Ο ερμηνευτής, τραγουδοποιός, παραγωγός και συνθέτης, Νίκος Γρηγοριάδης καταπιάνεται για πρώτη φορά με την μελοποίηση ξένων και Ελλήνων ποιητών από το φάσμα διαφόρων χρονικών εποχών και μας παρουσιάζει τον εξαιρετικό δίσκο με τίτλο «Ο Βασιλιάς της Λύπης». Μιλώντας για τη δημιουργία αυτή στο Ράδιο ΕΝΑ και τη ΜΑΓΝΗΣΙΑ, περιγράφει πώς γεννήθηκε η ιδέα της μελοποίησης, τι είναι αυτό που τον δυσκόλεψε, αλλά και για τον κοινωνικό προβληματισμό που διαπερνά τα τραγούδια του και τη δουλειά του.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Ηλία Κουτσερή
Πώς προέκυψε η μουσική κατάθεση από μέρους σας με τον δίσκο «Ο Βασιλιάς της Λύπης», αλλά και πώς έγινε η επιλογή των ποιημάτων;
Από παλιά σκεφτόμουν τη μελοποίηση, χωρίς ποτέ να καταπιαστώ, και το συνειδητοποίησα όταν ήδη είχα μελοποιήσει ποιήματα που διάβαζα και ξαναδιάβαζα, καθώς με συγκινούσαν. Ήταν κάτι που «δούλευε» μέσα μου και ήρθε η στιγμή της ολοκλήρωσής του.
Από τα όσα ποιήματα σας συγκινούν, όπως είπατε, που φαντάζομαι ήταν πολλά, ήταν δύσκολη η διαδικασία της επιλογής για την μελοποίηση τελικά, μόνο δέκα ή δώδεκα που μπορεί να χωρέσουν μέσα σε ένα άλμπουμ;
Κοιτάξτε, αν κάποιος στοχεύσει να μελοποιήσει ένα άλμπουμ, βρίσκεται ακριβώς μπροστά σε αυτό το δίλημμα. Προσωπικά, επειδή δεν το είχα σχεδιάσει, διάλεξα καθαρά τα ποιήματα που διάβαζα και ξαναδιάβαζα. Δεν μου ήταν τελικά δύσκολο να αποφασίσω, καθώς δεν τα συνάντησα πρώτη φορά μπροστά μου. Μελοποίησα ποιήματα που είχαν κοινά χαρακτηριστικά και είναι γραμμένα με απλό, λιτό τρόπο.
Να υποψιαστώ ότι και η μουσική που τα «έντυσε» , δημιουργήθηκε με τον ίδιο αυθόρμητο τρόπο, δίνοντάς τον «παλμό», ουσιαστικά, το ίδιο το ποίημα;
Εννοείται! Φανταστείτε τη διαδικασία της… κατάδυσης, που όταν ανεβαίνεις στην επιφάνεια, έχεις τη μελωδία στα αυτιά σου.
Τι είναι αυτό που ίσως σας δυσκόλεψε στη διαδικασία της μελοποίησης αλλά και του δίσκου;
Αυτό που θεωρώ ότι με δυσκόλεψε ήταν το γεγονός ότι στιχουργικά και ποιητικά ήταν ριψοκίνδυνη η κάθετη πορεία των ποιημάτων μέσα στον χρόνο, που ξεκινούσε από την εποχή της Σαπφούς και της Πράξιλλας, ποιήματα που είχε μεταφράσει ελεύθερα ο Δημήτρης Γαβρίλος. Στη συνέχεια, προχωρώ με κάποια ποιήματα του Πέρσι Σέλλεϋ, του Καρυωτάκη, της Μελισσάνθης, του Παπανικολάου. Δυσκολεύτηκα στην ενοποίηση του χρόνου των ποιημάτων, ώστε όταν τα ακούει κάποιος να μην είναι μακριά το ένα από το άλλο. Υπήρχε δυσκολία στην ενορχήστρωση με σκοπό να μην υπάρξει χρονικό χάσμα.
Ο δίσκος τιτλοφορείται με το όνομα ο «Βασιλιάς της Λύπης», ένα τραγούδι με στίχους δικούς σας και ερμηνεία δύο σπουδαίων καλλιτεχνών, του Μίλτου Πασχαλίδη και του Γιώργου Νταλάρα…
Το τραγούδι αυτό έδωσε το στίγμα στο άλμπουμ και ήθελα να το δώσει. Είναι ένα τραγούδι που αποτυπώνονται οι σκέψεις και τα συναισθήματα ενός ανθρώπου που βρέθηκε στη δίνη της οικονομικής κρίσης, ανυποψίαστος και απροετοίμαστος. Θα έλεγα ότι το κομμάτι είναι απαραίτητη αυτοκριτική, προκειμένου να προχωρήσουμε στο αύριο, χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις ξανά. Σχετικά με τη συνεργασία, θα πω πως για εμένα ήταν κάτι πολύ ευχάριστο. Ο Γιώργος Νταλάρας συμμετείχε με πολύ χαρά στον δίσκο, τραγουδώντας τέσσερα τραγούδια. Άμεσα ανταποκρίθηκε και ο Μίλτος Πασχαλίδης. Τα τραγούδια απογειώθηκαν με την ερμηνεία τους και ως άνθρωποι μου άφησαν, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο, θερμά και θετικά συναισθήματα. Είναι από τους ανθρώπους που θέλεις να ξανασυναντήσεις στον δρόμο σου.
Άρα, το τραγούδι είναι ένα κομμάτι που προέκυψε από την υφιστάμενη πραγματικότητα;
Ναι! Και ήδη από το 2015, σε προηγούμενό μου δίσκο είχα τραγούδια κοινωνικού προβληματισμού, που μιλούσαν για το brain drain που αντιμετωπίζαμε, με το καλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας.
Πέρα από τον προβληματισμό που αναφέρατε, είναι τραγούδια που ασκούν ένας είδος εύστοχης κριτικής από τον κόσμο και τους καλλιτέχνες προς τους αρμόδιους;
Όχι τόσο ίσως του κόσμου, όσο των καλλιτεχνών που πρέπει να είναι σε μια οξεία γωνία πάντοτε με την πολιτική.
Σωστά, και πόσο μάλλον αυτό το διάστημα που είχατε βρεθεί στο επίκεντρο όλων αυτών των προβλημάτων με την πανδημία, προβλήματα που ίσως ακόμα δεν ξεπεράστηκαν … Δεν ξέρω αν «βγήκαμε» απ ΄το τούνελ…
Το ζήτημα δεν είναι να βγούμε, αλλά να μην ξαναμπούμε σε αυτό το τούνελ. Θεωρώ ότι μέχρι στιγμής δεν έχουμε βγει και πρέπει να βγούμε με συγκεκριμένο τρόπο. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τι έγινε και να πάμε παρακάτω, χωρίς άλλες εκπλήξεις.
Η συνεργασία με την σύντροφο της ζωής σας, αλλά και καλλιτεχνικό σας ταίρι, Κατερίνα Κυρμιζή, πώς ήταν;
Για την Κατερίνα τι να πω; Τα καλύτερα! Με την συναισθηματική νοημοσύνη και ευαισθησία της Κατερίνας προσέγγισα ο ίδιος τα τραγούδια, με ένα τρόπο μοναδικό. Αν ακούσει κάποιος την «Μπαλάντα της Μάνας», ποίημα της Μελισσάνθης, θα αντιληφθεί πόσο μοναδικά το ερμήνευσε.
Η μουσική και ο πολιτισμός διαδραμάτισαν σημαντικό και καθοριστικό ρόλο στην περίοδο της καραντίνας, που παρά τις όποιες δυσκολίες μας κράτησαν νομίζω… στις επάλξεις….
Η Τέχνη παρηγορεί. Οι καλλιτέχνες, αν και ήταν από τις κοινωνικές ομάδες που υπέφεραν επαγγελματικά περισσότερο, προσέφεραν πάρα πολλά κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού. Η Τέχνη για άλλη μια φορά ολοκλήρωσε τον ρόλο της και παρηγόρησε τους ανθρώπους.
Η καραντίνα έδωσε την ευκαιρία ταυτόχρονα να αποθηκεύσετε νέο μουσικό υλικό που θα δούμε ίσως αργότερα;
Κάναμε πολλά πράγματα είναι η αλήθεια. Κάναμε και τραγούδια, πήραμε … και κιλά, τα οποία θα πρέπει να αποχωριστούμε!
