Σήμερα, μιλάμε για ψυχική υγεία.
Όχι σαν ιατρική υπόθεση, αλλά σαν κοινωνική — βαθιά ανθρώπινη, πολιτική, συλλογική.
Γιατί η ψυχική υγεία δεν είναι προνόμιο, είναι δικαίωμα.
Και κάθε δικαίωμα που δεν είναι προσβάσιμο σε όλους,
είναι μια πληγή στην καρδιά της κοινωνίας.
Ζούμε σε έναν κόσμο που εύκολα απομονώνει,
στιγματίζει, κλείνει σε ετικέτες και σιωπές εκείνους που πονάνε αλλιώς.
Έναν κόσμο που βαφτίζει «ανωμαλία» το διαφορετικό,
«αδυναμία» την ευαισθησία,
και «τρέλα» την ανθρώπινη αντίδραση απέναντι σε μια απάνθρωπη πραγματικότητα.
Απέναντι σε αυτό, εμείς στεκόμαστε από τα κάτω.
Με φωνές που αρνούνται να σιωπήσουν.
Με κοινότητες που ανοίγουν, όχι που κλείνουν.
Με δομές αλληλεγγύης, με ομάδες που συνδέουν, με βλέμματα που χωράνε.
Γιατί η συμπερίληψη δεν είναι φιλανθρωπία — είναι πράξη αντίστασης.
Είναι η ριζοσπαστική ιδέα πως κάθε άνθρωπος έχει θέση,
όχι επειδή «χωράει»,
αλλά επειδή υπάρχει.
Κανένας άνθρωπος δεν είναι περιττός.
Κανένα μυαλό δεν είναι «λαθεμένο».
Καμία ψυχή δεν είναι «άρρωστη» επειδή πονά.
Το ψυχιατρικό στίγμα, ο αποκλεισμός, η κοινωνική απόσταση
είναι μηχανισμοί ελέγχου — όχι «θεραπείας».
Και οι μηχανισμοί αυτοί σπάνε,
όταν οι ίδιοι οι άνθρωποι χτίζουν από κοινού δεσμούς φροντίδας,
όταν η αλληλεγγύη γίνεται πολιτισμός.
Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία που δεν «ανέχεται» τη διαφορετικότητα,
αλλά την αγκαλιάζει.
Που δεν «συμμερίζεται» τον πόνο,
αλλά μοιράζεται την ευθύνη για τον κόσμο που τον γεννά.
Γιατί η ψυχική υγεία είναι συλλογικό αγαθό,
και δεν μπορεί να υπάρξει σε μια κοινωνία που παράγει ανισότητες, φόβο και στίγμα.
Κι αν οι διακρίσεις μοιάζουν παντοτινές,
ας θυμηθούμε: είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα.
Και ό,τι φτιάχνεται από ανθρώπους,
μπορεί —και πρέπει— να αλλάξει από αυτούς.
Το τέλος του αποκλεισμού δεν θα έρθει από τα πάνω,
θα γεννηθεί μέσα από τις ίδιες τις κοινότητες,
εκεί όπου η αλληλεγγύη αντικαθιστά τον φόβο
και η αποδοχή ριζώνει στη συλλογική μας ψυχή.
Γιατί μονάχα τότε,
θα μπορούμε να πούμε πως φτιάχνουμε έναν κόσμο
που χωράει όλους.
Νοσηλευτής Ψυχικής Υγείας
