Η καύση των στερεών αστικών αποβλήτων είναι μέθοδος διαχείρισης τους με στόχο την παραγωγή κυρίως ηλεκτρικής ενέργειας και δευτερεύοντος την παραγωγή βιομηχανικών προϊόντων.
Εφαρμόζεται σε μαζική κλίμακα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα πριν και μετά τη βιομηχανική επανάσταση. Το αποτέλεσμα της καύσης μιας συγκεκριμένης ποσότητας μάζας αποβλήτων είναι μικρό ποσοστό στάχτης και δυσανάλογα μεγάλη παραγωγή καυσαερίων.
Είναι γνωστό ότι η μάζα δεν εξαφανίζεται με την καύση. Μετατρέπεται (εξαιρουμένης της στάχτης) ισόποσα σε ένα σύνολο αερίων ( καυσαέρια ) με κυρίαρχο το CO2 και πολλά άλλα, εντός των οποίων συνυπάρχουν βαρέα μέταλλα και τοξικες χημικές ενώσεις. Αυτά καταλαμβάνουν όγκο εκατοντάδες φορές μεγαλύτερο από τον όγκο των στερεών που κάηκαν και διαχέονται ανεξέλεγκτα προς κάθε κατεύθυνση. Εισέρχονται σε κάθε σπίτι, ιδιαίτερα όταν οι εστίες καύσης βρίσκονται πλησίον κατοικιών και θέτουν σε υψηλό κίνδυνο τη δημόσια υγεία. Πολλαπλασιάζουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου που ευθύνεται για την κλιματική κρίση , λόγω της παραγωγής διοξειδίου του άνθρακα.
Η «διαχείριση» αυτή προσφέρει στις εταιρείες που την εφαρμόζουν μεγάλα χρηματικά κέρδη καθώς η περισυλλογή και η μεταφορά τους γίνεται από τις δημοτικές υπηρεσίες που χρηματοδοτούν οι δημότες (ανταποδοτικά τέλη). Οι ίδιοι πληρώνουν επιπλέον για κάθε τόνο που παραλαμβάνουν οι μονάδες καύσης. Τέλος ως καταναλωτές της παραγωμενης ηλεκτρικής ενέργειας πληρώνουν πάλι για να την αγοράσουν. Η τακτική αυτή περιορίζει περίπου ισόποσα την εξόρυξη ορυκτών καυσίμων, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την αυθαίρετη και καταχρηστικη ένταξη της στο πλαίσιο της πράσινης μετάβασης.
Η επιβολή τέλους ταφής στις τοπικές κοινωνίες έγινε για να επιταχύνει εκβιαστικά την επιλογή της καύσης. Με τον τρόπο αυτό μηδενίζονται οι πρακτικές διαλογής και επανάχρησης. Όλα, ακόμη και τα χαμηλής θερμογόνου δύναμης,οδηγούνται στην καύση (σύμμικτα απόβλητα). Αφήνεται η παραγωγή στερεών, ογκωδών συσκευασιών ανεξέλεγκτη, εργαλείο στα χέρια των κερδοσκόπων.
Οι πολίτες «απαλλάσσονται» από την υποχρέωση της διαλογής στην πηγή και την ανάκτηση πόρων.
Όλα όσα αναφέρθηκαν φανερώνουν ότι (με αιχμή προπαγάνδας την δαιμονοποίηση της ταφής) έχει σχεδιαστεί και εκτελείται ένα κερδοσκοπικό μοντέλο διαχείρισης που δεν έχει καμμία σχέση με πράσινες τακτικές.
Είναι εξίσου βλαπτικό για το περιβάλλον με την καύση ορυκτών καυσίμων και συχνά γίνεται πολύ πιο επικίνδυνο. Συμπιέζει την οικονομική βιωσιμότητα των καταναλωτών και παράγει πλούτο για τις εταιρείες και τους μεσάζοντες (πολιτικούς,τεχνοκράτες, μετόχους)
ΠΩΣ ΑΛΛΙΩΣ;
Όχι στην καύση. Αυστηρός έλεγχος και μείωση των παραγόμενων προϊόντων συσκευασιών. Διαλογή στην πηγή, με παράλληλο πλαίσιο εκπαίδευση και υποχρεώσεις εταιρικής ευθύνης των πολιτών. Ταφή για τα υπολείμματα με. επιλεγμένη χωροθέτηση και αυστηρές μεθόδους στεγανοποίησης του υπόγειου ορίζοντα. Κοινωνικός έλεγχος των εταιρειών που δραστηριοποιούνται γύρω από τα απόβλητα και την αξιοποίηση τους. Αξιοποίηση των ΑΠΕ με παγκόσμιο σχεδιασμό,ώστε να λυθούν τα προβλήματα μεταφοράς,ζήτησης και αποθήκευσης της παραγωμενης ηλεκτρικής ενέργειας.
Αυτά, όσο -κι αν – υπάρχει ακόμη πίστωση χρόνου….
*Ο Στέλιος Λημνιός είναι Τ. Μηχ/γος Μηχ., μέλος Περιβαλλοντικής Πρωτοβουλίας Μαγνησίας
