Σαν επεισόδιο από το Game of thrones μου φαίνεται η τελευταία αντιπαράθεση των Περιφερειών και Δήμων με την κυβέρνηση η οποία απειλεί να τους πάρει τα «βασίλειά» τους με την εφαρμογή της απλής αναλογικής. Το παιχνίδι της εξουσίας και η ιδιοκτησιακή αντίληψη των τοπικών αρχόντων δεν μου προκαλεί καμία εντύπωση όμως δοθέντων τόσων παραδειγμάτων από τα πέριξ. Τα κίνητρα της αντιπαράθεσης και η παρωχημένη επιχειρηματολογία τους αποτελούν απτά δείγματα της νοσηρότητας του πολιτικού συστήματος. Τι είναι αυτό που φοβούνται; Την περισσότερη Δημοκρατία; Ποιος φοβάται τη Δημοκρατία;
Πιστεύω κανείς. Αυτό που φοβούνται είναι το τέλος της δικής τους πρωτοκαθεδρίας. Παράλληλα το τέλος ενός φαύλου πολιτικού συστήματος που έμαθε να αυτοπροστατεύεται, κόβοντας και ράβοντας τη νομοθεσία στα μέτρα του. Ενδεικτικά αναφέρω το νόμο περί ευθύνης υπουργών ο οποίος αποτελεί προτεραιότητα για την επιδιωκόμενη από την κυβέρνηση συνταγματική αναθεώρηση.
Η δήλωση του κ. Μητσοτάκη ότι η εφαρμογή της απλής αναλογικής στην Τ.Α. «θα διαλύσει το βασικό κύτταρο της κοινωνίας, καθώς θα οδηγήσει σε ακυβερνησία και θα πλήξει τον θεσμό, της Αυτοδιοίκησης» είναι τουλάχιστον άτοπη καθώς στηρίζεται στην εσφαλμένη βάση ότι η διαφορετική άποψη που αντιπροσωπεύεται από μικρότερες ομάδες πολιτών, είναι πρόβλημα το οποίο πρέπει να αντιμετωπιστεί και όχι το εχέγγυο για μια πιο συνθετική λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης. Δυστυχώς η αλλαγή του εκλογικού συστήματος στις αυτοδιοικητικές εκλογές έχει ενεργοποιήσει όλα τα συντηρητικά αντανακλαστικά του αστικού πολιτικού συστήματος το οποίο συντηρούνταν, αν δεν εναλλάσσονταν συχνά, στην εξουσία αντιμετωπίζοντας τη χώρα ως λάφυρο.
Τα χαρακτηριστικά και ο τρόπος αντίδρασης υποδηλώνουν ότι μια οποιαδήποτε αλλαγή του εκλογικού νόμου θα θέσει σε κίνδυνο την επανεκλογή τους ή στην καλύτερη περίπτωση θα τους αναγκάσει να συνεργαστούν ίσως ακόμη και με μειοψηφίες που μέχρι πρότινος ήταν στο περιθώριο και δεν είχαν δημόσιο βήμα ούτε οι παρεμβάσεις τους επηρέαζαν ουσιαστικά τις εξελίξεις. Αυτό σε κάποιους προκαλεί αλλεργία.
Μου είναι ωστόσο δύσκολο να κατανοήσω για ποιον λόγο αντιδρούν οι «αυτοδιοικητικοί» που προέρχονται βέβαια κυρίως από τον χώρο της Νέας Δημοκρατίας (βλέπε Αγοραστός και Πατούλης) όταν η γαλάζια παράταξη συνεργάστηκε με αρμονικό τρόπο μάλιστα και παρά τις υποτιθέμενες ιδεολογικές διαφορές συγκυβερνώντας για δυόμισι χρόνια με το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Αριστερά. Η φαινομενικά για την σωτηρία της χώρας ή ακόμη και με ειλικρινή κίνητρα συνεργασία των άλλοτε ισχυρών αντιπάλων κομμάτων για να εξασφαλίσει η χώρα μια πολιτική σταθερότητα, αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα ότι όταν υπάρχει ανάγκη η συναίνεση επιτυγχάνεται και οι απαιτούμενες πολιτικές συγκλίνουν. Εκτός αν θεωρηθεί ότι οι τρεις τους εφάρμοζαν προκαθορισμένες πολιτικές λειτουργώντας αποκλειστικά ως εκτελεστικά όργανα, πράγμα που δεν το πιστεύω.
Η πολυσυλλεκτικότητα, η συνεργασία και η σύνθεση απόψεων που φαίνεται να καθιερώνεται ως μοντέλο πηγάζει αρχικά από μία κοινωνική ανάγκη και εκδηλώνεται, χάρη στην ευνοϊκή συγκυρία, ως πολιτική μεταρρύθμιση. Τα δύο αυτά στοιχεία είναι οι ασφαλιστικές δικλείδες που πρέπει να θέσει η κυβέρνηση για την μελλοντική διακυβέρνηση της χώρας σε όλα τα επίπεδα διοίκησης. Απώτερος στόχος, κατά την εκτίμησή μου, είναι να αποτραπεί η συνέχεια του μοντέλου των κυρίαρχων πλειοψηφιών στα όργανα διοίκησης που υποτιμούν προκλητικά τις μειοψηφίες και συμπεριφέρονται σαν «στρατοί κατοχής» και οι επικεφαλής σαν μικροί δικτατορίσκοι. Το φαινόμενο μάλιστα γίνεται εντονότερο όταν αναδεικνύονται στην εξουσία πολιτικά ανώριμα άτομα με ιδεολογικές πεποιθήσεις ευθέως αντίθετες με αυτές μιας σύγχρονης δημοκρατίας.
Δυστυχώς ζούμε αυτή την πραγματικότητα και οι πρωταγωνιστές διαβλέποντας το τέλος τους κάνουν ότι μπορούν για να μην χάσουν το θρόνο τους. Η κυβέρνηση όμως πρέπει να τραβήξει μπροστά και να μην χάσει αυτή την ευκαιρία.
