Ενεργοί Πολίτες με Όραμα και Λογισμό! (48 χρ. Κατοχής).
(Στους Μαθητές μου, που Ονειρεύονται και δεν Βολεύονται).
Γράφει ο Αδάμος Α. Μουζούρης,
Φιλόλογος – Ιστορικός,
Πρόεδρος της Ένωσης Κυπρίων Ν. Μαγνησίας
Β΄ Μέρος.
Ψηφίδα Τρίτη. Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914 – 18).
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, κατά την διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου για πρώτη και, δυστυχώς, μοναδική φορά τίθεται επίσημα θέμα παραχώρησης της Κύπρου στην Ελλάδα.
Στις 3/16 Φεβρουαρίου 1915 αμέσως μετά την επίθεση της Βουλγαρίας εναντίον της Σερβίας, ο Βρετανός Πρέσβης στην Αθήνα επέδωσε στον Πρωθυπουργό Αλέξανδρο Ζαϊμη τηλεγράφημα του Υπουργού Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, Edward Gray:
«Σήμερα, η Σερβία υπέστη επίθεσιν παρά της Βουλγαρίας, εάν η Ελλάς θελήση να έλθη εις βοήθειάν της, η Κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος είναι πρόθυμος να παραχωρήση την Νήσον Κύπρον εις την Ελλάδα. Εάν η Ελλάς ενωθή μετά των συμμάχων χωρίς περιορισμούς, θα συμμετάσχη φυσικώς μαζί των εις τα πλεονεκτήματα, άτινα θα πραγματοποιηθούν κατά το τέλος του πολέμου. Η παραχώρησης της Κύπρου γίνεται υπό της αγγλικής κυβερνήσεως, ανεξαρτήτως από την άποψιν ταύτην και υπό μόνον τον όρον, ότι η Ελλάς θα δώση δια του στρατού της πλήρη και άμεσον την υποστήριξιν της εις την Σερβίαν. Ο καιρός παρέρχεται και θα παρακαλέσετε τον κ. Ζαϊμην να απαντήση άνευ βραδύτητος».
Η ελληνική κυβέρνηση δεν αποδέχτηκε τη βρετανική πρόταση. Η Κύπρος, όπως και η Εθνική Στρατηγική ήταν δέσμια της Πολιτικής της Ουδετερότητας του Βασιλιά Κωνσταντίνου.
Ο Πρωθυπουργός Βενιζέλος, που επιθυμούσε να συνταχθεί η Ελλάδα με τις Δυνάμεις Entente Gortiale ( Εγκάρδια Συνεννόηση), παραιτείται. Ουσιαστικά αρχίζει ο Διχασμός. Καλοκαίρι 1916, «Κράτος των Αθηνών» και «Κράτος της Θεσσαλονίκης»).
Το 1917, (2/15 Ιουνίου) ο Κωνσταντίνος, χωρίς να παραιτηθεί από το θρόνο, φεύγει από την Ελλάδα, αφήνοντας στο θρόνο το δευτερότοκο γιο του Αλέξανδρο. Επανέρχεται η βενιζελική πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο (είχε εκλεγεί το 1915, και ονομάστηκε «Βουλή των Λαζάρων», ως να νεκροαναστένεται).
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, το ερώτημα, ειδικά σε κρίσιμες περιόδους, αν η πολιτική της ουδετερότητας ή η τοποθέτηση και η προάσπιση αρχών προωθεί τα εθνικά συμφέροντα, το απάντησε διαχρονικά η ιστορία δικαιώνοντας τους Προμηθείς και όχι τους Επιμηθείς!
Η Κυβέρνηση Βενιζέλου συντάσσεται με τις Δυνάμεις της Entente Gortiale ( Εγκάρδια Συνεννόηση) και η ιστορία δικαίωσε την επιλογή του! Η Ελλάδα μας των Δύο Ηπείρων και των Πέντε Θαλασσών! (Συνθήκη των Σεβρών 28 Ιουλ./10 Αυγούστου 1920). Η Ελλάδα αποκτά τη Δυτική Θράκη και την Ανατολική Θράκη μέχρι τη γραμμή Τσατάλτζας, εξήντα χιλιόμετρα από την Κωνσταντινούπολη και για πέντε (5) χρόνια την προσωρινή διοίκηση της περιοχή της Σμύρνης. Μετά τα πέντε χρόνια οι κάτοικοι θα αποφάσιζαν για το μέλλον τους, την οριστική προσάρτηση της περιοχής της Σμύρνης στην Ελλάδα.
Η Κυβέρνηση Βενιζέλου συντάχθηκε με τις Δυνάμεις της Entente, αλλά η αγγλική υπόσχεση, όσον αφορά την Κύπρο… ως μη γενόμενη, αν είναι δυνατό!
Η ελπίδα για ενσωμάτωση με τον Εθνικό Κορμό οδήγησε και πάλι χιλιάδες Κυπρίων στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914 – 1918). Πάνω από 15.000 εθελοντές, οι περισσότεροι μετά το 1917 όταν η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων (Entente). Υπηρέτησαν στις Συμμαχικές (Βρετανικές) Δυνάμεις της Θεσσαλονίκης. Αριθμός συμμετοχής φαινόμενο, αν αναλο-γιστούμε ότι ο πληθυσμός της Κύπρου ήταν περίπου 250.000.
Ψηφίδα Τέταρτη, από το Έπος στην Τραγωδία. (1920 – 22).
«(τον) φρονείν βροτούς οδώσαντα
τον πάθει μάθος θέντα κυρίως έχειν».
((ο Θεός), στον άνθρωπο άνοιξε το δρόμο της φρόνησης κι έβαλε νόμο, το πάθημα (πάθος) να γίνεται μάθημα (μάθος)).
(Αισχύλου, «Αγαμέμνων» στ.176 – 7).
Από το Έπος της Ελλάδας των δύο Ηπείρων και των πέντε Θαλασσών στην Τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής. Η ιστορική μνήμη είναι η μήτρα της δημιουργίας για ένα καλύτερο κόσμο, φυσικά, με βασική προϋπόθεση, από τη μια μεριά, να διδασκόμαστε από τα λάθη (αμαρτίες) μας και με αυτοκριτική και κάθαρση μέσα από την αναγνώριση λαθών (αμαρτιών) και «ο παθός μαθός» για να μην τα επαναλαμβάνουμε με τραγικές συνέπειες. Και, από την άλλη μεριά, να παραδειγματιζόμαστε από το μεγαλείο Εκείνων που έκαναν έργα άξια και έστησαν Τρόπαια Μίμησης για τις νέες γενιές!
Από πολλά και σημαντικά γεγονότα της τριετίας 1919 – 1922 και φυσικά στο πλαίσιο «Μικρά Ασία – Κύπρος», θα κάνουμε αναφορά σε τρία Γεγονότα.
Α) Adnan Menderes.
Ο Πρωθυπουργός που υπέγραψε τις Συνθήκες Ζυρίχης – Λονδίνου (12/19 Φεβρουαρίου 1959 ο Adnan Menderes τον Ιούνιο του 1919, επικεφαλής άτακτων τούρκων (τσετών) ήταν ο μεγάλος δήμιος των Προσκόπων του Αϊδινίου, που σφαγιάστηκαν με το πιο άγριο τρόπο. Και αργότερα ήταν ο υποκινητής των Σεπτεμβριανών (6/7 1955) σε βάρος των Ελλήνων της Πόλης, με δολοφονίες, βιασμούς, αμαύρωμα εκκλησιών και κοιμητηρίων, λεηλασίες σπιτιών, κάψιμο μαγαζιών, «Έστι δίκης οφθαλμός ος τα πάνθ’ ορά»! και σύντομα εισέπραξε τα επίχειρα της Ύβρεως – Ασέβειάς του. Κατηγορήθηκε για διαφθορά, αντιλαϊκή πολιτική, για καταπάτηση του Συντάγματος,… Και στις 17 Σεπτεμβρίου του 1961, απαγχονίστηκε από τους ομοεθνείς του! Αυτό είναι το τέλος των Υβριστών – Ασεβών! Δυστυχώς, όμως, αφού επιφέρουν σφαγές, θανάτους και καταστροφές!
Β). Ο διαχρονικός ρόλος των Συμμάχων.
Μετά το 1920 Χώρες – Μέλη της Entente, οι χθεσινοί Σύμμαχοι μας(!) στήριξαν τον Κεμάλ. Ο Κεμάλ υπογράφει Συμφωνίες ανταλλαγμάτων με Γαλλία (Οκτώβριος 1921) και Ιταλία (Νοέμβριος 1921) και Συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση (Μάρτιος 1921). «Λόγοι» μεταστροφής οι Εκλογές του Νοεμβρίου (1920), η ήττα του Βενιζέλου και η επάνοδος του Κωνσταντίνου τον Δεκέμβριο (1920). Για την μπολσεβίκικη Ρωσία, η συμμετοχή της Ελλάδας στο πλευρό των αποικιοκρατών (Δυτικών) με την εκστρατεία στην Ουκρανία (1919). Η συμπεριφορά των μέχρι χτες Συμμάχων της Ελλάδας δεν ήταν μόνο ιδιοτελής, με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους ανεξάρτητα από τις αρχές δικαίου και «συμμαχικές φιλίες», αλλά και απάνθρωπη – κυνικότατη, ειδικότερα μπροστά στη σφαγή και τον ξεριζωμό του Μικρασιατικού Ελληνισμού! Στίγμα στην τουρκική θηριωδία – αγριότητα και πινέζα στην καρδιά της Ανθρωπότητας η κατάθεση – αυτοψία του Πρόξενου των Η.Π.Α. στη Σμύρνη (1919- 22) George Horton: «..οι Τούρκοι έσφαζαν, λήστευαν, βίαζαν γυναίκες και κορίτσια, … ένα από τα πιο δυνατά συναισθήματα που ένιωσα ήταν η ντροπή διότι ανήκα στο ανθρώπινο γένος». («Η μάστιγα της Ασίας», 1926, σελ. 104).
Ειδικότερα, όσον αφορά την Αγγλία, έχει σημασία να τονιστεί ότι η αδιάφορη και παθητική της στάση στη σφαγή και τον ξεριζωμό των Ελλήνων της Μικράς Ασία επαναλήφθηκε πενήντα δύο (52) χρόνια μετά στη τουρκική εισβολή (1974). Αν και Εγγυήτρια Δύναμη όχι μόνο δεν απέτρεψε την τουρκική εισβολή, ως είχε καθήκον αλλά και με τη συνένοχη, αδιάφορη και παθητική, στάση της, τη βοήθησε!
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, φυσικά η τελική ευθύνη για την Μικρασιατική Καταστροφή ανήκει στους δικούς μας Κυβερνώντες.
Εν τέλει τον Αύγουστο του 1922 μετά την επίθεση των κεμαλικών δυνάμεων ξεκινά η πορεία προς την καταστροφή από το Αφιόν Καραχισάρ, το Δορύλαιο (Εσκί Σεχίρ), το Κοτύαιον (Κιουτάχεια).
Και στις 27 Αυγούστου 1922, ο τουρκικός στρατός έφτασε και μπήκε στην Σμύρνη χωρίς καμία αντίσταση! Πενήντα δύο (52) χρόνια μετά, στις 15 Αυγούστου 1974 οι τούρκοι εισβολείς έφτασαν και μπήκαν στην Αμμόχωστο χωρίς καμία αντίσταση!
Γ) Η Δίκη των Έξι.
Το 1922 είχαμε τη Μικρασιατική Καταστροφή. Μια Τραγωδία του Ελληνισμού που επιζητούσε Κάθαρση. Οι Ένοχοι να τιμωρηθούν για να καταλαγιάσουν και τα πάθη (Λύτρωση)! Πέντε πολιτικοί Μέλη της Κυβέρνησης και ένας Στρατηγός κρίθηκαν υπεύθυνοι – ένοχοι για τη Μικρασιατική Καταστροφή και πλήρωσαν με τη ζωή τους. Βαρύ το τίμημα! Αναγκαία πολιτική κίνηση για να καταλαγιάσουν τα πάθη; Ήταν και ο επίλογος του Διχασμού; Εξιλαστήρια θύματα; Είχαν, όμως. ευθύνη για την Τραγωδία, αυτοί Κυβερνούσαν. Και κάτι πολύ σημαντικό το ιστορικό γεγονός κρίνεται στο κλίμα της εποχής που γίνεται. «Όχι δεν φεύγω. Είμαι Μικρασιάτης. Θα μείνω να ντουφεκίσω». Η απάντηση ενός στρατιώτη που ήταν επιπλέον του αριθμού σε μια από τις έξι ομάδες του εκτελεστικού αποσπάσματος (η ομάδα που ήταν απέναντι από τον Αρχιστράτηγο Γ. Χατζανέστη) και τον κάλεσαν να φύγει (η κάθε ομάδα είχε πέντε στρατιώτες και ένα λοχία). Οι Έξι τουφεκίστηκαν στις 15/28 Νοεμβρίου 1922 «επί εσχάτη προδοσία».
«Καλλίστην παιδείαν ηγητέον προς αληθινόν βίον την εκ της πραγματικής ιστορίας περιγιγνομένην εμπειρίαν. Μόνη γαρ αύτη, χωρίς βλάβης από παντού καιρού και περιστάσεως, κριτάς αληθινούς αποτελεί του βελτίονος». (Ως καλύτερη παιδεία για αληθινή ζωή πρέπει να θεωρείται εκείνη που προέρχεται από τη γνώση της πραγματικής ιστορίας. Γιατί μόνο αυτή, χωρίς να βλάφτει, σε κάθε καιρό (διαχρονικά) και περίσταση, δημιουργεί την αντικειμενική κρίση για σωστότερο). (Πολυβίου Ιστορίαι, 1. 35. 7-9).
(Ακολουθεί Γ΄ Μέρος).
