Η χθεσινή αποτρόπαια πράξη της τραμπούκικης επίθεσης σε βάρος του δημοτικού συμβούλου Κώστα Γαργάλα, ήρθε να προσθέσει ακόμη μία διάκριση στο παλμαρέ της Δημοτικής Αρχής Μπέου από το 2014 που ανέλαβε τη διοίκηση της πόλης μας. Μια «διάκριση» στο πεδίο του φασισμού, του μισογυνισμού, της φαυλότητας και της μισαλλοδοξίας στην οποία διαπρέπει η Δημοτική Αρχή Μπέου. Ίσως όμως το τελευταίο περιστατικό με φερόμενο ως δράστη τον δημοτικό σύμβουλο της πλειοψηφίας και πρόεδρο του ΣΥΔΙΣΑ Βασίλη Ζαχείλα, να αποτελεί την θρυαλλίδα για ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στην πόλη. Δεν είναι στο πολύ μακρινό παρελθόν άλλωστε που ο ίδιος ο πρωθυπουργός χρειάστηκε να απαρνηθεί την οποιαδήποτε σχέση και στήριξη στον Αχιλλέα Μπέο, με αφορμή το χαστούκι του τελευταίου, σε βάρος πολίτη της Άλλης Μεριάς που αντιδρούσε σε μπάζωμα ρέματος, μετά τις καταστροφικές πλημμύρες του Σεπτεμβρίου.
Κάτι που επανέλαβε, κρατώντας αποστάσεις από τον ίδιο, όταν τη βραδιά των εκλογών της 8ης Οκτωβρίου εξαπέλυσε ένα ομοφοβικό παραλήρημα σε βάρος του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία Στέφανου Κασσελάκη, καταδικάζοντας τις ακραίες δηλώσεις του. Όμως ο Μπέος, τα ξεπερνάει όλα αυτά και ξανά προς τη δόξα τραβά. Επικοινωνεί με τον Κασσελάκη με μεσάζοντα τον Κώστα Αργυρό και κλείνει το μέτωπο. Τηρεί ήπια στάση για ένα διάστημα και οι πόρτες των υπουργείων της κυβέρνησης ξανανοίγουν, κάνοντας reset στην εικόνα του Μπέου, τον οποίο υποδέχονται με ευχαρίστηση. Έχουν άλλωστε το άλλοθι, ότι είναι ο εκλεγμένος δήμαρχος της πόλης του Βόλου και τα όποια αιτήματά του, αποτελούν διεκδικήσεις των Βολιωτών. Ωραία τα προσχήματα, αλλά δεν φθάνουν.
Η Νέα Δημοκρατία και η κυβέρνησή της, η οποία εμφανίζεται πότε ως κεντρώα και κοινωνικά φιλελεύθερη και πότε ως συντηρητική δίνοντας έμφαση σε θέματα ασφάλειας των πολιτών, δεν μπορεί από τη μία να θέλει να αντιμετωπίσει κοινωνικά φαινόμενα όπως η οπαδική και η ενδοοικογενειακή βία και από την άλλη να κανακεύει την τοξική συμπεριφορά μιας περσόνας που έχει κάνει καριέρα με τις απειλές, τις ύβρεις και τους εκβιασμούς (πολιτικούς και μη). Το ίδιο το φαινόμενο της βίας που η κυβέρνηση προσπαθεί ανεπιτυχώς να αντιμετωπίσει, καλλιεργείται και εκφράζεται ως κουλτούρα στη δημόσια σφαίρα, σε πολύ μεγάλο βαθμό από προσωπικότητες όπως είναι ο Αχιλλέας Μπέος. Κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό, ακόμη περισσότερο δεν μπορεί να το κρύψει. Η Νέα Δημοκρατία εμφανίζεται αυστηρή στην κριτική της απέναντι στον Παύλο Πολάκη και στον λαϊκισμό που υποστηρίζει ότι εκφράζει, στρέφει το βλέμμα της αλλού όμως, όταν ο Δήμαρχος της έβδομης σε πληθυσμό πόλης στην Ελλάδα, υβρίζει και τραμπουκίζει πολιτικούς αντιπάλους, εκβιάζει οικονομικά και εξαντλεί με δικαστικές ενέργειες τα ΜΜΕ που ασκούν κριτική, απειλεί και υβρίζει δικαστικούς και εισαγγελικούς λειτουργούς, απολαμβάνοντας μια ιδιότυπη ασυλία για το καθεστώς που έχει εγκαθιδρύσει την τελευταία δεκαετία. Ένα σύστημα ελέγχου της τοπικής κοινωνίας μέσω της εξυπηρέτησης επιχειρηματικών συμφερόντων και μικροεξυπηρετήσεων που φέρνουν στο τέλος της ημέρας το επιθυμητό αποτέλεσμα, όπου όλοι κάνουν τη δουλειά τους και κανείς δεν μιλά ενάντια στη δημοτική αρχή. Αν ήθελε η σημερινή κυβέρνηση να ελέγξει τη δημοτική αρχή και να περιορίσει τον ανεξέλεγκτο τρόπο που λειτουργεί θα μπορούσε να το έχει κάνει πολύ εύκολα. Όπως και η προηγούμενη κυβέρνηση, του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το έπραξαν, για τους δικούς τους λόγους. Η ασυλία του Μπέου και της κουλτούρας που αυτός διαμορφώνει και η οποία διεισδύει όλο και περισσότερο στην ελληνική κοινωνία, αποτελεί ένα φαινόμενο που εκδηλώνεται στην καθημερινότητα. Η επίθεση του Ζαχείλα στον Γαργάλα, ανεξάρτητα από τα κίνητρά της, είναι μόνο μία από τις εκατοντάδες περιπτώσεις «μπέϊκων» συμπεριφορών που εκδηλώνονται παντού. Κάποιες από αυτές μάλιστα έχουν απασχολήσει και τη δικαιοσύνη, όπως η σεξιστική επίθεση του πρώην πλέον προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Βόλου Γιώργου Μουλά σε βάρος της δημοτικής συμβούλου Νατάσσας Οικονόμου, για την οποία καταδικάστηκε σε χρηματική αποζημίωση και τέθηκε σε αργία, αλλά και τον ξυλοδαρμό συμπολίτη από το πρωτοπαλίκαρο του Μπέου, αντιδήμαρχο Καθαριότητας Απόστολο Μαλαματίνη.
Η κοινωνία έχει πλημμυρίσει από πολλούς μικρούς «Μπέους», όπως είπε πρόσφατα και ο άλλοτε υποστηρικτής του, τηλεοπτικός παρουσιαστής Γιώργος Λιάγκας, με αφορμή την συνέντευξη που έκανε με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανο Κασσελάκη, λίγο πριν αυτός καταταγεί στον στρατό. Με αφορμή το τσουνάμι των υβριστικών μηνυμάτων που δέχθηκε, ως συνέπεια αυτής της συνέντευξης, ο Λιάγκας σχολίασε: «Νόμιζα ότι Μπέος είναι μόνο ένας στη χώρα μας. Δυστυχώς, οι Μπέοι είναι χιλιάδες». Την ίδια σχεδόν έκφραση είχε χρησιμοποιήσει και η παρουσιάστρια Ναταλία Γερμανού απαντώντας στον Δήμαρχο Βόλου που υποστήριζε ότι δεν είναι ομοφοβικός και ότι έχει πάρα πολλούς φίλους ομοφυλόφιλους, τονίζοντας πως «κι εγώ είχα πολλούς φίλους “Μπέους”, απλώς σταμάτησα να τους κάνω παρέα».
Τα τελευταία γεγονότα με την έξαρση της λεκτικής και σωματικής πλέον βίας, δεν μπορούν να μας αφήσουν ανεπηρέαστους. Το «μήνυμα» που έστειλε πρόσφατα ο Μπέος, προς τον δημοτικό σύμβουλο Στέλιο Λημνιό ότι «μέχρι το τέλος της θητείας εσύ θα έχεις φάει ξύλο» σε μία ευνομούμενη κοινωνία θα έπρεπε να έχει προκαλέσει αυτεπάγγελτη δίωξη για απειλή, στη διάρκεια συνεδρίασης μάλιστα του κορυφαίου θεσμικού οργάνου της πόλης. Δεν συνέβη δυστυχώς και αυτό είναι δείγμα της ασυλίας που απολαμβάνει ο Μπέος. Η πρόσφατη καταδίκη του για συκοφαντική δυσφήμηση των Στέλιου Λημνιού και Μάρκου Βαξεβανόπουλου αποτελεί μια καλή ένδειξη ότι αυτό μπορεί να αλλάξει, από πλευράς της Δικαιοσύνης. Χρειαζόμαστε όμως ατράνταχτες αποδείξεις. Τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τη Δικαιοσύνη. Σε κάθε περίπτωση, ο καθένας από εμάς μόνος του και όλοι μαζί ως συλλογικότητα που αντιτιθέμεθα σε τέτοιες πρακτικές και συνολικά στο φαινόμενο Μπέου, θα πρέπει να συνεχίζουμε να αποκαλύπτουμε το πραγματικό πρόσωπο της σημερινής δημοτικής αρχής, έως ότου πειστεί η πλειοψηφία της τοπικής κοινωνίας ότι οι συνέπειες διάχυσης αυτού του φαινομένου σε βάθος χρόνου, θα μηδενίσουν τα όποια πρόσκαιρα οφέλη απολαμβάνουν κάποιοι σήμερα.
Η Νέα Δημοκρατία, ως η παράταξη που συναγελάζεται περισσότερο και απροκάλυπτα με την Δημοτική Αρχή Μπέου, με εξέχοντα μέλη της να κατέχουν σήμερα θέσεις ευθύνης, τρομοκρατείται στην ιδέα ότι μπορεί, εκτός των άλλων κομμάτων που έχει να αντιμετωπίσει στη δεξιά της πλευρά, όπως η «Ελληνική Λύση», η «Νίκη» και οι «Σπαρτιάτες», να υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να εμφανιστεί κάποιος πολιτικός φορέας ο οποίος θα έχει ως επικεφαλής ή θα υποστηρίζεται από τον Αχιλλέα Μπέο. Μια τέτοια προοπτική την απεύχεται, γνωρίζοντας ότι η απήχηση του Μπέου σε διάφορα κοινωνικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας είναι μεγάλη. Εκεί είναι και το σημείο που σταματά η οποιαδήποτε πρόθεση να ασχοληθεί με το φαινόμενο Μπέου. Όσο ισχυρός και αν αισθάνεται ο κ. Μητσοτάκης, σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να έχει απέναντί του έναν ανεξέλεγκτο τύπο όπως ο Αχιλλέας Μπέος, ο οποίος αν ανοίξει το στόμα του μπορεί να πει πολλά, είτε αυτά ισχύουν ή και όχι. Ακόμη περισσότερο στην παρούσα συγκυρία, όπου ο Μπέος έχει πλέον συνασπιστεί στον χώρο του ποδοσφαίρου, με τον Βαγγέλη Μαρινάκη το εκδοτικό συγκρότημα του οποίου χτυπάει ανελέητα την κυβέρνηση. Για την παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και σήμερα διοικεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η οποία σήμερα συμπληρώνει μισό αιώνα ζωής, η συμπόρευση και συνεργασία με προσωπικότητες τύπου Μπέου, θα πρέπει να αποτελεί ταυτοτικό ζήτημα. Θα πρέπει επιτέλους να διαχωρίσει ουσιαστικά τη θέση της απέναντί του και απέναντι σε ότι αυτός εκφράζει, ώστε στο μέλλον να μην ντρέπεται για την στάση της και για όσα θα αφήσει ως αποτύπωμα το φαινόμενο Μπέου στην ελληνική κοινωνία.
