Μπορεί να γεννήθηκε στην Αθήνα, όμως η Κατερίνα Κυρμιζή συνδέεται με τον Βόλο και τη Μαγνησία, καθώς εδώ πέρασε τα εφηβικά της χρόνια, πήγε στο 5ο Λύκειο Βόλου όπου με το συγκρότημά της έδινε τις πρώτες συναυλίες! Βολιώτης και τραγουδιστής ο πατέρας της, με χρόνια ενασχόληση στον χώρο της μουσικής. Μεγαλώνοντας, η ίδια επέστρεψε σε γνωστά λημέρια, επισκεπτόμενη το Νότιο Πήλιο, όπου η οικογένειά της διατηρεί μια οικία, όμως συναυλία σε επαγγελματικό επίπεδο, όπως εξέφρασε με… παράπονο, δεν έχει κάνει ακόμη, ενώ η ίδια πικρία, εκφράστηκε και για το γεγονός, ότι δεν «καλλιεργήθηκε» μια σχέση με την τοπική κοινωνία, τα ΜΜΕ κ.α., αν και η ίδια, το επιθυμούσε και το επιθυμεί…
Την πορεία της, τις συνεργασίες και τις προτάσεις που είχε δεχθεί στη διάρκεια των χρόνων της καριέρας της, θα τα ζήλευαν αρκετοί. Η φωνή της, ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο μέσα από το διεθνές άλμπουμ “Faros” του Νίκου Γρηγοριάδη, βραβεύθηκε ως η καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη ποπ καλλιτέχνιδα, τα βίντεο κλιπ των τραγουδιών της ξεχωρίζουν, ενώ δύο από αυτά, τα έχει σκηνοθετήσει ο Γιώργος Λάνθιμος. Αξέχαστη, μια από τις μεγάλες ελληνικές επιτυχίες των 90’ς, «Στην πίσω τσέπη του μπλου τζην» που τραγούδησε η «παραμυθένια» της ελληνικής ποπ όπως την έχουν χαρακτηρίσει, Κατερίνα Κυρμιζή.
Η γνωστή χαρισματική ερμηνεύτρια και στιχουργός μίλησε στο «Ράδιο ΕΝΑ» και στον Ηλία Κουτσερή για τα μουσικά ταξίδια, τους απλούς αλλά με πολλά νοήματα και πολλές αναγνώσεις στίχους της και φυσικά, τα δικά της μηνύματα μέσα από τις νότες, τη σύνθεση και τη συγγραφή, αλλά και για τα μαθήματα κιθάρας που διδάσκει.
Πως ήταν η χρονιά που φεύγει ;
Για μας τους καλλιτέχνες ήταν μια ανεκδιήγητη χρονιά, όπου θεωρώ ότι «σκούριασε» η καρδιά και η ψυχή μας. Το να εξασκούμε την τέχνη μας είναι και μια σωματική μας ανάγκη, πέρα από το ψυχολογικό και το οικονομικό κομμάτι. Είμαστε σαν τους… αθλητές. Νομίζω ότι «σκουριάσαμε» λίγο εντός μας.
Μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι ο δημιουργός, ακόμη κι αυτή την περίοδο, δεν θα είχε πρόβλημα, γιατί μπορεί να συνθέσει, να γράψει, να τραγουδήσει αλλά πως νιώθει εάν αυτό δεν το εκθέσει στο κοινό;
Γίνεσαι πάλι έφηβος, που επιθυμούσες να έρθει η ώρα να βγεις στο κοινό… Δεν ξέρω όμως πως αυτό, λειτουργεί… Μπορεί να λειτουργήσει καλά, μπορεί και άσχημα να σε βάλει σε μια καταθλιπτική φάση, να πει κανείς, ότι κάνω πράγματα γυρνώ στο ίδιο σημείο.
Πως καταφέρατε να περάσετε αυτές τις δύο καραντίνες; Προσπαθήσατε να δημιουργήσετε;
Επειδή προετοίμαζα την έκδοση του άλμπουμ, ενός δίσκου έξι κομματιών που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι, το δεύτερο μέρος μιας ενότητας τραγουδιών, (καθώς το πρώτο μέρος είχε κυκλοφορήσει το 2018) και μιλώ για το «Kaktoi II», ήμουν πολύ απασχολημένη και βρήκα χρόνο να το οργανώσω πολύ καλύτερα. Επίσης ο άντρας μου και χρόνια συνεργάτης μου ο Νίκος Γρηγοριάδης, ηχογραφούσε κι εκείνος μια δουλειά και έπαιρνα μέρος, οπότε μας βγήκε η καραντίνα πολύ δημιουργικά. Αλλά ήταν πράγματα προγραμματισμένα, δεν προέκυψαν μέσα στην καραντίνα, απλά η καραντίνα μας έδωσε περισσότερο χρόνο να ασχοληθούμε με αυτά. Γενικά οι συνθήκες όμως με ευνόησαν, αν σκεφτεί κανείς ότι πολλοί συνάδελφοι δεν κατάφεραν να βγάλουν καινούργιες δουλειές. Μου πήγε καλύτερα γιατί είμαι αρκετά αυτόνομη στο κομμάτι της υλοποίησης του ήχου και της εικόνας, οπότε αυτή η μη εξάρτηση από άλλους ανθρώπους, (που άλλους τους δέσμευσε και τους έκλεισε σπίτι), εμένα με ευνόησε γιατί μπορώ να το κάνω από την αρχή ως το τέλος μόνη μου.
Ακολουθείτε έναν ανεξάρτητο καλλιτεχνικό δρόμο κατ’ επιλογή, εδώ και πολλά χρόνια, είναι αλήθεια…
Ουσιαστικά από τη συγχώνευση της Virgin με την EMI το 2004, αποφάσισα να κινηθώ ανεξάρτητα και θεωρώ πως ο ανεξάρτητος δρόμος του καλλιτέχνη είναι η χειραφέτησή του στον νέο κόσμο της ψηφιακής παγκοσμιοποίησης. Βέβαια, αυτό έχει πολύ μεγάλο κόστος, ως προς το χρόνο, την ενέργεια, θέλει ισορροπίες και αυστηρό πρόγραμμα γιατί μπορεί να χάσεις και τον «καλλιτέχνη» μέσα σου, γιατί μπορεί να ασχολείσαι πολύ με τα διαδικαστικά. Εγώ αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερή, που έχω την ευχέρεια και την πολυτέλεια να διαμορφώνω από την αρχή ως το τέλος, το δικό μου αποτέλεσμα, ένα μικρό δικό μου σύμπαν. Είναι σαν να φτιάχνεις ένα φαγητό και το προσφέρεις στους φίλους σου. Φτιάχνω το φαγητό μου και το προσφέρω στο τραπέζι και το έχω κάνει μόνη μου από την αρχή ως το τέλος. Κάπως έτσι αισθάνομαι και το κάνω με πολύ μεγάλη χαρά. Δεν χρησιμοποιώ … catering! (γέλια….)
Εσείς εκφράζεστε τόσο από τη δημιουργία της μουσικής όσο και από τους στίχους…
Είχα την τρομερή τύχη με την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά να έχω μια πολύ μεγάλη επιτυχία που μου έδωσε ο Νίκος Γρηγοριάδης «Στην πίσω τσέπη του blue jean », αλλά αυτό έκανε πολλούς να παραβλέπουν ότι είμαι κι εγώ συνθέτης και στιχουργός, γιατί αυτό ήταν το πιο έντονο στίγμα που βγήκε προς τα έξω. Πολλοί δεν ξέρουν ότι γράφω κι εγώ. Μάλλον επειδή, ζω δίπλα σε έναν τόσο σπουδαίο στιχουργό και τραγουδάω τα τραγούδια, έχω μπει στιχουργικά, σε δεύτερη μοίρα.
Πόσο σημαντική είναι αλήθεια και αυτή η συνύπαρξη με τον Νίκο Γρηγοριάδη στη δουλειά και στη ζωή;
Είναι ένα σταυρόλεξο για γερούς λύτες! Θα ήθελα να πω βέβαια ότι ο Νίκος ετοιμάζει μία σπουδαία δουλειά, έχει μελοποιήσει ποίηση και συμμετέχουν δύο κορυφαίοι ερμηνευτές, μαζί τους κι εγώ, όπως και ο Νίκος και περιμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία αυτή την κυκλοφορία. Πιστεύω ότι είναι υπόθεση ανοιξιάτικη αυτή η κυκλοφορία.
Από που εμπνέεστε συνήθως για τους στίχους;
Διαβάζω πάρα πολύ λογοτεχνία και ποίηση, οπότε γίνονται εκρήξεις εμπνεύσεων όταν διαβάζω μαζί με δικά μου πράγματα. Κυρίως όμως πηγή έμπνευσης είναι η παρατήρηση της καθημερινότητας. Η έμπνευση είναι λίγο μυθοποιημένη. Αυτό που αγνοεί ο περισσότερος κόσμος είναι να βλέπεις με καθαρό μάτι αυτό που συμβαίνει εδώ και τώρα και αμέσως θα φανεί η ομορφιά του και η ποίησή του. Εννοώ ότι μπορείς να βρεις σε πολύ απλά, καθημερινά πράγματα και το μεταφυσικό στοιχείο και πολλές αφορμές για να το περιγράψεις. Στο “Kaktoi II» η αφορμή ήταν όταν είδα έναν άνθρωπο στο λεωφορείο με σύνδρομο down με οδήγησε να γράψω ένα τραγούδι. Το τραγούδι «Στη νύχτα ανήκεις», το έγραψα όταν είχα διαβάσει ένα ποίημα του Οντεν, που μιλούσε για τους ποιητές και τα κυκλώματα κι εγώ έκανα την αναγωγή στα δικά μας τα καλλιτεχνικά.
«Το αύριο»… «Με τη μελαγχολία που ειναι στριμωγμένη στη γωνία», που δείχνει την καθημερινότητα για παράδειγμα, πως το εμπνευστήκατε;
Είχα διαβάσει ένα βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά που έλεγε ότι η γιορτή πια δεν έχει νόημα στις μέρες μας. Αυτό το βιβλίο με επηρέασε πάρα πολύ κι έτσι έγραψα και τις «Χαμένες Γιορτές» στο άλμπουμ “Kaktoi II”, αλλά ήταν μία συνέχεια και το «Αύριο», ότι αναβάλλουμε συνέχεια για αύριο το σημαντικό που θα κάνουμε και ουσιαστικά δεν το κάνουμε ποτέ και χάνουμε και το σήμερα.
Νομίζω ότι με το τραγούδι «Αύριο» καταφέρατε να περάσετε όσα συζητάμε με την οικογένεια, με τους φίλους μας…
Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει να μιλάω απλά, χωρίς περίεργες λέξεις και δυσκοίλια νοήματα. Ίσως μάλλον ότι είμαι δασκάλα κιθάρας έχει μετατοπίσει πολύ το πως μιλάω και πως αντιμετωπίζω τα πράγματα. Απλά, με σαφήνεια, λόγια, χωρίς επιτήδευση, αλλά αληθινά. Το αληθινό και από καρδιάς εκφράζεται με απλά λόγια. Και ο δάσκαλος πρέπει να είναι κοντά στα παιδιά και εκείνος να είναι αυτός που «κατεβαίνει» προς αυτά. Δεν χρειάζεται το αφ’ υψηλού.
Το «Εαν μείνω μικρή» το έχετε αφιερώσει αν κατάλαβα καλά από ένα σημείωμα, στα νέα κορίτσια;
Δεν είναι μόνο ηλικιακό το ζήτημα, αν και είναι και αυτό, γιατί μας αναγκάζει η ιατρική κοινωνία να μένουμε νέες και φρέσκες, γιατί είμαστε η …ομορφιά της ζωής, όμως πόσες φορές μένουμε μικρές ηλικιακά, σεξουαλικά, πνευματικά, ηθικά για να χωρέσουμε σε έναν κόσμο ανδρικά φτιαγμένο κι όχι για μας. Οπότε το τραγούδι είναι και μεταφορικά, να μείνω μικρή πνευματικά για να μπορώ να χωρέσω. Να δέχομαι δηλαδή λιγότερα χρήματα, ενώ κάνω την ίδια δουλειά με έναν άντρα. Υπάρχει η πρώτη, η δεύτερη και η τρίτη ανάγνωση.
Για πείτε μου, πως συνδέεστε με τον Βόλο και τη Μαγνησία;
Εγώ γεννήθηκα στην Αθήνα και πέρασα τα τελευταία τέσσερα σχολικά χρόνια στον Βόλο. Έκανα τη Γ’ Γυμνασίου και όλο το Λύκειο κι έπειτα γύρισα στην Αθήνα. Ήταν γλυκόπικρα χρόνια, γιατί ήταν η εφηβεία. Πρώτη φορά μπήκα σε συγκρότημα, ερωτεύτηκα, έγραψα τα πρώτα μου τραγούδια, αλλά από την άλλη, αισθάνθηκα ξένη. Δεν κατάφερα να ενσωματωθώ στην βολιώτικη κοινωνία, παρά το γεγονός ότι ο πατέρας μου ήταν Βολιώτης, είχε το Aquarius, είχαμε συγγενείς, αλλά δυσκολεύτηκα αρκετά. Μετά με παρέσυρε η ζωή στην Αθήνα, όμως όταν έφτιαξα την δική μου οικογένεια με παρέσυρε η περιοχή, κυρίως το Νότιο Πήλιο όπου έχουμε και σπίτι. Συναυλία δεν έτυχε ποτέ να κάνω στον Βόλο!
Έρχεστε στην πόλη μας, συναντάτε κάποια πρόσωπα του παρελθόντος;
Όχι, όμως ας είναι καλά το facebook που ανταλλάσσουμε μερικές καλές κουβέντες.
