Μια αδημονία την έχω συμπολίτες, καλημέρα σας. Έρχεται αύριο στην πόλη μου ο Αντώνης Ρέμος, μικρό πράμα είναι αυτό; Μέχρι τώρα, αν δεν κάνω λάθος, έναρξη των χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων μαγείας γινόταν στις 6 Δεκεμβρίου, εορτή του πολιούχου μας Αγίου Νικολάου, τώρα θα υπάρξει επιμήκυνση. Μαγικά πράγματα, ζωή να ‘χουμε συμπολίτες!
Εντύπωση έκανε στους παλιούς Βολιώτες η φωτογραφία της περασμένης Τετάρτης με τον κυρ Κώστα και το αμαξάκι του μπροστά στον Άγιο Κωνσταντίνο. Ξύπνησε θύμησες από έναν καλύτερο, φτωχότερο, πιο ήρεμο Βόλο, όπου τα αμαξάκια μετέφεραν τις ανάγκες, τις χαρές και τις λύπες των ανθρώπων. Και λίγο αργότερα τους επισκέπτες, είτε τους αμερικάνους ναύτες από τα αντιτορπιλικά στο λιμάνι, είτε τους γενικώς τουρίστες, είτε, πιο πρόσφατα, την ελίτ των κρουαζιεροπλοίων. Και όλοι ήταν ευχαριστημένοι, όλοι ήταν χαρούμενοι, ο Βόλος ήταν μία από τις Ελληνικές παραθαλάσσιες πόλεις στις οποίες κυκλοφορούσαν ιππήλατα οχήματα, κοινώς αμαξάκια. Ύστερα, στα χρόνια της μιζέριας, κάποιοι αισθάνθηκαν ότι κάτι χάνουν στον ανταγωνισμό κι άλλοι ότι ενοχλούνται από τα πέταλα και τις σβουνιές των αλόγων κι άλλοι ότι δήθεν καταστρατηγούνται νόμοι και προφήτες. Ανακάλυψαν ότι ως οχήματα δρόμου τα αμαξάκια όφειλαν να έχουν αριθμό κυκλοφορίας (!, τα ποδήλατα γιατί δεν έχουν; στον δρόμο δεν κινούνται κι αυτά;), ανακάλυψαν ότι η παραλία είναι πεζόδρομος (που δεν ήταν χαρακτηρισμένη, εγώ το ανακάλυψα και το οριστικοποίησα) και άρα δήθεν δεν μπορεί να κινούνται τα αμαξάκια (στους πεζοδρόμους της Ευρώπης κινούνται νομιμοτάτως (!) πολύ πιο επικίνδυνα τραμ) αρχές και εξουσίες έπεσαν να φάνε ό,τι είχε απομείνει από τα όμορφα, γραφικά και εντελώς ακίνδυνα αμαξάκια. Έτσι ο Βόλος διαγράφηκε από τον πίνακα των παραθαλάσσιων πόλεων με αμαξάκια και λίγο μετά εξελίχτηκε σε Μονακό με μάγους Άρχοντες, άπειρα καφενεία και τρελή κυκλοφορία. Στις πόλεις όπου συνεχίζουν να λειτουργούν τα αμαξάκια (Κέρκυρα, Ναύπλιο, Σπέτσες κλπ., ακόμα και Κηφισιά) οι «αυστηροί» νόμοι» δεν έχουν, προφανώς, ισχύ.
Τι να πεις; Και πού να το πεις; Εδώ ο άλλος έφραξε τον πεζόδρομο εδώ και τόσες μέρες και δεν βρέθηκε ένα όργανο, μια Αρχή να καταργήσει αυτό το αίσχος. Κανείς, τίποτα. Πηγαίνετε στον πεζόδρομο Δημάρχου Κονταράτου να δείτε και αυτοπροσώπως τις ξύλινες ζαρντινιέρες με τις ελίτσες, το χάλι αυτής της πόλης. Διότι για χάλι πρόκειται, συμπολίτες. Όταν ο καθένας δικαιούται να φράσσει μια δίοδο για πεζούς, εμποδιζόμενα άτομα και άτομα με αναπηρία χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, αυτό εγώ το λέω χάλι. Κυκλοφόρησε δε, αλλά δεν παίρνω την ευθύνη της αλήθειας, ότι αυτό έγινε «με προσωπική εντολή Δημάρχου», αν τελικά είναι αλήθεια θα πρόκειται για ακόμη μεγαλύτερο χάλι. Και βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι βάσει νόμων, προφητών και κανονιστικών αποφάσεων δημοτικών συμβουλίων για οποιαδήποτε πράξη επί οδού παντός είδους απαιτείται απόφαση Επιτροπής Βιώσιμης Κινητικότητας (τα νιάτα μας φάγαμε εκεί μέσα, 1985-2010). Αλλά δε βαριέσαι…
Θέμα της ίδιας Επιτροπής (παλαιότερα την λέγαμε πιο απλά Επιτροπή Κυκλοφοριακών Θεμάτων, από Καλλικράτη και μετά μπήκε δυνατά το θέμα της Βιώσιμης Κινητικότητας (sustainable mobility) και ψιλομπλέξαμε…) είναι και οι θέσεις στάθμευσης για τους πελάτες των διαφόρων ειδών πολυκαταστημάτων, ανάλογα με το μέγεθος του καθενός. Και εδώ, φυσικά, υπάρχει αρμόδια και δεσμευτική νομοθεσία, το κατάστημα υποχρεούται να φέρει μελέτη κυκλοφοριακών επιπτώσεων από την λειτουργία του. Υποχρεούται επίσης να κατασκευάσει και να λειτουργεί τον απαιτούμενο αριθμό θέσεων στάθμευσης και η Υπηρεσία υποχρεούται, αντιστοίχως, να ελέγχει αυτή την διαδικασία και όχι άπαξ, αλλά διαρκώς. Έχω την αίσθηση ότι σε κάποιες περιπτώσεις οι προδιαγραφές που κάποτε μπορεί να πληρούνταν τώρα πλέον, για πολλούς και διάφορους λόγους, δεν πληρούνται. Το αποτέλεσμα είναι κυκλοφοριακά ζητήματα στους πέριξ δρόμους – και δεν μιλώ για την Κ.Καρτάλη, όπου το κυκλοφοριακό πρόβλημα είναι σοβαρό και καθημερινό, δεδομένου ότι, σύμφωνα με την άδεια που χορήγησε η ως άνω Επιτροπή, οι απαιτούμενες θέσεις στάθμευσης δήθεν καλύπτονται σε παρακείμενο υπόγειο parking… Μιλώ για άλλες εγκαταστάσεις, όπου φαίνεται ότι υπάρχει πρόβλημα σταθμεύσεων και βέβαια κανείς δεν ασχολείται.
Έγραψα parking, τι το ‘θελα; Βγήκε μπροστά μου, θηρίο ολόκληρο και οσονούπω κατάφωτο, το δημοτικό parking Φιλελλήνων. Το οποίο κανένας δεν μου λέει αν δουλεύει, πώς δουλεύει, αν βγάζει τα λεφτά του, δεν ξέρω βρε παιδιά, στα άλλα parking του Βόλου, κλειστά και ανοιχτά, όταν περνάω τυχαία βλέπω εισόδους, βλέπω εξόδους, βλέπω μια κίνηση, κάτι τέλος πάντων. Στην Φιλελλήνων (και είναι ο δρόμος για το σπίτι μου) σχεδόν πάντοτε δεν συμβαίνει τίποτε, δεν ξέρω τι να υποθέσω.
«Μια ζωή περιμένω, μα δεν γίνονται θάματα / μια ζωή σ’ ανασταίνω στα γαλάζια σου γράμματα…» (Γ.Χατζηνάσιος, Γ.Κανελλόπουλος, Δ.Γαλάνη), άσμα ηρωικόν και πένθιμον.
Κι με την «Κιβωτό του Κόσμου» τι θα γίνει τώρα που άνοιξαν διάφορα κιβώτια κι άρχισε να χύνεται λίγο φως (άπλετο δεν περιμένω να γίνει ποτέ…) σε διάφορες υποθέσεις, από έσοδα και λογαριασμούς μέχρι δωρεές Προσκόπων, Συμμαθητών και Χορωδών και «δωρεές» με αμοιβή ενός εκατομμυρίου ευρώπουλων – ρεζίλι στο πανελλήνιο μας έκανες όλους τους Βολιώτες, για μία ακόμη φορά, αφεντικό, δεν μας έφτανε ο ένας… Αλλά θα μου πεις όμοιος ομοίω αεί πελάζει, όπως έγραψε και ο Πλάτων στο Συμπόσιο ή, επί το δημοτικότερον, όμοιος τον όμοιο (αγαπά) κι η κοπριά τα λάχανα. Και πολύ φοβάμαι ότι θα μ(π)άθουμε κι άλλα, νέο Διοικητικό Συμβούλιο στο Κληροδότημα Δεληγεώργη διαβάζω, ψυχραιμία συμπολίτες.
Σας αγαπώ και σας σκέπτομαι αναφανδόν και ακροποδιτί. Γεια σας.
Στην φωτογραφία μία ακόμη όμορφη ανάμνηση. 5ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου, Γυμναστικές Επιδείξεις στην αυλή του 4ου, Ιούνιος 1965, 6η και 5η τάξη μαζί, Δάσκαλος ο Σταύρος Ντόντος, γυμναστές στα δημοτικά σχολεία δεν υπήρχαν.
