Ενεργοί Πολίτες με Όραμα και Λογισμό. (47 χρ. Κατοχής).
(Στους Μαθητές μου, που Ονειρεύονται και δεν Βολεύονται).
Με ένα βιβλίο ταξιδεύω στο χώρο και το χρόνο, πληροφορούμαι, επικοινωνώ και προβληματίζομαι. Γνωρίζω τον εαυτό μου και τους άλλους. Γνωρίζω τις αξίες και τις αρχές, πρότυπα, στάσεις, συμπεριφορές του λαού μου και των άλλων λαών. Διευρύνω τους ορίζοντες μου, ακονίζω την κρίση μου και διεγείρω τη φαντασία μου. Ξεκουράζομαι, ευχαριστιέμαι και ψυχαγωγούμαι. Κοινωνικοποιούμαι, πολιτι-κοποιούμαι και γίνομαι μέτοχος του πολιτισμού. Ευαισθη-τοποιούμαι και για τούτο νιώθω το χαμόγελο του όπου γης παιδιού, του φίλου μου, του γείτονά μου ανεξάρτητα από την καταγωγή, το φύλο, τη θρησκεία.
Ο Δημήτρης Χ. κυκλοφόρησε πρόσφατα το νέο του μυθιστόρημα «Η Συμφιλίωση». Είχαμε τη χαρά και την τιμή να παρουσιάσουμε με τους αγαπητούς φίλους της Κρητικής Αδελφότητας «Το Αρκάδι», το βιβλίο του «Όταν Συλλογιέμαι την Κρήτη», Ψηφίδες Ιστορίας και Πολιτισμού».
Τούτο έγινε τον Νοέμβριο του 2018 όταν μας το επέτρεπαν οι συνθήκες! Τώρα που δεν είναι δυνατή μια βιβλιοπαρουσίαση ζωντανή και με ανθρώπους που αγαπούν και μελετούν το βιβλίο, θα εγχειρήσουμε την παρουσίαση του βιβλίου μέσα από της φιλόξενες στήλες της εφημερίδας μας!
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, ο Συγγραφέας σημειώνει για το βιβλίο του:
«Στην εποχή της οικονομικής κρίσης ο γιατρός Ορέστης Ιωάννου από την Αθήνα αναζητεί δουλειά σε Νοσοκομείο του Μονάχου. Η παρουσία του εκεί θα γίνει η αφορμή να «συναντήσει» την ιστορία του παππού του, φοιτητή της Ιατρικής, στην ίδια πόλη, στα χρόνια της Ναζιστικής παντοδυναμίας (1936-1942), καθώς και τη φιλία του με Γερμανό συμφοιτητή του η οποία παρέμενε στην αφάνεια για εβδομήντα περίπου χρόνια και η αποκάλυψή της έφερε στο φως συνταρακτικά νέα ανατρέποντας πολλές από τις βεβαιότητες των απογόνων τους«.
»Οι δυο συμφοιτητές στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, ενός Γερμανού κι ενός Έλληνα, υπήρξαν μέλη του «Λευκού Ρόδου». της πρώτης φοιτητικής αντιναζιστικής οργάνωσης στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου στη Γερμανία και ο φρικτός θάνατος στις 22-2-1943 με απαγχονισμό της ηγετικής του ομάδας από τους ναζιστές«.
»Ο Ορέστης στο Μόναχο θα γνωρίσει τον δικηγόρο, Γιάννη Παπαδάκη, μετανάστη δεύτερης γενιάς, από την Κρήτη ο οποίος θα του εκμυστηρευθεί τη συγκλονιστική ιστορία του πατέρα του με τον Γερμανό φίλο του«.
»Παράλληλα σε μια δεύτερη ιστορία, με θέατρο δράσης το Μόναχο και την Κρήτη θα αναδειχτεί ένα φοβερό – αιματηρό μυστικό από τα χρόνια του πολέμου το οποίο θα ταράξει τη σχέση δυο καλών φίλων«.
»Οι δυο ιστορίες τέμνονται με τη συμφιλίωση να αναδεικνύεται κυρίαρχο στοιχείο στις σχέσεις των ανθρώπων. Οι ήρωες το βιβλίου, θύτες και θύματα, παλεύουν με τους εφιάλτες τους μέχρι να συμφιλιωθούν με τον εαυτό τους, επειδή πρώτα απ’ όλα επιθυμούν μια βαθιά μεταμόρφωση της ζωής τους«.
»Η συμφιλίωση με τον «άλλο», ιδίως μετά από ένα τραυματικό γεγονός, είναι μια προσωπική και πολλές φορές επώδυνη διαδικασία στην οποία ενυπάρχει η πρόθεση να βγει το άτομο από τον κύκλο της μνησικακίας, χωρίς όμως να προϋποθέτει τη συγχώρηση ούτε τη λήθη όσων συνέβησαν».
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, με συγκίνηση, εκτίμηση και σεβασμό στο πόνημα και τιμώντας τον δημιουργό, καταθέτω μερικές σκέψεις μου που γεννήθηκαν μετά την ανάγνωση του μυθιστορήματος. Ευρυματική η μυθοπλασία, θα την χαρακτήριζα αριστουργηματική. Η εναλλαγή καταστάσεων και συναισθημάτων συγκινεί και κεντρίζει τη φαντασία. Η πλοκή είναι περίτεχνα διαρθρωμένη με δέση (η ανέλιξη των γεγονότων από την αρχή μέχρι την κορύφωση) κορύφωση (εδώ ολοκληρώνεται η ανέλιξη των γεγονότων πριν την έκβασή τους) και η λύση – αποκατάσταση της τάξης! Λύτρωση! Συμφιλίωση!
Σημειώνω επίσης, ότι η γλωσσική καθαρότητα συνάδει με τον καθάριο λόγο που είναι αντανάκλαση καθάριας ματιάς! Ο Συγγραφέας ερευνά, συνομιλεί με την ιστορία, και αναμε-τριέται με τα κρίματά αλλά και με τα μεγαλεία του ιστορικού γίγνεσθαι.
Η αφήγηση ανθρώπινη και δυνατή ως κατάθεση ψυχής, με αισθητική και μέτρο συνάδει με το θέμα. Μέσα από τη τραγικότητα της δοκιμασίας του ανθρώπου εμπνέει την πίστη στις δυνατότητες του Ανθρώπου.
Γράφει στη σελίδα 151:
«Η συμφιλίωση αποτελεί την κορωνίδα της ανθρώπινης εξέλιξης. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ένα έγκλημα, έναν φόνο, ούτε να είμαστε δέσμιοι της υποκρισίας της συγχώρεσης. Η ζωή όμως ζητά να συμφιλιωθούμε με το γεγονός, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να πορευτούμε. …Χρειάζεται πολλή δουλειά».
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, ας μου επιτραπεί η εξομολόγηση. Ανήκω στη γενιά του 1974, η οποία αντιμετώπισε την τουρκική εισβολή, η γενιά που όχι μόνο δεν μπορεί αλλά και δεν έχει το δικαίωμα να ξεχάσει! Πεποίθησή μου, όμως, είναι ότι οι Άνθρωποι που δεν ξεχνούν είναι στο βάθος οι πιο αισιόδοξοι επειδή σε αυτούς έμεινε το προνόμιο να αγαπούν και να πιστεύουν στον άνθρωπο και στη ζωή και το προνόμιο να κυνηγούν χίμαιρες. Να Ονειρεύονται και να μην Βολεύονται!
Για τούτο και «Η Συμφιλίωση» είναι ένα Ζητούμενο – Μήνυμα που αξίζει το πάλεμα και ο λόγος: «Ως χαρίεν έστ’ άνθρωπος, όταν άνθρωπος ή» (Μένανδρος).
Επιμύθιο: Δημήτρης Χατζηκωνσταντίνου γεννήθηκε στη Χάλκη της Λάρισας το 1956. Υπηρέτησε στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Τα τελευταία 37 χρόνια ζει στο Ηράκλειο της Κρήτης Έγραψε Μυθιστορήματα «Ετούτο είν’ Ωκεανός» και «Τετράδια Ονείρων», Διηγήματα «Terra santa» και «Το μονόστηλο». Επίσης το παιδικό « Ήλιε μου παραμυθά».
ΑΔΑΜΟΣ Α. ΜΟΥΖΟΥΡΗΣ
Φιλόλογος – Ιστορικός
Πρόεδρος της Ένωσης
Κυπρίων Ν. Μαγνησίας
