Γνωστός για τον ρεαλισμό του στίχου του, που ωστόσο αναδύει ένα ξεχασμένο ρομαντισμό, ο Φοίβος Δεληβοριάς έρχεται απόψε στον Βόλο, στο Lab Art για να μας ταξιδέψει στα “Τραγούδια του Πεζοδρομίου”, όπως τιτλοφορείται η παράστασή του. Μία παράσταση με υπέροχα σύγχρονα τραγούδια, τόσο δικά του όσο και άλλων μεγάλων καλλιτεχνών που στόχο έχει να μας ηλεκτρίσει. Ο Φοίβος Δεληβοριάς μίλησε στο Ράδιο ΕΝΑ 102.5 και στον Ηλία Κουτσερή για τις πηγές έμπνευσής του, τους μεγάλους σύγχρονους καλλιτέχνες και δίνει τον τόνο για να τον ακολουθήσουμε στην παράστασή του …το βράδυ.
Ένας καλός άνεμος νομίζω ότι σε φέρνει εδώ στην πόλη μας, που φαίνεται πως την αγαπάς ιδιαίτερα…
Τον αγαπώ πολύ το Βόλο κι εκτιμώ πολύ και τη δουλειά που κάνουν τα παιδιά εκεί, επιλέγουν πολύ σοβαρά και στηρίζουν πάρα πολύ αυτό που κάνουν, οπότε κι εγώ με πολλή χαρά είμαι κοντά τους κάθε φορά που με καλούν και ιδιαίτερα τώρα που έχω κάτι να παρουσιάσω , το οποίο αγάπησα πολύ. Το πρωτοπαρουσίασα τον περασμένο Φλεβάρη στο “Κύτταρο” για λίγες παραστάσεις και μετά το έπαιξα πολύ και στη Θεσσαλονίκη και στην Κύπρο. Είναι μια πολύ προσωπική μου παράσταση. Ήθελα πολλά να πω από μέσα μου κι το ονόμασα “Τραγούδια του πεζοδρομίου”, γιατί θεωρώ γενικότερα ότι τα τραγούδια μου, αλλά και τα τραγούδια που αγαπάω είναι τραγούδια του πεζοδρομίου, είναι να τραγούδια που θα μπορούσαν να γραφτούν ή να συμβούν, είναι μικρά δράματα που θα μπορούσαν να συμβούν σε μια μικρή βόλτα καθώς πηγαίνεις μέχρι το περίπτερο για παράδειγμα. Ή τραγούδια που είναι γραμμένα από την σκοπιά του πεζοδρομίου, από τη χαμηλή σκοπιά. Από τα χαμηλά προς τα ψηλά. Τέτοια τραγούδια έχουν γράψει και πολλοί συνάδελφοι που αγαπάω κι έτσι με την αφορμή της παράστασης αυτής, προσπαθώ να κάνω μικρούς φόρους τιμής σε ανθρώπους τους οποίους έζησα και ζω. Δηλαδή δεν έχω τραγούδια παλιά, αλλά σύγχρονα τραγούδια, που γράφτηκαν από την εφηβεία μου ως τώρα. Τραγούδια του Παύλου Παυλίδη, του Θανάση Παπακωνσταντίνου, του Τζίμη Πανούση, του Γιάννη Αγγελάκα, των Κόρε. Ύδρο. , των Χατζηφραγκέτα, προσώπων που τα περισσότερα είναι δίπλα μας. Έχουν δημιουργήσει και λειτουργήσει δίπλα μας.
Σου έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον δηλαδή αυτά τα τραγούδια;
Συνήθως είτε έκανα παραστάσεις με δικά μου τραγούδια ή έκανα φόρους τιμής σε ορισμένους πολύ μεγάλους δασκάλους, όπως στον Χατζηδάκη, στον Άκη Πάνου, στον Ζαμπέτα. Αυτή τη στιγμή, αυτό που ήθελα με την παράσταση αυτή ήταν να φτιάξω ένα μικρό ποίημα, χωρίς ανάσα με τραγούδια ανθρώπων που είναι γύρω μας, είναι οι δάσκαλοι του σήμερα, είναι πρόσωπα που μπορεί να μην έχουν κλασσικοποιηθεί ακόμη, όπως οι παλιοί δάσκαλοι, στους οποίους έκανα αναφορές στις προηγούμενες παραστάσεις, αλλά πιστεύω ότι τα τραγούδια τους έχουν μία δύναμη κλασσικού, μεγάλου τραγουδιού. Είναι ένα από τα κίνητρά μου γι’ αυτή την παράσταση.
Συνήθως λέμε ότι είναι διαχρονικά τα τραγούδια που έρχονται από το παρελθόν, και τραγουδιούνται ακόμη, αλλά ενδεχομένως σε δέκα και πλέον χρόνια να μιλούμε γι’ αυτά τα τραγούδια, του σήμερα, για τη διαχρονικότητά τους…
Ακριβώς! Εγώ είμαι σίγουρος για τα τραγούδια αυτά. Είμαι σίγουρος ότι θα γράψουν μία μεγάλη ιστορία.
Τελικά, όλες οι εποχές μπορούν να βγάζουν τραγούδια που μπορούν να αγγίζουν την καρδιά, το μυαλό και την ψυχή μας και όχι μόνο όταν κοιτάζουμε στο παρελθόν. Θεωρώ ότι με κάποια άλλα δεδομένα, στη σύγχρονη ζωή, υπάρχουν άνθρωποι όπως κι εσύ να παράγετε τον πολιτιστικό πλούτο που θέλουμε…
Και τους μεγάλους δασκάλους ο κόσμος άργησε να τους δεχτεί ως μεγάλους και στη δική μου συνείδηση, αυτοί οι άνθρωποι είναι πάντα νέοι. Δεν τους βλέπω σαν βλοσυρούς ήρωες του παρελθόντος. Μην ξεχνάμε τη σημασία του Άκη Πάνου ή του Ζαμπέτα, την αντιληφθήκαμε στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Μέχρι εκείνη την περίοδο δεν τους θεωρούσε ο κόσμος κάτι το ξεχωριστό. Ή αντίστοιχα τον Χατζηδάκη τον λοιδορούσαν για τις σκέψεις του μέχρι το τέλος της ζωής του, μετά το θάνατό του άρχισε να λάμπει το άστρο του και να γίνεται ισάξιος του Καβάφη. Υπάρχουν πολλά πρόσωπα γύρω μας που αυτή τη στιγμή κάνουν κάτι ταπεινό, είτε είναι κάτι πολύ τολμηρό ή αμφιλεγόμενο ίσως δεν τους δίνουμε τόση σημασία όση θα έπρεπε. Με την παράσταση αυτή δεν θέλω να κάνω ένα είδους μουσείου, θέλω να ηλεκτρίσω και να περάσουμε καταπληκτικά. Να απαγγείλουμε μαζί ένα ποίημα της τωρινής μας καθημερινότητας, φτιάχνοντας ταυτόχρονα και μια γιορτή.
Η σύγχρονη πραγματικότητα δίνει αφορμές για γράψιμο στίχου και μουσικής; Από που παίρνεις εσύ εικόνες για τα τραγούδια σου;
Με ενδιαφέρει η εποποιία της πραγματικότητας, η εποποιία του μικρού, να βλέπουμε αυτά τα πράγματα που δεν τους ρίχναμε δεύτερη ματιά και να τους δίνουμε μια διάσταση υψηλή. Αυτό είναι κάτι που μ’ αρέσει πολύ στην τέχνη, στη ζωγραφική, στο σινεμά, παντού.
Το υπόλοιπο πρόγραμμα της χρονιάς σου τι περιλαμβάνει;
Θα κάνω διάφορα μέχρι το τέλος της χρονιάς, κάνω σταθερά την παιδική μου παράσταση κάθε Κυριακή στην Αθήνα, παίζω τραγούδια για παιδιά, το κάνω τώρα που η κόρη μου είναι μικρή κι ετοιμάζω τον δίσκο μου που θα βγει το 2020.
