Ο Θωμάς Κοροβίνης είναι ένας πολυτάλαντος άνθρωπος, μιας που πέρα από εκπαιδευτικός, είναι σημαντικός συγγραφέας, στιχουργός, συνθέτης, οργανοπαίκτης και μελετητής της ιστορίας του ελληνικού και του τουρκικού λαϊκού πολιτισμού. Αυτή την περίοδο, βρίσκεται στην περιοχή μας και ετοιμάζεται να παρουσιάσει κείμενο με τον τίτλο «Να πεθάνει ο χάρος», που έχει γράψει, σε ένα θεατρικό αναλόγιο με τον ηθοποιό, Δημήτρη Πιατά στις Σταγιάτες το Σάββατο το βράδυ, και γι’ αυτό το θέμα αλλά και για την κατάσταση στην ελληνική κοινωνία μίλησε στο «Ράδιο Ένα 102,5» και στον Ηλία Κουτσερή.
Ο κ. Κοροβίνης, έχοντας αγαπήσει ιδιαίτερα τον τόπο μας, καθώς διαμένει μεγάλο χρονικό διάστημα στην ευρύτερη περιοχή των Λεχωνίων, τόνισε ότι βρίσκεται στα Λεχώνια και στον Νομό Μαγνησίας, εξαιτίας συμπτώσεων, ενώ αναφέρθηκε και στον κορωνοϊό: «Οι συμπτώσεις μιας ζωής είναι έργο αιώνων. Μεταξύ επιλογής και τύχης, κάπου, κάποιος, ριζώνει. Έχω λοιπόν τη φύση, που από μόνη της κάνει θαύματα. Ο κορωνοϊός δυστυχώς τους πιο πολλούς δημιουργούς τους έχει μαγκώσει και δεν έχουν τη ζέση να δημιουργήσουν και πρέπει να το ξεπεράσουμε όλοι μας».
-Ετοιμάζεστε λοιπόν για τις Σταγιάτες με ένα ιδιαίτερο κείμενο;
«Κάποια στιγμή έγραψα έναν θεατρικό διάλογο για ένα θέμα ταμπού που είναι ο θάνατος, όχι όμως με μακάβριο περιεχόμενο. Ουσιαστικά δύο φίλοι συζητούν για το θέμα και από το βαρύ πένθος φτάνουν στην αποστασιοποίησή του. Αυτόν τον διάλογο το βράδυ του Σαββάτου με όλα τα μέτρα στο δημοτικό σχολείο των Σταγιατών, θα το διαβάσουμε με τον Δημήτρη Πιατά. Θα συνοδεύεται από τριμελή ορχήστρα από τη Θεσσαλονίκη και θα έχουμε και τραγούδια γύρω από αυτό το θέμα. Ο κόσμος το φοβάται, αλλά δεν πρέπει. Η δουλειά θα γίνει…».
-Σηματοδοτεί και κάτι άλλο πέρα από το πολιτιστικό περιεχόμενο, αυτή η κίνηση;
«Ο δημιουργός πρέπει να είναι ακτιβιστής. Εάν δεν έχει την ωφέλιμη εξωστρέφεια κοινωνικά, τότε δεν υπάρχει μεγάλο μέρος της αξίας και της προσφοράς. Πρέπει να έχει κάτι να πει στους ανθρώπους. Πέρα από τις πηγές στις Σταγιάτες, η Οικολογία μας αφορά όλους. Ακόμη και ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχει αναφερθεί σ’ αυτό το θέμα. Προσπαθούμε να σώσουμε ό,τι έχει επιβιώσει μέχρι τώρα. Εκεί που μπορούμε πρέπει να είμαστε. Καθώς κλείνει ο κύκλος των παλιών συντελεστών του Πολιτισμού και αρκετά νωρίς, απορώ ποια είναι η αντικατάσταση. Περιμένουμε από τους νέους για να αναθεωρήσουν την ελληνική ταυτότητα και να κρατήσουν την ουσία της. Να μας πουν τι θέλουν και να το διεκδικήσουν. Θα έρθουν σε ρήξη με την τεχνολογία; Θα λένε ότι φταίμε για όλα εμείς; Ούτε οι πολιτικοί θα κάνουν κάτι για την πρόοδο. Αυτή συνίσταται στη δυναμική των νέων».
-Μιας και μιλήσατε για τον Πατριάρχη… Το θέμα της Αγιάς Σοφιάς πώς το σχολιάζετε, μιας που έχετε ζήσει αρκετά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, αλλά έχετε μελετήσει και τον τουρκικό πολιτισμό;
«Η σύνδεση του Έλληνα και της Ορθοδοξίας, είναι πολύ βαθιά με το σύμβολο αυτό, την Αγιά Σοφιά, στις ψυχές των ανθρώπων, βαθιά και για αιώνες. Σου στερούν ένα ιδεώδες της φυλής, αλλά πρέπει να ξεφύγουμε από την άλλη από αυτήν τη στενή σκέψη. Πρέπει να το δούμε ως ένα βήμα προς τα πίσω της Τουρκίας. Εκεί ήταν βέβαια σαφής ο διαχωρισμός Κράτους και Θρησκείας και τώρα έρχεται ο Ερντογάν, που έχει φέρει τον λαό του στα έσχατα και βλέπεις ότι κάνει αυτό με την Αγιά Σοφιά και ένα σωρό άλλα. Αυτό δεν είναι καλό για τον λαό της Τουρκίας. Εμάς δεν μας συμφέρει πάντως η σύγκρουση από καμία πλευρά, και δεν ξέρω αν θα μας προστάτευε κάποιος, όπως έγινε και με την Κύπρο».
-Να επιστρέψουμε λίγο στη δική σας δημιουργικότητα και να πάμε… ιστορικά λίγο πιο πίσω; Στο τελευταίο σας βιβλίο και στην τελευταία ώρα του Οδυσσέα Ανδρούτσου… Πως προέκυψε το συγκεκριμένο πρόσωπο-ήρωας;
«Όταν πιάνω ένα πρόσωπο πρέπει να … «πάθω» κάτι με αυτό. Θα πρέπει να του έχει συμβεί κάτι, για να πιαστώ. Ασχολήθηκα λόγω της προδοσίας που βίωσε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος. Που δεν δικάστηκε, αλλά πετάχτηκε από την Ακρόπολη, γιατί ενοχλούσε την τότε εποχή και διώχθηκε από τους Συνέλληνές του και τον «αυτοκτόνησαν». Τον βάζω στην Ακρόπολη και ενώ προσέρχονται οι δήμιοι να κάνει μία αναδρομή του Αγώνα και να μιλάει για τις αντινομίες και τα συμφέροντα, όπως αυτά των Κοτζαμπάσηδων και των Φαναριωτών. Μέσα σ’ αυτές τις συγκρούσεις προκύπτει και ο…τσαμπουκάς οπλαρχηγός που γίνεται τελικά… η “Ιφιγένεια” του 1821».
