Λάβαμε και δημοσιεύουμε το άρθρο της συμπολίτισσας Νιόβης Ηλιάδη, Copywriter και social media specialist
“Όταν κάπου στις αρχές Μαρτίου με έπαιρνε η μητέρα μου τηλέφωνο και με παρακαλούσε να πλένω συχνά τα χέρια μου, να αερίζω ρούχα και γενικά να μένω όσο περισσότερο γίνεται σπίτι, γελούσα και την κορόιδευα, θεωρώντας την υπερβολική.
Βλέπεις τότε, ο κίνδυνος ήταν μακριά μας. Αυτό που γινόταν στην Κίνα δεν μας αφορούσε άμεσα. Οι θάνατοι δεν είχαν φτάσει ακόμη στη δική μας πόρτα κι έτσι ήμασταν βολεμένοι στον εφησυχασμό μας.
Όταν όμως άρχισαν στη γειτονική Ιταλία να θρηνούν εκατοντάδες θύματα κάθε μέρα, κατάλαβα πως η κατάσταση ήταν άκρως σοβαρή. Όταν ο θάνατος ήρθε και στο κατώφλι του δικού μας σπιτιού και είχαμε τον πρώτο νεκρό από κορωνοϊό στην Ελλάδα, συνειδητοποίησα πως το πρόβλημα είναι παγκόσμιο και πως κανείς δεν είναι άτρωτος από τον ιό με το περίεργο όνομα.
Ίσως εγώ που είμαι ένα νέο άτομο χωρίς θέματα υγείας να κατάφερνα να βγω αλώβητη από όλο αυτό σε περίπτωση που νοσούσα, όμως τι θα συνέβαινε με την ογδοντάχρονη γιαγιά μου; Ή με την αδερφή μου που είναι μόλις 25 ετών αλλά λαμβάνει φαρμακευτική αγωγή για δύο αυτοάνοσα νοσήματα; Ή με την 36 ετών θεία μου που ταλαιπωρείται από χρόνια αναπνευστικά προβλήματα;
Πώς θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε κάτι για το οποίο δεν είχαμε επαρκή επιστημονικά δεδομένα, ούτε ακριβή μαθηματικά μοντέλα που να μελετούν τον επιπολασμό της νόσου; Πώς θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε έναν ιό για τον οποίο δεν είχαν ανακαλυφτεί ακόμη φάρμακα και το εμβόλιο ήταν τουλάχιστον 12 μήνες μακριά; Παραμένει στον αέρα; Σε ποιες επιφάνειες και για πόσο παραμένει; Το θερμό κλίμα αποτρέπει την ανάπτυξή του; Τα ερωτήματα σωρό και κανείς δε γνώριζε να δώσει απαντήσεις με απόλυτη ακρίβεια.
Το μόνο απτό στοιχείο που είχαμε είναι ότι ο κόσμος είχε μετατραπεί σε ένα απέραντο νεκροταφείο που όμως δεν είχε χώρο να θάψει τους νεκρούς του. Πως στην Ιταλία πεθαίνει ένας άνθρωπος κάθε δύο λεπτά και πως όσοι πεθαίνουν ανά τον κόσμο, πεθαίνουν μόνοι. Οι γιατροί πλέον αναλαμβάνουν- μέσα σε όλα τ’άλλα – skype calls με τους μελλοθάνατους που εκλιπαρούν να αποχαιρετήσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, έστω και μέσα από την οθόνη ενός κινητού.
Στη Μ. Βρετανία, η κυβέρνηση βρήκε τη λύση: Ας πεθάνουν κάποιοι που έτσι κι αλλιώς θα πεθάνουν εφόσον προβλέπεται να νοσήσει έως και το 70% του πληθυσμού , για να αποκτήσει ο υπόλοιπος πληθυσμός την ανοσία της αγέλης. Μάλλον θα σκέφτηκαν «Ας πεθάνουν οι γέροι και οι αδύναμοι κι ας ζήσουμε εμείς οι υγιείς και παραγωγικοί. Ας πεθάνουν όσοι είναι να πεθάνουν κι ας μη ξεβολευτούμε οι υπόλοιποι από την καθημερινότητά μας, ας μην κλείσουμε τις επιχειρήσεις μας , γιατί το πλήγμα στην οικονομία θα είναι δυσβάσταχτο». Κι όμως. Στις 22 Μαρτίου, είχαμε στη Μ. Βρετανία το μέχρι τότε νεότερο θύμα του ιού. Έναν δεκαοχτάχρονο. Έναν δεκαοχτάχρονο με υποκείμενο μεν νόσημα, αλλά που ίσως και να ‘χε όλη τη ζωή μπροστά του αν οι υπόλοιποι κάνανε κάτι πολύ απλό. Αν έμεναν σπίτι.
Και τώρα ο κύριος Τζόνσον, επειδή κατάλαβε πως δε γνωρίζει τον εχθρό που πολεμάει , τα μαζεύει, κάνει στροφή 180° και καλεί την αγέλη του να μείνει σπίτι. Γιατί κατάλαβε, έστω και την ύστατη στιγμή, πως είμαστε σε πόλεμο χωρίς να έχουμε ακόμη επαρκή όπλα. Μάλιστα, στις 27 Μαρτίου, ο ίδιος ο αρχηγός της αγέλης- τι ειρωνεία- βρέθηκε θετικός στον κορωνοϊό.
Ακούω τόσο καιρό όλους τους επιστήμονες του Διαδικτύου που δεν έχουν καμία βασική γνώση επιδημιολογίας, να μιλούν για θεωρίες συνωμοσίας. Υπάρχει λένε ένα άλλο σχέδιο, μία παγκόσμια πλεκτάνη που μας θέλει κλεισμένους στα σπίτια μας. Και το μόνο που διερωτώμαι είναι: Και τι μ’ αυτό; Τώρα, τι κάνουμε; Ακόμη κι αν υποθέσουμε πως ο ιός είναι κατασκευασμένος κι η εξάπλωση του εξυπηρετεί σκοτεινά σχέδια, από τη στιγμή που δεν καταφέραμε να αναχαιτίσουμε το πρόβλημα πριν την εμφάνισή του και η βόμβα έχει ήδη σκάσει, τι σημασία έχει το πώς ξεκίνησε;
Όταν βλέπεις εν καιρώ ειρήνης κοντά στους 1.000 νεκρούς τη μέρα στην Ιταλία που άφησε την κατάσταση ανεξέλεγκτη, πως είναι δυνατόν να διατείνεσαι πως δε θα κάτσεις σπίτι επειδή όλο αυτό είναι μια θεωρία συνομωσίας;
Κόσμος πεθαίνει γύρω μας. Δίπλα μας. Αύριο μπορεί να είναι η γιαγιά σου, ο παππούς σου, η μαμά σου, η αδερφή σου κι εσύ κάθεσαι και προβληματίζεσαι για το πώς θα επιβιώσει η επιχείρησή σου. Φυσικά και κάποιοι κλάδοι έχουν δεχτεί τεράστιο πλήγμα, φυσικά και υπάρχουν οικογένειες ολόκληρες που συντηρούνται από το μαγαζί με τα ρούχα, αλλά εδώ το διακύβευμα είναι η ανθρώπινη ζωή. Ας έχουμε την υγειά μας και την οικονομία θα την ξαναφτιάξουμε. Μόνο ο θάνατος δεν αναστρέφεται. Για όλα τα υπόλοιπα θα βρούμε τον τρόπο.
Μπροστά στην ανθρώπινη ζωή, η ευμάρεια έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Το να μπαίνει η οικονομία στην ίδια ζυγαριά με την ανθρώπινη ζωή είναι ύβρις προς τους πάνω από 32.000 ανθρώπους που έχουν χάσει τη ζωή τους μέχρι σήμερα ανά τον κόσμο και σε όσους πρόκειται να τη χάσουν.
Είμαστε σε πόλεμο με έναν ύπουλο και άγνωστο εχθρό και κάποιοι αναρωτιούνται πώς θα την παλέψουμε κλεισμένοι σπίτι. Μέσα σε αυτήν την τραγωδία που ζούμε, ίσως να μην έχουμε αντιληφθεί κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό! Όλοι μαζί μένουμε αποκλεισμένοι. Όλοι μαζί δε μπορούμε να χαρούμε τις εκδρομές και τους καφέδες και τα ποτά με φίλους. Μπορεί όλο αυτό να είναι πρωτόγνωρο και να καλούμαστε να προσαρμοστούμε σε συνθήκες που ποτέ δεν περιμέναμε να συναντήσουμε στο διάβα μας, αλλά τα δεδομένα είναι για όλους μας τα ίδια.
Αναρωτιέμαι όταν ακούω τις γκρίνιες και τα παράπονα , πώς ένιωθαν πριν ξεσπάσει όλο αυτό οι συνάνθρωποί μας οι κατάκοιτοι, αυτοί με κινητικά προβλήματα, όσοι έπρεπε να μείνουν δυο και τρεις μήνες κλεισμένοι στο θάλαμο ενός νοσοκομείου αναρρώνοντας από κάποιο πολύ σοβαρό χειρουργείο. Πώς ένιωθε αυτή η μειοψηφία όταν έβλεπε όλους εμάς να κάνουμε τη ζωάρα μας και να πλημμυρίζουμε τα social media με την ευτυχία μας.
Όλα αυτά τα χρόνια δίνουμε αναφορά εκούσια για το που είμαστε, με ποιον, που γλεντάμε και τώρα μας έπιασε ο πόνος για τα προσωπικά μας δεδομένα. Θυμηθήκαμε ξαφνικά να ορθώσουμε ανάστημα και να διαμαρτυρηθούμε για καταστρατήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας. Καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας λες κι έχουμε χούντα θα σου πούνε μερικοί, χωρίς να έχουν καν τη στοιχειώδη νοημοσύνη να αντιληφθούν ότι η απαγόρευση δε γίνεται για επιβολή εξουσίας, αλλά για προάσπιση του οικουμενικού καλού.
Ας πάψουμε λοιπόν να κοιτάμε το δέντρο και ας δούμε και λίγο το δάσος. Ας πάψουμε να ασχολούμαστε με τα επουσιώδη κι ας φτάσουμε και στην ουσία. Ας σεβαστούμε τους νεκρούς, αλλά και τους ζωντανούς που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και παλεύουν με όσα όπλα διαθέτουν ώστε να μην ανοίξουν άλλοι τάφοι.
Τώρα είναι η ώρα να δείξουμε αλληλεγγύη. Έπρεπε σκληρά και βάναυσα να καταλάβουμε πως το «εμείς » έχει μεγαλύτερη αξία από το «εγώ». Έπρεπε να μυρίσουμε το χνώτο του θανάτου για να ρωτήσουμε τον ανήμπορο ηλικιωμένο της διπλανής πόρτας που ούτε τ’ όνομά του δεν ξέραμε πιο πριν, αν χρειάζεται βοήθεια. Έπρεπε να μας κλείσει ο ιός στα σπίτια για να εκτιμήσουμε τη δύναμη που κρύβει μια αγκαλιά από τους αγαπημένους μας και την αξία μιας βόλτας με φίλους. Τόσο καιρό που κυκλοφορούσαμε ελεύθερα, κοιτούσαμε τα κινητά και τις ενημερώσεις του Facebook, αλλά αδιαφορούσαμε για τα νέα του φίλου που είχαμε απέναντι. Έπρεπε να αποκλειστούμε κοινωνικά για να αντιληφθούμε πως «ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικό ον» όπως πολύ σοφά έχει διαπιστώσει ο Αριστοτέλης. Έπρεπε να μείνουμε μακριά για να αρχίσουμε σιγά σιγά να ερχόμαστε πραγματικά κοντά.
Ας γίνει λοιπόν αυτό ένα μάθημα για όλους εμάς που δεν έχουμε αντιληφθεί ότι η ζωή είναι ένα θείο δώρο. Ας μείνουμε μέσα αλλά ας μείνουμε μαζί κι ας επαναπροσδιορίσουμε αξίες, ανθρώπους, στάση ζωής, ιδανικά. Κι όταν όλο αυτό περάσει, θα ρουφάμε τον αέρα της εξοχής μέχρι να φουσκώσουν τα πνευμόνια, θα πίνουμε καφέ απολαμβάνοντας κάθε αχτίδα του ήλιου που χαϊδεύει το κορμί μας, θα τρώμε με φίλους και θα γελάμε δυνατά, θα αγκαλιάζουμε σφιχτά τους αγαπημένους μας και θα τους φιλάμε ευλαβικά. Ίσως ακόμη και να προστατεύουμε τους αδύναμους χωρίς να βάζουμε στο ζύγι το προσωπικό όφελος που έχουμε να αποκομίσουμε από αυτήν την πράξη.
Όταν όλο αυτό τελειώσει, θα είμαστε όλοι λίγο περισσότερο Άνθρωποι.
Ίσως τελικά, λοιπόν, να έπρεπε να σταματήσουμε να ζούμε όπως ξέραμε για να μάθουμε να ζούμε πραγματικά!”
