Καλημέρα, μουντή και πιθανώς βροχερή, την ώρα που γράφονται τα κυκλο-φ-οριακα. Αποχαιρετιστήριο οφείλουμε ξεκινώντας. Πρώτα στον Γιάννη Μαρκόπουλο, έναν από τους τέσσερεις μεγάλους σύγχρονους Έλληνες συνθέτες. Ήταν ο Κρητικός που μας έφερε, σε χρόνια χούντας, σε επαφή με την λύρα, το σαντούρι και, κυρίως, τον άγγελο του Θεού Νίκο Ξυλούρη. 1968 Ήλιος ο Πρώτος, 1970 Χρονικό, 1972 Ιθαγένεια, 1973 ο Στράτης Θαλασσινός ανάμεσα στους αγάπανθους, 1974 Θητεία, 1974 Μετανάστες, 1974 Θεσσαλικός Κύκλος,1976 Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, 1976 Οροπέδιο, δίσκοι βινυλίου σε παράταξη, ευλαβικά φυλαγμένοι και λίγο ταλαιπωρημένοι από το συχνό άκουσμα εκείνα τα χρόνια, στην Γερμανία. Κι ακόμα το ζάβαρα-κάτρα-νέμια (άριστο αποτέλεσμα λογοκρισίας), η Λένγκω, οι Οχτροί, Τα λόγια και τα χρόνια, το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη Ο τόπος μας είναι κλειστός, που το δίδαξα ως μαέστρος στην φοιτητική χορωδία της Καρλσρούης το 1978 (ίσως και να είναι η πρώτη φορά που ένα τόσο ερασιτεχνικό μουσικό σύνολο αποπειράθηκε να παρουσιάσει σε κοινό αυτό το αριστούργημα) και το ξανατραγούδησα, κατόπιν επιμονής μου, με την Βολιώτικη Χορωδία στις 24 Νοεμβρίου 2012, σε ένα ωραίο αφιέρωμα στους Νομπελίστες Ποιητές μας Γιώργο Σεφέρη και Οδυσσέα Ελύτη. Δεν ευτύχησα να τραγουδήσω στους Ελεύθερους Πολιορκημένους, εκεί συμμετείχε η εξαιρετική Πολυφωνική Χορωδία του Δήμου Βόλου, στις αρχές του 2000.
Ύστερα στον ιστορικό, αρχειο-λάτρη και -φύλακα και «έξω καρδιά» Γιάννη Κουτή από το Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας και Τεκμηρίωσης (ΔΗ.Κ.Ι) του Δήμου Βόλου, κι αργότερα από το Μουσείο της Πόλης, που έφυγε τόσο ξαφνικά κι αφήνει ένα μεγάλο κενό.
Δυο Γιάννηδες, λοιπόν. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τους σκεπάσει.
Κατά τα άλλα «ο Βόλος αλλάζει». Θα φύγουμε για διακοπές, λέει, κι όταν γυρίσουμε δεν θα πιστεύουμε στα μάτια μας! Φοβερό. Κι όλο αυτό θα το πάθουμε επειδή θα έχει, λέει, τελειώσει το σοβαρό έργο της ύδρευσης και θα ασφαλτοστρωθούν οι σκαμμένοι δρόμοι (λες και δεν ξανα-ασφαλτοστρώθηκαν δρόμοι, και μάλιστα κεντρικοί, σ’ αυτή την πόλη), θα έχει τελειώσει το φοβερό και τρομερό και μοναδικό έργο της ανακατασκευής κάποιων πεζοδρομίων (λες και δεν ξανα-ανακατασκευάστηκαν πεζοδρόμια στο κέντρο της πόλης), θα έχει, επιτέλους, τελειώσει η τσιμεντόστρωση της Πλατείας Πανεπιστημίου (μήνες τώρα, μπορεί και χρόνο, περιμένω να εκπλαγώ από την τελική μορφή) και ίσως, ίσως, λέω, θα έχει ολοκληρωθεί και το κακόμοιρο το Δημοτικό Θέατρο, αυτό το δυστυχές θύμα της γραφειοκρατίας, για το οποίο λαμπρό μέλλον προ-ετοιμάζεται στα τέλη του Σεπτέμβρη, παραμονές των Δημοτικών Εκλογών…
Με όοοολα αυτά, λοιπόν, εμείς οι ιθαγενείς (ίσως-ίσως και αγενείς…) αυτόχθονες έκθαμβοι θα μείνωμεν και ευθύς θα ανακράξωμεν το «χαίρε». Εκείνο που ειλικρινά δεν καταλαβαίνω είναι το τι θα κάνει στον Βόλο ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Αν δεν κάνω λάθος είναι μόλις η τρίτη φορά που επισκέπτεται την πόλη μας ένας Οικουμενικός Πατριάρχης. Η πρώτη ήταν στις 28 Σεπτεμβρίου 1990, με Μητροπολίτη τον κκ. Χριστόδουλο, Αρχιεπίσκοπο τον κκ. Σεραφείμ, Πρωθυπουργό τον κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και Δήμαρχο τον κ. Μιχάλη Κουντούρη. Άπαντες παρόντες, μαζί και με άλλα πολιτικά, στρατιωτικά και θρησκευτικά στελέχη και πλήθος κόσμου, υποδέχτηκαν στο ανατολικό κρηπίδωμα του κεντρικού προβλήτα, στον χώρο ανατολικά του κτηρίου του Λιμενικού Ταμείου, τον αφιχθέντα με θαλαμηγό Πατριάρχη Δημήτριο (γεν. 1914, 1972-1991 θαν.). Η δεύτερη ήταν τον Ιούνιο 2002, όπου ο Πατριάρχης. Βαρθολομαίος ανακηρύχθηκε Επίτιμος Διδάκτορας τεσσάρων σχολών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και τέλεσε τον αγιασμό θεμελίωσης του Πανθεσσαλικού Σταδίου (αυτό ομολογώ ότι δεν το θυμόμουν). Τώρα ο Πατριάρχης έρχεται με προμετωπίδα την Ναυτική Εβδομάδα, στην οποία θα υπάρχει αφιέρωμα στην Ίμβρο (όπως προηγούμενα χρόνια στα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας, στην Αλεξάνδρεια, στην Σμύρνη και άλλους ελληνικούς τόπους, μια καλή πρωτοβουλία της Κιβωτού του Κόσμου) και επί της ουσίας έρχεται να εγκαινιάσει τον αύλειο χώρο του Δημοτικού Θεάτρου (τέτοια πλακόστρωση δεν έχει ξανα-ανακατασκευαστεί στην πόλη) με μια «μεγαλειώδη τελετή», αφού το ίδιο το Θέατρο, ορθώς ονομασθέν «Βαγγέλης Παπαθανασίου» δεν κατορθώθηκε να είναι έτοιμο, λόγω «γραφειοκρατίας».
Στην συνέντευξη του Μητροπολίτη μας κκ. Ιγνατίου, με το πλήρες πρόγραμμα της τριήμερης επίσκεψης (23-25.06.2023), διάβασα μεταξύ πολλών άλλων ότι ο Πατριάρχης «λόγω της γνωστής ευαισθησίας του για τα θέματα της οικολογίας, θα επισκεφθεί την ενορία της Ευαγγελίστριας, η οποία είναι η πρώτη «πράσινη» ενορία πανελλαδικά». Πώς είπατε; Λίγο απότομα μου ήρθε αυτό, τι ακριβώς είναι μια «πράσινη» ενορία, ποιος δίνει αυτόν τον τίτλο και τι σχετικό συμβαίνει πανελλαδικά; Ποιος μπορεί να μας διαφωτίσει; Κι ακόμη, επί της ουσίας: σε ακριβώς διπλανές στήλες του έντυπου τύπου φιλοξενείται επιστολή που υπογράφεται από βολιώτες ενεργούς πολίτες, απευθύνεται στον ίδιο τον «πράσινο» Πατριάρχη (ο τίτλος από την συνέντευξη του Σεβασμιωτάτου), εκθέτει τα σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα του τόπου μας (αερορύπανση και LNG) και σκιαγραφεί με κατάλληλα δημόσια βίντεο την προσωπικότητα του Άρχοντά μας. Άραγε αυτό με την «πράσινη» ενορία είναι η απάντηση σε όλα αυτά;
Όσο για εμένα, πουθενά στις εκδηλώσεις δεν θα με δείτε εκείνες τις τρεις μέρες. 23 και 24 θα είμαστε βαρέως απασχολημένοι και στις 25 μόλις προλαβαίνουμε να πάμε να ψηφίσουμε οικογενειακώς! Και θέλει προσοχή, διότι μπορεί να μην είμαστε μουσουλμανική μειονότητα αλλά ποτέ δεν ξέρεις πότε θα εμφανιστεί μια Ντόρα (υπάρχουν κι άλλα πρόθυμα ονόματα) να σε τιμωρήσει αν δεν ψηφίσεις «σωστά».
Την ευχή μου να ‘χετε, γεια σας!
Στην φωτογραφία η Βολιώτικη Χορωδία στις 26 Απριλίου 1999 στο Δημοτικό Θέατρο Βόλου, με Μαέστρο τον Γιώργο Μουτσιάρα.
