Απίθανοι και δόλιοι τύποι προσπαθούν να διαδώσουν στη κοινωνία μας τη φράγκικη κουτοπονηριά ότι υπέρτατο εργαλείο γνώσεως είναι η ανθρώπινη διάνοια, η οποία πρέπει να τα βλέπει όλα ερευνητικώς και σε ίσες αποστάσεις. Παράλληλα, θεωρείται κοινώς αποδεκτό ότι δεν υπάρχει Θεός και ό, τι κάνουμε θα το κάνουμε μόνοι μας (Τζέημς Μπόντ, κομάντα, Σρλοκ Χόλμς και λοιπά). Σε αυτή την προοπτική γίνεται επίσης παραδεκτό ότι Χριστός, Βούδας, Μωάμεθ, Μωυσής, Κομφούκιος, Μάρξ και λοιπά είναι ισοδύναμες προσωπικότητες της ιστορίας, τις οποίες πρέπει να αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο τρόπο καθώς αναζητούμε την αλήθεια.
Επί πλέον «επιστήμονες» και «δημοσιογράφοι» δίκην γκουρού αποφαίνονται επί παντός επιστητού και οι απόψεις τους προβάλλονται ως αυθεντία, στην οποία πρέπει να συμμορφωθούν όλοι οι άνθρωποι για να: «είναι in», «να περούν καλά», «να είναι έξυπνοι και όχι οπισθοδρομικοί» και άλλα τέτοια «πιασάρικα» συνθήματα.
Σε ό, τι αφορά τους «υπεράνθρωπους» έχουμε να πούμε ότι αυτοί οι τύποι είναι για να ξεχνιέμαστε λιγάκι και να «τη βρίσκουμε». Αλλά η ζωή του ανθρώπου είναι μεγάλο βάσανο. «Ω! πόσο βάσανο μεγάλο το βάσανο είναι της ζωής», που λέει και ο ποιητής. Γύρω μας υπάρχει πολύς πόνος και βουβός θρήνος για να μας βοηθήσουν οι Χολμς, Μπόντ, Φρόυντ, Μαρξ και λοιποί.
Για το παρόν άρθρο τους «άλλους» (ιδρυτές θρησκειών και επιστήμονες) θα δούμε δύο περιπτώσεις. Έναν θρησκευτικό ηγέτη και έναν επιστήμονα.
Ας ξεκινήσουμε από τον Φρόυντ. Έκανε την ευφυή κίνηση να βάλει στην έρευνα της ανθρώπινης ψυχής την παρατήρηση και τον πειραματισμό. Ερευνώντας κατέληξε στην θεραπεία μέσω της ψυχανάλυσης. Στη συνέχεια όμως διαπιστώθηκε ότι οι άνθρωποι κατά τη βίαιη «θεραπευτική» εισβολή στο υποσυνείδητο ή το ασυνείδητο υποφέρουν περισσότερο από ό, τι υπέφεραν όταν εβίωναν άσχημες καταστάσεις και φυχολογικώς στο τέλος χειροτερεύουν. Οπότε με τα πολλά καταλήξαμε σήμερα σε ήπια ψυχοθεραπεία – συμβουλευτική, ή οποία μοιάζει με την ορθόδοξη πατερική ψυχοθεραπεία, χωρίς βεβαίως την θεία βοήθεια, η οποία εξ ορισμού απορρίπτεται. Επί πλέον ο Φρόυντ απέδωσε εξαιρετικά μεγάλη σημασία στο γενετήσιο ένστικτο, σαν να μην είναι ο άνθρωπος τίποτα άλλο.
Το να κάνει ένας επιστήμονας λάθος και να διορθωθεί από τους επόμενους είναι στο χώρο της επιστήμης κάτι απολύτως φυσικό και συνηθισμένο. Το ανόητο και απολύτως απαράδεκτο είναι η θεοποίηση της επιστήμης και η εκμηδένιση των δοκιμασμένων παραδόσεων και πρακτικών στο όνομά της, τα οποία τελικά έχουν σαν αποτέλεσμα να βασανίζονται και να καταστρέφονται άνθρωποι, όπως έγινε με την ανόητη προβολή των, εκ προοιμίου πεπερασμένων, προτάσεων του Φρόυντ. Η επιστήμη είναι μεγάλη αξία αλλά απαιτεί συνετούς, μετρημένους και ταπεινόφρονες επιστήμονες.
Τα όσα αναφέραμε για τον Φρόυντ ισχύουν για όλους τους επιστήμονες. Ο Φρόυντ ατύχησε να τον προβάλλουν χωρίς μέτρο και διάκριση. Αν το επιδίωξε και ο ίδιος, τόσο χειρότερο γι’ αυτόν.
Από τους ιδρυτές των θρησκειών επιλέγω το Γκουατάμα Σιντάρτα, ο οποίος έμεινε στην ιστορία ως Βούδας (θα πει «φωτισμένος», το ζήτημα είναι από ποιόν;), επειδή, κατά τη γνώμη μου, αυτός ήταν πραγματικά ευαίσθητος και ανθρώπινος. Ο Βούδας, λοιπόν, διαπίστωσε πόσο βασανιστική είναι η ζωή των ανθρώπων και επιχείρησε να απαλύνει τον πόνο τους. Σκέφτηκε ότι αιτία είναι η «επιθυμία» και προσπάθησε να επινοήσει μέθοδο να βοηθήσει τους ανθρώπους να μην επιθυμούν, να φτάνουν στη νιρβάνα (= σβήσιμο της επιθυμίας!). Φιλότιμη και καλοπροαίρετη η προσπάθειά του αλλά αν απαλείψει κανείς την επιθυμία του ανθρώπου τον ακρωτηριάζει. Επί πλέον οι διάδοχοί του λάτρεψαν τον ίδιο ως θεό και έγιναν υποχείρια δαιμονίων.
Ας έλθουμε τώρα στην περίπτωση του Χριστού. Εδώ η παρέμβαση στον άνθρωπο είναι εντυπωσιακά πρωτότυπη. Το βασικό πρόβλημα του ανθρώπου είναι η αμαρτία. Η αμαρτία ως κατάσταση έχει ως αιτία τα πάθη τα οποία είναι ροπές της ψυχής άλογες και διεστραμμένες. Αυτές οι ροπές έχουν ως αποτέλεσμα τις αμαρτωλές πράξεις, οι οποίες είναι πληγές για την ψυχή. Και αυτού που πλήττει και του πληττομένου. Ο άνθρωπος αμαρτάνοντας δεν βλέπει τον κόσμο και τον εαυτό του σωστά αλλά σαν την εικόνα στον πολύ- κομματιασμένο καθρέφτη. Και αυτό τον οδηγεί σε βαθύτερη αμαρτία. Φρικτή και βασανιστική κατάσταση.
Ο Χριστός εμφανίστηκε στον κόσμο, παραδέχθηκε ότι είναι ο Υιός του Θεού του ζώντος, είπε ότι «εγώ και Πατήρ εν εσμέν» και ότι μετά από αυτόν θα έλθει ο Παράκλητος. Επιπλέον μίλησε «ως εξουσίαν έχων» και αφέσεως αμαρτιών αλλά και της ζωής και του θανάτου. Είναι εντυπωσιακό εκείνο το «αφαίωνταί σοι αι αμαρτίαι», το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να θεραπεύονται και βαρύτατες ασθένειες. Μάλιστα την εξουσία αφέσεως αμαρτιών την άφησε στην Εκκλησία και την έχουμε ακόμα στη διάθεσή μας.
Έτσι με πολύ απλό τρόπο μπορεί ο άνθρωπος αυτοπροαιρέτως και βοηθούμενος από τη χάρη του Θεού να αναδομήσει την προσωπικότητά του σύμφωνα μα το θέλημα του Θεού. Χωρίς ακρωτηριασμούς και πειραματισμούς ο άνθρωπος φτάνει να έχει ανιδιοτελή αγάπη και διάκριση, γίνεται όμοιος με το Χριστό και όσα ενεργούσε ο Χριστός ενεργούνται και από απλούς ανθρώπους, όπως είδαμε και στους αγίους των ημερών μας.
Αποδεικνύεται, λοιπόν, στην πράξη ότι ο Χριστός και γνωρίζει τον άνθρωπο και θέλει και μπορεί να τον θεραπεύσει. Οι άλλοι είναι δεδομένο ότι δεν γνωρίζουν, δεν είναι βέβαιο τι θέλουν και, ακόμα και αν είναι καλοπροαίρετοι, δεν μπορούν.
Το ελληνικό γένος, το οποίο καλλιέργησε τη διάνοια και τη σοφία, παρόλη την ανέντιμη πολεμική κάποιων Εβραίων έναντι του Χριστού –πολλοί Εβραίοι αποτέλεσαν την πρώτη Εκκλησία και τους τιμούμε γι’ αυτό – τον δέχτηκε όπως ακριβώς ο Χριστός παρέδωσε και οι άγιοι Απόστολοι παρέδωσαν στους Πατέρες και διδασκάλους της Εκκλησίας. Και μάλιστα η ελληνική γλώσσα και σοφία έγινε το εργαλείο περιγραφής του προσώπου του Χριστού, δηλαδή της Θεολογίας.
Αυτόν το Χριστό τιμούμε εδώ και 2000 χρόνια, εξομολογούμενοι και μετέχοντες των αχράντων μυστηρίων και υμνώντας τη σάρκωσή του. Η χαρά της γιορτής από τους ναούς και τις καρδιές ξεχύνεται στην πόλη και τα χωριά με τα κάλαντα και τα άλλα δρώμενα, με οικογενειακά συμπόσια και λοιπά. Και μέσα στην κόλαση, που δημιουργούν κάποιοι δόλιοι, ανεγκέφαλοι και αντίθεοι, εμείς ευχόμαστε «χρόνια πολλά» και οι συνάνθρωποί μας απαντούν «χρόνια πολλά».
