Τη γνωρίζουμε από τις τηλεοπτικές της, πολύ επιτυχημένες δουλειές, αλλά και από τις θεατρικές παραστάσεις που έχει συμμετάσχει. Η κ. Φωτεινή Μπαξεβάνη, ήρθε χθες στον Βόλο στο Κινηματοθέατρο Αχίλλειον και παρουσίασε την παράσταση “Η Κυρά της Ρω”, εμπνευσμένη από τη ζωή της Δέσποινας Αχλαδιώτη. Μιλώντας στον Ηλία Κουτσερή και στο Ράδιο ΕΝΑ έφερε στο φως στοιχεία άγνωστα για την γνωστή Κυρά, τη μοναδική κάτοικο για δεκαετίες του μικρού ακριτικού νησιού Ρω, που έφτασε για έναν μεγάλο έρωτα, τον οποίο όμως έχασε νωρίς. Στηρίζοντας την απόφασή της όμως, η Κυρά της Ρω δεν έφυγε ποτέ από το νησί της και έγινε μια σύγχρονη ηρωίδα. Η κ. Μπαξεβάνη αναφέρθηκε στη σύνδεσή της με την πρωταγωνίστρια της ιστορίας και την αισιοδοξία που δίνει το έργο στους θεατές για την πραγματική ουσία της ζωής.
Ποια είναι η δική σας σύνδεση με το νησί και με την Κυρά της Ρω;
Από το 2017 συνδιαλέγομαι με αυτό το συγκλονιστικό κείμενο του Γιάννη Σκαραγκά, που κυκλοφορεί κι από τις εκδόσεις Κριτική και ήδη έχει κάνει τέσσερις εκδόσεις. Είναι ένα εξαιρετικό, ποιητικό κείμενο, πραγματικό συγκλονιστικό και οι κριτικοί έχουν γράψει πως θα έπρεπε να είναι ανθολογία, να διδάσκεται στα σχολεία, το οποίο είναι μεν μυθοπλασία, βασίζεται όμως στα αληθινά γεγονότα της ζωής της Κυράς της Ρω και της εποχής της και έχει γίνει έρευνα. Για την Δέσποινα Αχλαδιώτη, την Κυρά της Ρω δεν υπάρχει βιβλιογραφία πέρα από το για 42 χρόνια έμεινε μόνη της στη Ρω και ανέβαζε την ελληνική σημαία, δεν ξέραμε τίποτα άλλο. Οπότε κάναμε μία έρευνα, γνωρίσαμε συγγενείς της, ανθρώπους του νησιού και ο Γιάννης στη συνέχεια έγραψε αυτό το πραγματικά συγκλονιστικό κείμενο. Εδώ και τέσσερα χρόνια η παράσταση έχει ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα, Κύπρο, Αμερική, Αυστραλία και τώρα έρχεται και στον Βόλο και ανυπομονώ να συναντηθώ με το κοινό του, που ξέρω πόσο ιδιαίτερα θεατρόφιλο είναι, καθώς έχω δουλέψει παλαιότερα και στο ΔΗΠΕΘΕ. Ο Βόλος είναι μια πανέμορφη πόλη που αγαπώ.
Τι μηνύματα δίνει η παράσταση;
Σε αυτές τις συνθήκες η υπέροχη ιστορία της Δέσποινας Αχλαδιώτη πραγματικά δίνει στον θεατή μια τέτοια δύναμη και αισιοδοξία για να σταθεί στη ζωή. Εκείνη έζησε από το 1890 μέχρι το 1982 κι έζησε πολλές φορές να διαλύεται ο κόσμος γύρω της κι εκείνη βρήκε τη δύναμη, αρχικά μέσα από μια ιστορία αγάπης να συνεχίσει. Ήταν από μια πλούσια οικογένεια , είχε τελειώσει το εξατάξιο σχολείο, που ήταν σημαντικό για την εποχή κι ερωτεύτηκε τον βοσκό του πατέρα της τον Κώστα Αχλαδιώτη από την Αστυπάλαια. Αυτό για εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να το διανοηθεί μία γυναίκα καθώς έπαιρναν με προικοσύμφωνο αυτούς που διάλεγαν οι άντρες της οικογένειας. Εκείνη πήγε κόντρα στην οικογένεια, τον παντρεύτηκε, την αποκλήρωσαν κι έτσι πήγε με τον άντρα της πάνω στη Ρω, η οποία είναι στα 1000 μέτρα από την Τουρκία, ένα μικρό , ξερό νησάκι, που δεν είχε ούτε ένα δεντράκι πάνω, ούτε ένα νερό και πήγανε με τα ζωντανά τους, πήρανε ένα μικρό σπιτάκι, αυτό που υπάρχει ακόμη και σήμερα κι εκεί έζησαν δυστυχώς μαζί μόνο 13 χρόνια, γιατί ο σύζυγός της “έφυγε” από καρδιά. Όταν αρρώστησε ο άντρας της άναψε φωτιές για να τη δει κάποιος ψαράς, όμως όταν δεν την είδε κανείς, μόνη της έβαλε στη βάρκα τον άνδρα της προσπαθώντας να τον σώσει, δυστυχώς όμως της έφυγε. Γύρισε στο νησάκι της κι έζησε μέχρι το 1982 που πέθανε, ανεβάζοντας κάθε μέρα την ελληνική σημαία, θέλοντας να κρατήσει την επιλογή της. Είναι μια πολύ πλούσια ιστορία και δεν υπάρχει φύλο και ηλικία που να μην ταυτιστεί τουλάχιστον με ένα από τα θέματα της ζωής της. Είναι μια πλούσια ιστορία, που επειδή είναι αληθινή μας δίνει μια φοβερή αισιοδοξία να πατήσουμε κι εμείς σε κάποια μικρά, απλά, καθημερινά πράγματα που είναι και η ουσία της ζωής.
Πόσα πολλά συμβολίζει και πόσα μπορεί να συμβολίζει και στο μέλλον…
Και περισσότερο που ήταν και μια γυναίκα. Θα την θεωρούσαν όλοι αμελητέα ποσότητα και πολύ εύκολα θα την έβγαζαν από τη μέση. Ακριβώς όμως επειδή δεν της έδιναν αυτή τη σημασία εκείνη έκανε μια τεράστια ηρωική πράξη η οποία ξεκίνησε από την πίστη της να στηρίξει τις προσωπικές της επιλογές.
Είναι μια συγκλονιστική εμπειρία και για σας φαντάζομαι υποδυόμενη τον συγκεκριμένο ρόλο…
Εμένα μου έχει αλλάξει τη ζωή και θεατές αυτά τα τέσσερα χρόνια που παίζω την παράσταση μου έχουν διηγηθεί συγκλονιστικά πράγματα που τους συνέβησαν βλέποντας την παράσταση κι αυτό μου δίνει μεγαλύτερη ακόμη δύναμη. Εμείς οι καλλιτέχνες κάνουμε πράγματα που μας αφορούν, αλλά πρέπει κι αυτό να έχει μια ουσία και να αφορά και τον θεατή. Αυτό το κείμενο με συντροφεύει και μου δίνει δύναμη καθημερινά.
Εκτός από ηθοποιός είστε και συνθέτης και τα δύο τραγούδια της παράστασης τα έχετε συνθέσει εσείς.
Ναι, “Το Καστελόριζό μου” και “Το Ερημοπούλι”, που τα τραγουδάει η Βιολέτα Ίκαρη, μια εξαιρετική τραγουδίστρια. Κυκλοφόρησαν πέρυσι τον Σεπτέμβριο, όταν μας είχαν καλέσει στο νησί για να παίξουμε την παράσταση. Τα έσοδα των τραγουδιών τα προσφέραμε στο Καστελόριζο για την καλλιτεχνική εκπαίδευση των παιδιών του νησιού. Καθένας μπορεί να βρει τα τραγούδια και να ξέρει που πηγαίνουν τα έσοδα. Φέτος προσφέρθηκε ένα ποσό στο Μουσείο Γρίφων, το μοναδικό που υπάρχει, με 4000 γρίφους συγκεντρωμένους για να γίνει ένας μπερντές του Καραγκιόζη αλλά και επαγγελματικές φιγούρες.
Ποια είναι τα επόμενά σας σχέδια; Τι γίνεται με τα τηλεοπτικά σας και τη σειρά “Τη ζακέτα να πάρεις”;
Είναι μια πολύ αγαπημένη σειρά, παίζεται στην ΕΡΤ κάθε Σάββατο στις 20:00 και χαίρομαι ιδιαίτερα που συμμετέχω. Η ΕΡΤ κάνει πάντα προσεγμένες δουλειές πολύ περισσότερο τώρα που έχει μια πλούσια παραγωγή ελληνικών σήριαλ. Η παράσταση ήταν σε περιοδεία όλο το καλοκαίρι και τώρα συνεχίζουμε με τον Βόλο και Θήβα, πηγαίνουμε στην Αθήνα για την περίοδο των γιορτών και από 20 Ιανουαρίου συνεχίζουμε την χειμερινή μας περιοδεία.
