Γράφει ο Αδάμος Μουζουρής
Γ΄ Μέρος.
Γ) Η Δίκη των Έξι.
Οι Έξι τουφεκίστηκαν στις 15/28 Νοεμβρίου 1922 «επί εσχάτη
προδοσία».
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, στις 20 Ιουλίου 1974 έγινε η
τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Το 1974 είχαμε στην Κύπρο μια
Νέα Τραγωδία! Έγινε μια Τραγωδία που επιζητούσε Κάθαρση!
Κάθαρση δεν έγινε. Έτσι δεν ήρθε και η Λύτρωση. Υπήρξε
προδοσία και ο κυπριακός ελληνισμός έμεινε ανυπεράσπιστος.
Ένοχη είναι η Χούντα των Αθηνών, όχι μόνο για το προδοτικό
πραξικόπημα της 15 ης Ιουλίου και την ανατροπή του εκλεγμένου
ηγέτη της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, που
άνοιξε την Κερκόπορτα στους Τούρκους Εισβολείς, αλλά και η
αμέτοχη στάση της κατά τη διάρκεια της Εισβολής.
Δυστυχώς, και η μεταπολιτευτική κυβέρνηση που ανέλαβε την
εξουσία από τις 24 Ιουλίου από το φόβο(;) μια πιθανής μιας
ελληνοτουρκικής σύγκρουσης στην Νοτιοανατολική πτέρυγα του
ΝΑΤΟ (εξέλιξη που φοβόταν και ο σχεδιαστής του Αττίλα Α΄ και
Β΄, Heinz Kissinger γιατί θα του έμπλεκε το σχεδιασμό του για
γεωπολιτικό αναθεωρητισμό στην Ν.Α. Μεσόγειο – Μ. Ανατολή).
ανάγκασε (;) την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και
άφησε ανυπεράσπιστη την Κύπρο. Ούτε το Εθνικό ούτε και το
Συμβατικό χρέος ως Εγγυήτρια Δύναμη μέτρησαν για να κάνει
«χρήση του άρθρου 4 εδαφ. 2 της Συνθήκης Εγγυήσεως» (Συνθήκες
Ζυρίχης – Λονδίνου 1959), και άφησε αβοήθητο το Νησί στην
Νοτιοανατολική εσχατιά του ελληνισμού με την πολυχιλιόχρονη
ιστορία και με το 82% Έλληνες κατοίκους!
2
Η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία πνιγμένη στο αίμα της Κύπρου, σε
ενόχους και ενοχές, σε προδότες και προδοσία, δεν επήλθε με
ανατροπή της Χούντας και κάθαρση των χουντικών
πρωταγωνιστών.
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, το 1922 είχαμε τη Μικρασιατική
Καταστροφή. Μια Τραγωδία του Ελληνισμού που επιζητούσε
Κάθαρση. Οι Ένοχοι να τιμωρηθούν για να καταλαγιάσουν και τα
πάθη (Λύτρωση)! Πέντε πολιτικοί Μέλη της Κυβέρνησης και ένας
Στρατηγός κρίθηκαν υπεύθυνοι – ένοχοι για τη Μικρασιατική
Καταστροφή και πλήρωσαν με τη ζωή τους. Βαρύ το τίμημα!
Αναγκαία πολιτική κίνηση για να καταλαγιάσουν τα πάθη; Ήταν και
ο επίλογος του Διχασμού; Εξιλαστήρια θύματα; Είχαν, όμως.
ευθύνη για την Τραγωδία, αυτοί Κυβερνούσαν.
Το 1974 στην Τραγωδία της Κύπρου υπήρξε Προδοσία. Άρα
υπήρξαν προδότες! Η τιμωρία των Ενόχων θα έφερνε την
Κάθαρση, την αυτογνωσία, ότι η Δημοκρατία επανήλθε μέσα από
αίμα της Τραγωδίας της Κύπρου. Ούτε το Πολυτεχνείο, ούτε η
πλευρά της «ομαλής μεταβίβασης» αποκατέστησαν τη Δημοκρατία.
Η καπηλεία αμφοτέρων των θιασωτών και η αλαζονική τους
συμπεριφορά, τους ψήλωσε πρόσκαιρα αλλά δεν τους μεγάλωσε.
Στενόμυαλοι και μικρόψυχοι δεν είχαν την μεγάλη καρδιά να
αναγνωρίσουν την ιστορική πραγματικότητα.
Την Δημοκρατία δεν την κατακτήσαμε και για τούτο δεν την
εκτιμήσαμε! Αν το είχαμε πράξει θα ήμασταν σεμνοί, με πνευματι-
κότητα και αυτογνωσία, αξιοπρεπείς, με εσωτερικότητα και
αυτοσυνειδησία, και τέλος με «αιδώ» που κατά τον Δημόκριτο είναι
«φύλαξ αρετής και σωφροσύνης»! Και με τη Δημοκρατία θεμελιω-
μένη σε στέρεες βάσεις, θα γευόμασταν τα αγαθά της: ευνομία,
ισονομία, αξιοκρατία, …
Η Μητρόπολη οφείλει να θυμάται ότι η Δημοκρατία δεν ήρθε
και πάλι το 1974 στην Ελλάδα μας αναίμακτα, όπως και κάποιοι
πολιτικοί ανερυθρίαστα διατείνονται, αλλά μέσα την Τραγωδία της
3
Κύπρου, μέσα και από το αίμα των Αδελφών Ελλήνων της
Μητρόπολης, της ΕΛ.ΔΥ.Κ (Ελληνική Δύναμη Κύπρου), οι οποίοι
παρά την προδοσία έπεσαν, αρνούμενοι να παραδώσουν αμαχητί
την πατρίδα και με τη θυσία τους έγιναν βράχοι στον γκρεμό για να
κρατιέται η αξιοπρέπεια και η τιμή του Έθνους!
«…. Εξ ιστορίας αναιρεθήσης της αληθείας το καταλειπόμενον
αυτής ανωφελές γίνεται διήγημα». (.. από την ιστορία αν της
αφαιρέσουμε την αλήθεια, απομένει ανώφελη διήγηση). (Πολυβίου
Ιστορίαι, 1. 14.5).
Η Τραγωδία έχει ανάγκη την κάθαρση (λύτρωση) αλλιώς
παραμένει τραγωδία με ό,τι συνεπάγεται,.. όπως απενοχοποίηση του
τούρκου εισβολέα, αποδοχή των εποίκων οι οποίοι σύμφωνα με το
Διεθνές Δίκαιο είναι προϊόν πολέμου και κατ’ επέκταση αποτελούν
έγκλημα πολέμου και η παρουσία τους διαιωνίζει την τουρκική
κατοχή, με νέα τετελεσμένα, όπως η απειλή της διχοτόμησης, ..
Ψηφίδα Πέμπτη. Η Συνθήκη της Λοζάνης. (24 Ιουλίου
1923).
«(Η Τουρκία) δηλοί ότι παραιτείται παντός τίτλου και
δικαιώματος πάσης φύσεως επί των εδαφών ή εν σχέσει προς τα
εδάφη άτινα κείνται πέραν των προβλεπομένων υπό της παρούσης
Συνθήκης ορίων..». (άρθρο 16),
Και με το Άρθρο 20 «(η Τουρκία) δηλοί ότι αναγνωρίζει την
προσάρτησιν της Κύπρου ανακηρυχθείσαν υπό της Βρεττανικής
Κυβερνήσεως την 5 ην Νοεμβρίου 1914». (Η Αγγλία την ανακήρυξε
ως κτήση της Μ. Βρετανίας και την προσάρτησαν γιατί η Τουρκία
συντάχθηκε με την Γερμανία).
Με το Άρθρο 21 «Οι Τούρκοι υπήκοοι, οι εγκατεστημένοι εν τη
νήσω Κύπρω κατά την 5 ην Νοεμβρίου 1914, θα αποκτήσωσιν, εφ’
οις όροις προβλέπει ο εγχώριος νόμος, την βρετανική ιθαγένεια,
αποβάλλοντες ως εκ τούτου την τουρκική. Θα δύνανται, εν τούτοις,
επί δύο έτη από της ενάρξεως της ισχύος της παρούσης Συνθήκης,
4
να ασκήσωσι δικαίωμα επιλογής υπέρ της τουρκικής ιθαγένειας` εν
τοιαύτη περιπτώσει, δέον να εγκαταλείψωσι την Κύπρον εντός
δώδεκα μηνών, αφ’ ης ημέρας ασκήσωσι το δικαίωμα της
επιλογής».
Η Τουρκία κάλεσε τους Τούρκους της Κύπρου να μετανα-
στεύσουν στην Τουρκία χωρίς αποτέλεσμα! Οι λόγοι προφανείς:
μπορεί να ήταν Μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα αλλά δεν είχαν
Τουρκική συνείδηση γιατί οι περισσότεροι ήταν Κρυπτοχριστιανοί
(λινοβάμβακες) και Ελληνόφωνοι!
Και οι Άγγλοι από κοντά, έβαζαν προσκόμματα γιατί τους ήθελαν
αντίβαρο στους Έλληνες! Εξυπηρετούσε την πολιτική του «διαίρει
και βασίλευε» (divide and rule). Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής οι
Συνθήκες Ζυρίχης – Λονδίνου (11 – 19 Φεβρουαρίου 1959). Η
Αγγλία όχι μόνο είναι Εγγυήτρια Δύναμη και με κυρίαρχες αγγλικές
βάσεις στο έδαφος της «Ανεξάρτητης» Κυπριακής Δημοκρατίας,
αλλά και πιστή στο δόγμα της «διαίρει και βασίλευε», ξαναμπάζει
και την Τουρκία στην Κύπρο ως Εγγυήτρια και Συνέταιρο στην
Κυπριακή Δημοκρατία (16 Αυγούστου 1960)! ! Ένας «συνέταιρος»,
η Τουρκία, που τις πριόνιζε, 1963, 1964, 1966, 1967 μέχρι να
φτάσει στο έγκλημα της, την εισβολή και την κατοχή του 38% του
εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον Ιούλιο του 1974.
Εκατό χρόνια (100) από την Τραγωδία της Μικρασιατικής
Καταστροφής, που έπνιξε τα όνειρα των Ελλήνων της Μικράς
Ασίας στα γαλανά νερά του Αιγαίου και σαράντα οκτώ (48) χρόνια
μετά την τουρκική εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή, είναι
υπαρκτός ο κίνδυνος και η Τραγωδία του 1974, (με τον ενταφιασμό
της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον οποίον η Τουρκία με συνέπεια
πριονίζει και μέσα από την Παρθενογέννηση που επιδιώκει με τα
δυο συνιστώντα κράτη), να έχει ως τέλος τη Διχοτόμηση του
Νησιού!
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, παρόλο που στη σημερινή ηθική
αταξία, την χωρίς αιδώ και δικαιοσύνη, όπου αντί να λυτρώνεται το
θύμα και να τιμωρείται ο θύτης λειτουργεί το ανάποδο, επιβρα-
5
βεύεται, δηλαδή, ο θύτης (ο τούρκος εισβολέας) και τιμωρείται το
θύμα (η Κυπριακή Δημοκρατία), το Δίκαιο είναι η δύναμή μας. Για
τούτο με πίστη στο Δίκαιό μας και με τόλμη να κάνουμε μέχρι
τέλους το καθήκον μας και να ανατρέψουμε τα τετελεσμένα στην
Κύπρο, καθώς και να προλάβουμε νέα τετελεσμένα στο Αιγαίο και
στη Θράκη.
Το οφείλουμε, και είναι το ελάχιστο, στην μνήμη Αυτών που
θυσιάστηκαν. Αγέραστη ζύμη! «Μικρά ζύμη όλον το φύραμα
ζυμοί» (Απ. Παύλος, Προς Γαλάτας 5.9). «….. όλα τα θερία πολεμούν να
μας φάνε και δεν μπορούνε` τρώνε από ’μας και μένει και μαγιά». Ο
Μακρυγιάννης προς τον Γάλλο αύαρχο Ντερνύ (Δερυγνί), στους
Μύλους Ναυπλίας. (24 Ιουνίου 1825). (Απομνημονεύματα, σελ. 237).
Μικρά Ασία (1922) – Κύπρος (1974).
Ταμπούρ Ογλού,, Σαγγάριος, Σαπάντζα, Καλέ Γκρότο, …. 1922
Άσπρη Μούττη, Ύψωμα Ανώνυμο, Αλωνάγρα, Κιόνελι , … 1974.
Άγια χώματα, Γη σπαρμένη με κόκκαλα, …
….και το χώμα που δεν τα σκέπασε έγινε… Άγιο Δισκοπότηρο..
«… κλίνη κενή …. αφανών, οι αν μη ευρεθώσιν εις αναίρεσιν»
Επιμύθιο: Εκατό (100) χρόνια μετά την Μικρασιατική Καταστροφή,
και πενήντα δύο (52) χρόνια μετά την τουρκική εισβολή στην
Κύπρο στις 20 Ιουλίου 1974, είχαμε δύο Τραγωδίες σε ένα αιώνα
(20 ος αι.), ένα Εμφύλιο πόλεμο (1946- 49) δυο Δικτατορίες
(1936–1967)! Και όλα τούτα μετά το Έπος των Βαλκανικών
Πολέμων (1912–13), τη Συνθήκη των Σεβρών (1920), του
Αλβανικού Μετώπου, των Οχυρών του Ρούπελ, την Εθνική
Αντίσταση (1940–44) και τον Απελευθερωτικό Αγώνα 1955 – 59.
Από το Έπος στην Τραγωδία! …. «Όλβιος όστις ιστορίης έσχε
μάθησιν», (Ευριπίδης).
* Φιλόλογος – Ιστορικός, Πρόεδρος της Ένωσης Κυπρίων Ν. Μαγνησίας
