«τον φρονείν βροτούς οδόσαντα,
τον πάθει μάθος θέντα κυρίως έχειν»*
Ψηφίδες Ιστορίας, «κτήμα τε ες αιεί»!
Η παρουσία των τουρκικών πλοίων στην περιοχή της Κατεχόμενης Καρπασίας και η δραστηριότητά τους στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (Α.Ο.Ζ.) της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως και το σεργιάνι του «Oruc Reis» στην ελληνική Α.Ο.Ζ. μας γυρίζουν πίσω 56 χρόνια και φέρνουν στη μνήμη τα Σχέδια Λύσης του Κυπριακού που υπέβαλε ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Αμερικής Ντην Άτσεσον. Εν συντομία τα «Σχέδια Άτσεσον» (Α΄ και Β΄-1964) προνοούσαν: Α΄ Σχέδιο (Ιούλιος 1964). Η περιοχή της Καρπασίας 400 περίπου τετραγωνικά χιλιόμετρα, (4,1% του Νησιού) θα παραχωρούνταν στην Τουρκία ως στρατιωτική βάση, το υπόλοιπο θα ενωνόταν με την Ελλάδα! Β΄ Σχέδιο: (21 Αυγούστου) η περιοχή θα εκχωρούνταν με την μορφή της εκμίσθωσης για 50 χρόνια!
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, η διαχρονική ουσία – αξία της αναφοράς στα «Σχέδια Άτσενσον» είναι ότι στα γνωστά παζαρέματα η Τουρκία ζητούσε ως αντάλλαγμα και την παραχώρηση του Καστελλόριζου, και την τροποποίηση των συνόρων της Δ. Θράκης! Πενήντα έξι (56) χρόνια μετά στο ίδιο έργο θεατές! Φυσικά του «Σχεδίου», που όπως ελέχθη επιεικώς « .. έχει το χαρακτήρα περιορισμένης διχοτόμησης», ακολουθεί σε δέκα χρόνια η τουρκική εισβολή (20 Ιουλίου 1974), με στόχο τη διχοτόμηση του Νησιού, ελέω και των υδρογονανθράκων!
Για τούτο, αν και η σημασία της αναφοράς είναι αυτονόητη, απλά σημειώνω και πάλι, «την τριγωνική σχέση», Καρπασία (Κύπρος), Καστελόριζο, Θράκη! Και καταγράφω ότι το «γκριζάρισμα» του Κεντρικού Αιγαίου με τα Ίμια(1996), το διαδέχεται το «γκριζάρισμα» (τουλάχιστον) της Καρπασίας και ακολουθεί(;) φευ! η «(συν)εκμετάλλευση» του Αιγαίου! ως «το μη χείρον βέλτιστον»!
((ο Δίας) έδειξε στον άνθρωπο το δρόμο της γνώσης (φρόνησης)
και έβαλε νόμο: ο παθός μαθός. (το πάθημα μάθημα).
(Αισχύλου, Αγαμέμνων. στ.176 – 7).
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, μέγιστη αξία έχει, και αυτή είναι διαχρο-νικότητα του ιστορικού γεγονότος, να αναζητούμε και να καταργούμε τα αίτια που οδήγησαν στις τραγωδίες και τις καταστροφές για να μην ξαναζήσουμε τέτοιες συμφορές. Να διδασκόμαστε από τα λάθη μας για να μην πέφτουμε σε παγίδες και να τα επαναλαμβάνουμε με τραγικές συνέπειες.
Φαίνεται ότι το Δίκαιο μας, αν και είναι ένα δυνατό χαρτί, δεν αρκεί! Ζούμε σε μιαν «ηθική αταξία», που αντί να αμείβει το αγαθόν και να τιμωρεί το κακόν, λειτουργεί ανάποδα, τιμωρεί το αγαθόν και αμείβει το κακόν! Οι Μεγάλες Δυνάμεις είτε στρουθοκαμηλίζουν είτε καιροσκοπώντας μετράν τα γεγονότα στη βάση των δικών τους συμφερόντων. Καταστρατηγούνται Αρχές Δικαίου και ο Θεματοφύλακας Ο.Η.Ε. περί άλλων τυρβάζει! Ήταν η ελπίδα στην μνήμη των εκατομμυρίων θυμάτων του Β΄ Μεγάλου Πολέμου, να επιβάλει την ειρήνη και τις Αρχές του Δικαίου και να τερματίσουν έτσι οι πολεμικές συρράξεις και η αιματοχυσία.
Οι Μεγάλες Δυνάμεις χρόνια τώρα ανδρώνουν «υβριστές», οι οποίοι με την τύφλωσή τους (Άτη) έχουν κακό τέλος (αυτοκαταστρέφονται), αφού όμως σπείρουν με φοβερές φρικαλεότητες κάθε μορφής φόνων! Παραδείγματα πολλά! Αρκούν δυο και ευχή να μην τριτώσει το κακό! Χαϊδολόγησαν, αρχικά, τον Χίτλερ οι Μεγάλες Δυνάμεις, Γαλλία και Αγγλία με τη Συμφωνία του Μονάχου (1938), και άφησαν βορά στις ορέξεις του Χίτλερ ένα μικρό κράτος, την Τσεχοσλοβακία. Το ίδιο έπραξε και η Σοβιετική Ένωση με το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότωφ (1939), διαμέλισαν την Πολωνία. Στην συνέχεια, «ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία», Συμμαχώντας οδήγησαν, τον Χίτλερ, στην αυτοκτονία αφήνοντας πίσω του, όμως, ποταμούς από αίμα αθώων!
Δεύτερο παράδειγμα. Αν οι Μεγάλοι δεν «άντρωναν» τον Σαντάμ Χουσείν (Ιράκ) και δεν τον εκπαίδευαν ως χρήστη χημικών όπλων και σφαγέα των Κούρδων, αχρείαστη θα ήταν η «ανθρωπιστική επέμβαση» τους και η σφαγή αμάχων και παιδιών. Φυσικά το αισχρό τέλος του υβριστή Σαντάμ αναμενό-μενο αλλά και αυτό σε ποταμούς αίματος αθώων!
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, ίδιο είναι και το σκηνικό με τον Ερντογάν! Με την ίδια αλαζονεία και την ίδια τύφλωση! Με τους ίδιους βρυχηθμούς και τις ίδιες πολεμοχαρείς ιαχές. Η Τουρκία ούτε συνεργάζεται ούτε συναινεί στην επίλυση του Κυπριακού, με λύση βιώσιμη και λειτουργική, γιατί θέλει να επιβάλει τον έλεγχό της πάνω στην Κύπρο. Στον ελλαδικό χώρο οι δίαυλοι επικοινωνίας με την Τουρκία δυστυχώς είναι ευκαιριακοί και θνησιγενής! Και οι γέφυρες εν πολλοίς ανατιναγμένες από την νεοσουλτανική βουλιμία! Η Ειρήνη είναι προϊόν διαόλου, συνεργασίας και συναίνεσης και όχι της αλαζονικής επεκτατικής πολιτικής.
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, ο Θουκυδίδης εκθέτοντας τα γεγονότα του Εμφύλιου Σπαραγμού στην Κέρκυρα το Καλοκαίρι του 427 π.Χ. πέρα από την γνωστή αμεροληψία και αυστηρή αντικειμενικότητα του καυτηριάζει τις απάνθρωπες και ανήθικες πράξεις που έγιναν από τους νικητές Δημοκρατικούς στους Ολιγαρχικούς. Καταλυτική και ταυτόχρονα διαχρονική η φράση του «…και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει».
(Ακόμα και την καθιερωμένη σημασία των λέξεων για τις ανθρώπινες πράξεις την άλλαξαν για να δικαιολογούν τις πράξεις). (Βιβλίο Γ΄82,4). Άκρως επίκαιρη με τα όσα συμβαίνουν στην Ανατολική Μεσόγειο αφού οι εμπλε-κόμενοι, Μεγάλες Δυνάμεις και Ερντογάν, αλλάζουν τη σημασία των λέξεων κατά πως βολεύει, για να δικαιολογούν τις πράξεις τους!
Η ένοπλη εισβολή (Κύπρος, Ιράκ, Συρία,..) λογίζεται «ειρηνευτική ή ανθρωπιστική επέμβαση». Η σφαγή αθώων γίνεται εν ονόματι της καταπολέμησης της τρομοκρατίας! Η προκλητική και παράνομη παρουσία του «Oruc Reis», αντιμετωπίζεται με το «ναι μεν, αλλά»! Έννοιες, όπως Α.Ο.Ζ., Υφαλοκρηπίδα, Χωρικά Ύδατα, ορισμένες από το Διεθνές Δίκαιο τις νοθεύουν κατά το δοκούν, με τους όρους «μηδενική επήρεια» ή «ελάχιστη επήρεια». Τα Χωρικά Ύδατα αλά καρτ εκεί έξι (6) μίλια, εδώ δώδεκα (12) μίλια! Επικαλούνται Αρχές Δικαίου και αντί να επιδιώξουν κοινή ωφέλεια με νόμιμα μέσα, υπερβάλλουν σ’ επινοητικότητα και σε ύπουλα μέσα για να ικανο-ποιήσουν την πλεονεξία των συμφερόντων τους. Επίσης σε αυτήν την «ηθική αταξία», σύμφωνα πάντα με τον Θουκυδίδη: «…είναι ευκολότερο να φαίνονται επιδέξιοι οι κακούργοι, παρά να θεωρούνται τίμιοι όσοι δεν είναι δόλιοι», «καμαρώνουν όταν τους χαρακτηρίζουν κακούργους και θρασείς, και ντρέπονται όταν τους χαρακτηρίζουν καλούς και συνετούς», «αιτία όλων αυτών η δίψα για εξουσία και επεκτατισμό, που έχει αφετηρία την πλεονεξία και τη φιλοδοξία, πάθη που τροφοδοτούν το ζήλο για διακρατικές διαμάχες». «επειδή φοβούνται τη δική τους ανεπάρκεια και την δύναμη που παρέχει το Νόμιμο και το Δίκαιο στους αντιπάλους για διάλογο… προχωρούν αδίστακτα σε βίαιες εγκληματικές πράξεις»! (Βιβλίο Γ΄ κεφ.82-88).
Φυσικά χρόνια τώρα οι «Ξένοι», το εύκολο άλλοθι, είναι συνεπείς στην ασυνέπεια τους, δίκαιοι στην αδικία τους, ικανοί στην υποκρισία τους, έντιμοι στην ανεντιμότητα και σταθεροί στην προώθηση της αστάθειας!
Εμείς πως αντιδρούμε; Προγραμματισμένα και μακρόπνοα; Δυστυχώς όχι!
Δεν έχουμε εθνική στρατηγική και τα γεγονότα δεν τα προβλέπουμε, μάλλον, δεν θέλουμε να τα βλέπουμε ξεκάθαρα όπως είναι. Δεν είναι ο «ρεαλισμός» που μας λείπει, αυτός φτάνει και περισσεύει, μας λείπει η διορατικότητα και η εμμονή στις θέσεις μας. Και το χειρότερο, πλειοδοτούμε σε πατριωτισμό και σε σταθερότητα στην υποχωρητικότητά μας.
Φυσικά ως γνήσιοι απόγονοι του Θουκυδίδη και εμείς αλλάζουμε τη σημασία των λέξεων κατά το δοκούν. Π.χ. την παραβίαση στην Α.Ο.Ζ. την μετράμε με τη «στάθμη του νερού», με την «διάθεση του Αίολου», (και ο Αίολος δικός μας είναι), με «ήξεις- αφίξεις» λες κα υπάρχει ολίγον έγκυος! Και αγνοώντας ότι:
«ενταύθα μέντοι πάντα τανθρώπων νοσεί
κακώς όταν θέλωσιν ιάσθαι κακά».
(όλες οι υποθέσεις νοσούν τότε,
όταν θέλουν να γιατρέψουν τα κακά με κακό τρόπο).
(Σοφοκλής, Αλεάδες).
αποδεχόμαστε (!) όρους «ελαχίστη και μηδενική επήρεια» για την Α.Ο.Ζ. Νησιών μας. Και στην πολιτική μας ζωή, «Μόνοι γαρ ευ φρονούμεν, οι δ’ άλλοι κακώς». (Ευριπίδη, Βάκχαι στ. 196). Πράξεις – Ενέργειες που καταδικάζουμε όταν γίνονται από άλλους, όχι μόνο τις επιτρέπουμε στον εαυτό μας αλλά και τις δικαιολογούμε χωρίς αιδώ. Η κλοπή (μίζα) βαφτίζεται σε φιλοδώρημα ή οικονομική ενίσχυση και η κουτοπονηριά του λαϊκισμού σε «εξυπνάδα» και «πολιτική».
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, σε τέτοιες καταστάσεις, που ζήσαμε πολλές ως Ελληνισμός και για να αντέξουμε, όπως αντέξαμε, η επιλογή μας ήταν και είναι μονόδρομος. Η ενότητα και η ομοψυχία μας, «και το εύδαιμον το ελεύθερον, το δε ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες», (και να θεωρήσετε ως θεμέλιο της ευτυχίας την ελευθερία, και (θεμέλιο) της ελευθερίας την δυνατή ψυχή, τη γενναιοψυχία). (Θουκ. Επιτάφιος, Β΄43,4). Η συναίνεση και ο αλληλοσεβασμός στην πράξη και όχι στα λόγια! Σημαντική θα ήταν, επιτέλους, η σύσταση του Εθνικού Συμβουλίου Ασφάλειας και Εξωτερικής Πολιτικής!
Εν τέλει Αγαπημένε μου Αναγνώστη, φοβάμαι ότι και εδώ στην Ελλάδα, δυστυχώς, όχι μόνο Πολίτες αλλά και Πολιτικοί δεν γνωρίζουν το Κυπριακό! Αλλιώς θα κατανοούσαμε το αυτονόητο: Η Ελλάδα, ο Ελληνισμός έχει ανάγκη την Κύπρο! Η Ελλάδα έχει ανάγκη την Κύπρο! H Κύπρος αγκαλιάζει το Καστελλόριζο (την Αιγαιοπελαγίτικη Ναυαρχίδα μας) και έτσι είναι μονό-δρομος η ανακήρυξη της κοινής Α.Ο.Ζ. Ελλάδας και Κύπρου! Με φυσικό επακόλουθο την ουσιαστική γεωπολιτική αναβάθμιση της Ελλάδας ως ενοποιός δύναμη τριών Ηπείρων, Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής! Και ως τέτοια Δύναμη αναβαθμίζει και ενδυναμώνει παραδοσιακές Συμμαχίες και δημιουργεί νέες με ουσιαστική αμοιβαιότητα και αμφίδρομη ωφέλεια! … Μάλλον η Κύπρος «κείται μακράν» και «πολύ κοντά» ως νέα Ιφιγένεια!
Επιμύθιο 1: «Πόλεμος μεν Άρης, ειρήνη δ’ έστι Αφροδίτη». Φυσικά εμείς αγαπάμε και υπηρετούμε την Αφροδίτη, τη θεά της αγάπης και της ειρήνης! Παρενθετικά ο Άρης ποτές δεν λατρεύτηκε στην Κύπρο και ας γέννησε με την Αφροδίτη την Αρμονία! Όμως, για χάριν και της Αρμονίας, ο Ελληνισμός της Κύπρου σεμνύνεται για τους διαχρονικούς Αγώνες του, είτε Μόνος είτε με Συμμάχους, για τα μεγάλα ιδανικά, την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, τη Δικαιοσύνη, την Αξιοπρέπεια…
Επιμύθιο2: Για την πυρκαγιά στον Αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών σημειώνω απλά: «των οικιών ημών εμπιμπραμένων ημείς άδομεν», (Θουκυδίδης)!
*Φιλόλογος – Ιστορικός, Πρόεδρος της Ένωσης Κυπρίων Ν. Μαγνησίας
