανός συγγραφέας, πολέμησε στη Ναυμαχία, όπου έχασε το αριστερό του χέρι), «την ημέρα εκείνη διαλύθηκε σε όλο τον Κόσμο η πεποίθηση ότι οι Τούρκοι είναι ανίκητοι».
Παρά την νίκη από τη Χριστιανική Ευρώπη, η είδηση για την πτώση της Αμμοχώστου έφερε θλίψη και προβληματισμό. Για πολλούς επισκίασε την «νίκη». Γεγονός που καταδείχνει ότι η Ευρώπη έχει ανάγκη την Κύπρο, πόσο μάλλον η Ελλάδα, ο Ελληνισμός!
Η Ελλάδα, ο Ελληνισμός έχει ανάγκη την Κύπρο! Η Ελλάδα έχει ανάγκη την Κύπρο! H Κύπρος αγκαλιάζει το Καστελλόριζο (την Αιγαιοπελαγίτικη Ναυαρχίδα μας) και έτσι είναι μονόδρομος η ανακήρυξη της κοινής Α.Ο.Ζ. Ελλάδας και Κύπρου. Με φυσικό επακόλουθο την ουσιαστική γεωπολιτική αναβάθμιση της Ελλάδας ως ενοποιός δύναμη τριών Ηπείρων, Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής! Και ως τέτοια Δύναμη αναβαθμίζει και ενδυναμώνει παραδοσιακές Συμμαχίες και δημιουργεί νέες με ουσιαστική αμοιβαιότητα και αμφίδρομη ωφέλεια.
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, φαίνεται ότι το Δίκαιο μας, αν και είναι ένα δυνατό χαρτί, δεν αρκεί! Ζούμε σε μιαν «ηθική αταξία», που αντί να αμείβει το αγαθόν και να τιμωρεί το κακόν, λειτουργεί ανάποδα, τιμωρεί το αγαθόν και αμείβει το κακόν. Οι Μεγάλες Δυνάμεις είτε στρουθοκαμηλίζουν είτε καιροσκοπώντας μετράν τα γεγονότα στη βάση των δικών τους συμφερόντων. Καταστρατη- γείται το Διεθνές Δίκαιο και ο Θεματοφύλακας Ο.Η.Ε. που ήταν η ελπίδα(;) στην μνήμη των εκατομμυρίων θυμάτων του Β΄ Μεγάλου Πολέμου, μέσα από τους συμψηφισμούς των συμφερόντων των Μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, λειτουργεί κατά το δοκούν και αδυνατεί εν πράγμασι να στηρίξει τις Αρχές του Δικαίου, που ετάχθη να υπηρετεί.
Για τούτο εδώ και σαράντα εφτά (47) χρόνια έχουμε από τη Διεθνή Κοινότητα (Ο.Η.Ε και Ε.Ε.) μόνο λόγια – ψηφίσματα για να θυμηθούμε τον απομνημονευματικό λόγο του Ν. Κ. Κασομούλης ο οποίος με απλά και καθαρά λόγια διαχωρίζει τα λόγια (κοντύλι -ακούγοντες) από τα έργα (κόψει και τελειώσει – να βλέπωμεν και πράξιν). (ό.π. Μέρος Α΄).
Αρκεί και μόνο η αναφορά (ενός) του Ψηφίσματος 541.
Μετά την ανακήρυξη από τις τουρκικές αρχές του ψευδοκράτους (15 Νοεμβρίου 1983), .
Το Συμβούλιο Ασφαλείας (Ο.Η.Ε.) ενέκρινε το Ψήφισμα 541 (18 Νοεμβρίου 1983).
– Αποδοκιμάζει τη Διακήρυξη των τουρκοκυπριακών αρχών της δήθεν απόσχισης τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
– Θεωρεί την πιο πάνω διακήρυξη ως νομικά άκυρη και ζητά την ανάκληση της.
– Καλεί όλα τα κράτη να μην αναγνωρίζουν οποιοδήποτε άλλο κυπριακό κράτος από την Κυπριακή Δημοκρατία.
– Καλεί όλα τα κράτη να σέβονται την κυριαρχία, ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα και το αδέσμευτο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
«Αποδοκιμάζει…», προωθώντας τη Λύση των «Δύο Συνιστώντων Κρατών», (όπως προνοούσε το «Σχέδιο Ανάν», (2004), του οποίου η φιλοσοφία είναι και σήμερα παρούσα), άρα τη διάλυση και τη διχοτόμηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ, «- Καλεί όλα τα κράτη να σέβονται…..».
Αγαπημένε μου Αναγνώστη σε μας εναπόκειται να μην απεμπολήσουμε την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και να σεβαστούμε την Ιστορία του Νησιού, την χιλιάδες χρόνων παράδοσή του, που ορίζεται από την εθνική συνείδηση του χώρου και από τους αγώνες και θυσίες του Λαού μας.
Επιμύθιο:
«Καλλίστην παιδείαν ηγητέον προς αληθινόν βίον την εκ της πραγματικής ιστορίας περιγιγνομένην εμπειρίαν. Μόνη γαρ αύτη, χωρίς βλάβης από παντού καιρού και περιστάσεως, κριτάς αληθινούς αποτελεί του βελτίονος.
(Ως καλύτερη παιδεία για αληθινή (έντιμη και ηθική, με αξίες και αρχές) ζωή είναι αναγκαίο να θεωρείται εκείνη που προέρχεται από τη γνώση της πραγματικής ιστορίας. Γιατί μόνο αυτή, χωρίς να είναι επιβλαβής (επιζήμια), διαχρονικά, σε κάθε εποχή και κατάσταση, (κρίσιμους καιρούς), δημιουργεί την αντικειμενική, (αληθινή), κρίση για σωστότερο). (Πολυβίου Ιστορίαι, 1. 35. 7-9).
*Φιλόλογος – Ιστορικός
Πρόεδρος της Ένωσης
Κυπρίων Ν. Μαγνησίας
