Της Ράνιας Γάτου, ποιήτριας, δοκιμιογράφου, ερευνήτριας κοινωνικού λόγου και εικαστικού, με πολυετή συνεισφορά στον πολιτισμό και την κοινωνική κριτική
Μετά από συνάντηση με την ηγουμένη Μακρίνα, η οποία με σοβαρότητα και αμεσότητα περιέγραψε τις κρίσιμες ελλείψεις νερού στη Μονή Παναγίας Γοργοϋπηκόου, το ρεπορτάζ αυτό φέρνει στο φως την καθημερινή δοκιμασία των τριών μοναχών και την επείγουσα ανάγκη αλληλεγγύης από την κοινωνία. Κάθε λεπτομέρεια, κάθε σταγόνα που λείπει, γίνεται μέτρο της ανθρωπιάς μας και κάλεσμα δράσης
Στη σκιά της καθημερινότητας, σε έναν τόπο προσευχής και ησυχίας, τρεις μοναχές ζουν μια κατάσταση που φανερώνει την καρδιά της κοινωνικής αλληλεγγύης: η Μονή τους έχει μείνει χωρίς νερό. Κάθε σταγόνα που λείπει δεν είναι απλώς υγρό· είναι η αξιοπρέπεια τους, η υγιεινή τους, η δυνατότητα να συνεχίσουν το πνευματικό και κοινωνικό τους έργο. Σε μια εποχή όπου η ανθρωπιά συχνά δοκιμάζεται, η απουσία ενός τόσο βασικού αγαθού γίνεται κάλεσμα σε όλους μας να δείξουμε ότι η πίστη και η αλληλεγγύη δεν μένουν στα λόγια, αλλά ζωντανεύουν στην πράξη.
Στην καρδιά του Φυτόκου, μια Ιερά Μονή στέκει ως φάρος πνευματικής γαλήνης και συλλογικής αναζήτησης. Τρεις μοναχές, δύο από τις οποίες είναι ηλικιωμένες, ζουν καθημερινά μια κατάσταση που δοκιμάζει τις αντοχές τους και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια: η Μονή έχει μείνει χωρίς νερό. Το δίκτυο υδροδότησης έχει σταματήσει να τροφοδοτεί τη Μονή και οι δεξαμενές που υπήρχαν έχουν στερέψει. Η έλλειψη νερού δεν είναι μόνο πρόβλημα πρακτικό· αφορά την υγιεινή, την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια των μοναχών, αλλά και των πιστών που επισκέπτονται τη Μονή για πνευματική καθοδήγηση και ηρεμία.
Η κρίση αυτή ξεκίνησε μετά από πλημμύρες που κατέστρεψαν την πηγή νερού της Μονής, καθιστώντας αδύνατη την κανονική υδροδότηση. Παρά τις συνεχείς προσπάθειες των μοναχών να βρουν λύση και να εξασφαλίσουν νόμιμη παροχή, η γραφειοκρατία και το υψηλό κόστος μεταφοράς νερού παραμένουν σημαντικά εμπόδια. Η Πυροσβεστική, που κατά καιρούς γέμιζε τις δεξαμενές, δεν μπορεί πλέον να καλύψει τις ανάγκες της Μονής, αφήνοντας τις μοναχές σε κατάσταση οριακής επιβίωσης.
Η απελπισία των μοναχών δεν πέρασε απαρατήρητη από τους πιστούς. Άμεσα, κάτοικοι των γύρω περιοχών ανταποκρίθηκαν, γέμισαν βυτία από τα σπίτια τους και τα μετέφεραν στη Μονή. Ένα ποτήρι νερό, που για πολλούς θεωρείται αυτονόητο, για τις μοναχές αποτελεί ανεκτίμητο αγαθό και σύμβολο αλληλεγγύης και αγάπης. Η πράξη αυτή, πέρα από την πρακτική βοήθεια, στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα: η κοινωνία στέκεται δίπλα σε όσους αφιερώνουν τη ζωή τους στην υπηρεσία των άλλων.
Οι πιστοί που επισκέπτονται τη Μονή καθημερινά ή τις Κυριακές, εκφράζουν έντονη ανησυχία για τις συνθήκες υγιεινής. Η έλλειψη νερού επηρεάζει τόσο τις μοναχές όσο και τους επισκέπτες, δημιουργώντας προβλήματα στην εξυπηρέτηση, στην προσωπική καθαριότητα και στις βασικές ανάγκες. Η κατάσταση αυτή φανερώνει την ανάγκη για άμεση και μόνιμη λύση, που θα διασφαλίζει ότι η Μονή θα μπορεί να λειτουργεί κανονικά και χωρίς κίνδυνο για την υγεία των ανθρώπων που προσέρχονται σε αυτήν.
Η κρίση αυτή αναδεικνύει το κοινωνικό και πνευματικό έργο των μοναχών. Παρά τις δυσκολίες, η Μονή συνεχίζει να είναι πυλώνας ηθικής και πνευματικής καθοδήγησης, προσφέροντας καθημερινά στήριξη σε όσους την αναζητούν. Το έργο τους δεν περιορίζεται μόνο στην προσευχή· αποτελεί πράξη κοινωνικής αλληλεγγύης και προσφοράς στην κοινωνία. Η άμεση ανταπόκριση των πιστών επιβεβαιώνει ότι η κοινωνική συνοχή δεν είναι θεωρητική έννοια, αλλά ζωντανή αρετή που μπορεί να στηρίξει εκείνους που υπηρετούν το κοινό καλό.
Η έλλειψη νερού δεν μπορεί να θεωρηθεί απλώς τεχνικό πρόβλημα. Αφορά τον σεβασμό προς το πνευματικό έργο της Μονής και την κοινωνική της προσφορά. Οι μοναχές δεν ζητούν πολυτέλειες· ζητούν τη δυνατότητα να συνεχίσουν το έργο τους με αξιοπρέπεια και ασφάλεια, ώστε να μπορούν να φροντίζουν τους επισκέπτες και να επιτελούν τις καθημερινές τους υποχρεώσεις.
Η κατάσταση αυτή πρέπει να αποτελέσει αφορμή για την άμεση υλοποίηση μόνιμης λύσης. Η εγκατάσταση γραμμής νερού προς τη Μονή δεν είναι προνόμιο, αλλά αναγκαία υποδομή για την εύρυθμη λειτουργία ενός χώρου που επιτελεί κοινωνικό και πνευματικό έργο. Η γραμμή νερού θα εξασφαλίσει σταθερή παροχή, θα επιτρέψει στις μοναχές να συνεχίσουν απρόσκοπτα το έργο τους και θα διασφαλίσει την υγιεινή και την ασφάλεια των πιστών.
Το ζήτημα υπερβαίνει τη Μονή. Αφορά τη συλλογική ευθύνη της κοινωνίας απέναντι σε θεσμούς και ανθρώπους που υπηρετούν το κοινό καλό. Η έλλειψη νερού σε χώρο πνευματικής και κοινωνικής δράσης δεν αφορά μόνο τις μοναχές, αλλά όλους μας. Η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη και η κοινωνική συνοχή απαιτούν άμεση δράση, ώστε η Μονή να συνεχίσει να λειτουργεί ως τόπος πνευματικής ανάτασης και κοινωνικής στήριξης.
Οι τρεις μοναχές της Μονής Παναγίας Γοργοϋπηκόου αποτελούν ζωντανό διαμάντι πίστης και ανθρωπιάς. Η καθημερινή τους προσφορά υπενθυμίζει ότι η πίστη δεν εκφράζεται μόνο στα λόγια, αλλά στην πράξη, μέσα από την αδιάκοπη φροντίδα για τον συνάνθρωπο. Το νερό, το πιο βασικό αγαθό, είναι μέσο επιβίωσης και επιτρέπει στην πίστη να λάμψει μέσω της πράξης.
Η ανάγκη είναι επείγουσα. Οι πιστοί έχουν ήδη δείξει ότι η κοινωνία μπορεί να κινητοποιηθεί και να στηρίξει τις μοναχές. Τώρα είναι η σειρά των θεσμών να ανταποκριθούν, ώστε να διασφαλιστεί η μόνιμη παροχή νερού στη Μονή. Η εγκατάσταση γραμμής νερού δεν είναι απλώς τεχνική λύση· είναι πράξη δικαιοσύνης και ηθικής ευθύνης, που επιτρέπει στην πίστη και την προσφορά να συνεχίσουν να λάμπουν μέσα από την πράξη.
Η Ιερά Μονή Παναγίας Γοργοϋπηκόου και οι τρεις μοναχές της αποτελούν φωτεινό παράδειγμα πνευματικής και κοινωνικής προσφοράς. Η επίλυση της κρίσης του νερού δεν αφορά μόνο πρακτική ανάγκη· αφορά την αναγνώριση του έργου τους, τη στήριξη της ανθρωπιάς και την ενίσχυση του κοινωνικού ιστού. Το διαμάντι της αλληλεγγύης που εκπέμπουν οι πιστοί πρέπει να ενισχυθεί με θεσμική δράση, ώστε η Μονή να συνεχίσει να λειτουργεί ως τόπος πνευματικής ανάτασης και κοινωνικής προσφοράς για όλους.
Η ιστορία των τριών μοναχών και της Μονής αποτελεί υπενθύμιση: η πίστη, η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη είναι ζωντανές όταν συνοδεύονται από πράξη. Η υποστήριξη του Μοναστηριού δεν είναι μόνο ηθική υποχρέωση, αλλά και κοινωνικό καθήκον. Η μόνιμη παροχή νερού θα επιτρέψει στο έργο της Μονής να συνεχιστεί απρόσκοπτα, δίνοντας ζωή, αξιοπρέπεια και πνευματική καθοδήγηση σε ολόκληρη την κοινωνία.
Η Ιερά Μονή Παναγίας Γοργοϋπηκόου και οι τρεις μοναχές της δεν ζητούν πολυτέλειες· ζητούν το αυτονόητο: νερό για να συνεχίσουν το έργο τους με αξιοπρέπεια. Κάθε σταγόνα που φτάνει σε αυτές δεν είναι απλώς υγρό, αλλά σύμβολο ανθρωπιάς, αλληλεγγύης και πίστης που γίνεται πράξη. Ας μην αφήσουμε το φως αυτής της Μονής να σβήσει· ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να εξασφαλίσουμε ότι η πίστη, η προσφορά και η κοινωνική αλληλεγγύη θα συνεχίσουν να λάμπουν, δίνοντας ζωή και ελπίδα σε όσους την αναζητούν. Το χέρι βοήθειας σήμερα μπορεί να γίνει η σπίθα που θα κρατήσει ζωντανό το διαμάντι της ανθρώπινης αλληλεγγύης.
