“Εκείνη τη Δευτέρα, 28η Οκτωβρίου 1940, τίποτε δεν φαινόταν να άλλαξε στη σχολική μας ζωή. Σηκώθηκα πρωί, ετοιμάστηκα και πήγα στη στάση της Αγριάς, για να πάρω το τρενάκι που με μετέφερε στο Βόλο, όπου ήταν το Γυμνάσιο. Στο δρόμο άκουσα ένα ραδιόφωνο, σε σπίτι ενός «άρχοντα» της Αγριάς να παίζονται εμβατήρια και να ακούγονται συνθήματα, που δεν μπορούσα να καταλάβω, επειδή ήμουν μικρός και ακατατόπιστος.
Φθάνοντας στο Βόλο διαπίστωσα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και αμέσως δρόμο για το σχολείο. Εκεί, τελευταίος έφθασε, όπως πάντα, στην αυλή ο Γυμνασιάρχης Κωνσταντίνος Ξενούλης. Και σύμφωνα με το πνεύμα της ΕΟΝ του Μεταξά, τρέξαμε και πάλι οι μαθητές, περισσότερο οι μικρότεροι, να παραταχθούμε σε δυο αντικριστές γραμμές και με υψωμένο το δεξί χέρι, τον χαιρετήσαμε. Ήταν ο υποχρεωτικός φασιστικός χαιρετισμός. Ο γυμνασιάρχης περπατούσα καμαρωτός, ανταποδίδοντας κατά διαστήματα, το χαιρετισμό του με τον ίδιο τρόπο.
Σε λίγο ο καλοκάγαθος μπάρμπα – Γιώργος με το ειδικό πηλήκιο, με το ρολόι στην τσέπη του γιλέκου του και με το μεγάλο κουδούνι στο χέρι, το χτυπάει δυνατά και δίνει έτσι το σύνθημα για τη συγκέντρωση, κλείνοντας ταυτόχρονα και την αυλόπορτα. Γίνεται η πρωινή προσευχή, γρήγορα – γρήγορα και μπαίνουμε αμέσως στις τάξεις μας.
Στα μέσα της πρώτης ώρας και ενώ φαινόταν ότι όλα πήγαιναν καλά, ακούμε το διαπεραστικό και οξύτατο ήχο της σειρήνας να διασχίζει τον αέρα και να σκορπά τον τρόμο και τον πανικό παντού. Όλοι παγώσαμε. Τι να συμβαίνει άραγε; Αυτό που πολλές μέρες τώρα ακούγαμε, έγινε πραγματικότητα; Κηρύχτηκε πόλεμος;
Ο καθηγητής μας με κέρινο πρόσωπο, μας αφήνει για λίγο και τρέχει στο γραφείο για να πληροφορηθεί. Αργεί να γυρίσει και μας αφήνει ακόμη περισσότερο σε αμηχανία. Μερικοί τολμηροί πετάγονται έξω και ανιχνεύουν την υπόθεση. Είναι πλέον φανερό ότι έχουμε πόλεμο. Αυτό αναγγέλλει ο καθηγητής μας, που κατέφθασε σε λίγο. Μας λέει και δυο λόγια πατριωτικά και μας τονώνει το ηθικό, και το εθνικό μας φρόνημα.
Να ξέρετε, μας λέγει ότι η Ελλάδα μπορεί να είναι μικρή, αλλά πάντα μεγαλουργεί. Οι Ιταλοί που μας κήρυξαν τον πόλεμο γρήγορα θα το μετανοήσουν. Ο Έλληνας έχει μέσα στη φύτρα του το αίσθημα της ελευθερίας και δεν πρόκειται ποτέ να υποδουλωθεί.
Ύστερα χαμήλωσε τον τόνο και μας λέει με πίκρα.
Τα μαθήματα διακόπτονται από αυτή τη στιγμή, λόγω του πολέμου. Τώρα θα φύγετε και θα πάτε κατ’ ευθείαν στα σπίτια σας γιατί πού ξέρετε, ύστερα από λίγο μπορεί να έρθουν τα εχθρικά αεροπλάνα και να βομβαρδίσουν.
Σε λίγο βρεθήκαμε στο προαύλιο με παγωμένη την καρδιά. Βρήκαμε και τους άλλους φίλους μας της ίδιας γειτονιάς και πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Στο κέντρο της πόλης στην οδό Κ. Καρτάλη και Ιωλκού, στην Πλατεία Ελευθερίας, ένα μεγάλο πλήθος από μαθητόκοσμο βάδιζε βιαστικά. Προέρχονταν από το δικό μας Γυμνάσιο, το Β΄ Γυμνάσιο, το Γυμνάσιο Θηλέων, το Πρακτικό Λύκειο και τα γύρω Δημοτικά Σχολεία. Σωστή λαοθάλασσα από παιδικά πρόσωπα, φοβισμένα, σοβαρά και … ανυπεράσπιστα από τις βόμβες του κατακτητή, που μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να σκορπίσουν τον όλεθρο και την καταστροφή.
Αυτή ήταν η πρώτη μέρα του πολέμου, όπως την έζησα στο σχολείο”.
Πηγή: «Σ’ ένα Γυμνάσιο Αρρένων … κάποτε»
Τόμος 1ος Έκδοση 1ου Λυκείου Βόλου, 1995.
Για την αντιγραφή: Κωνσταντίνος Μαυρομμάτης
