«Το Λουλούδι της Θάλασσας» ξεκίνησε το ταξίδι του τον Ιανουάριο, από τις Εκδόσεις «Κλειδάριθμος», για να φτάσει μέχρι την … μακρινή Αρκτική και να παρουσιάσει την πραγματική ιστορία των δύο χαμένων βρετανικών πλοίων στο μακρινό 1848. Η γνωστή μας συγγραφέας, Νάγια Δαλακούρα, μιλώντας στο Ράδιο ΕΝΑ και στο πολιτιστικό μαγκαζίνο του Ηλία Κουτσερή ξεδιπλώνει το κουβάρι της μελέτης και της γνώσης που χρειάστηκε η ίδια για να γνωρίσει το ιστορικό γεγονός και στην πορεία να γνωρίσει τους αυτόχθονες Ινουίτ της Αρκτικής.
Θα ήθελα να μου πείτε πώς εμπνευστήκατε αυτόν τον ιδιαίτερο τίτλο, αλλά ταυτόχρονα να σταθούμε και στο γεγονός πως το βιβλίο πραγματεύεται μια πραγματική έρευνα… έτσι δεν είναι;
Ακριβώς! Είναι ένα μυθιστόρημα εποχής. «Το Λουλούδι της Θάλασσας» είναι ένα παιχνίδι με τις αγγλικές λέξεις «Sea Flower», που είναι το όνομα ενός εξερευνητικού ιστιοπλοϊκού. Η ιστορία του πλοίου ξεκινά το 1848 με μια πολύ δύσκολη αποστολή για την ανεύρεση ενός χαμένου βρετανικού στόλου στα παγωμένα νερά της Αρκτικής. Το βιβλίο και ο τίτλος είναι εμπνευσμένα από τον στόλο του Φράνκλιν, που δύο μεγάλα πλοία με πλήρωμα 29 ατόμων το έτος 1845 εγκλωβίζονται στα νερά της Αρκτικής, προσπαθώντας να ανακαλύψουν το βορειοδυτικό πέρασμα της θάλασσας. Είναι μια πραγματική και τραγική ιστορία του βρετανικού ναυτικού. Η δική μου ιστορία ξεκινά την χρονική στιγμή που έχει χαθεί ο στόλος και ψάχνουν να τον βρούνε.
Ποιο ήταν το ερέθισμα και η σκέψη που σας οδήγησε να επιλέξετε να ασχοληθείτε με αυτήν την πραγματική ιστορία και όχι, ίσως, με κάποια άλλη;
Πριν από μερικά χρόνια, έτυχε και παρακολούθησα στην τηλεόραση ένα ρεπορτάζ της καναδικής αρχαιολογικής υπηρεσίας στο οποίο αναγγελλόταν ότι η ενάλια υπηρεσία τους, ανακάλυψε τον χαμένο βρετανικό στόλο και συγκεκριμένα ανακάλυψε ένα από τα δύο πλοία που είχαν χαθεί με τη χρήση υποβρύχιων μηχανημάτων. Δεν είχα γνώση για την ιστορία και άρχισα να ψάχνω και να δημιουργώ την πλοκή μέσα μου. Στη συνέχεια, φυσικά, ακολούθησε μεγάλη εθνογραφική έρευνα.
Αφορμώμαι για την επόμενη ερώτησή μου, σχετικά με τη δυσκολία της έρευνας, καθώς η Αρκτική είναι ένα πολύ ιδιαίτερο και μακρινό μέρος, όπως, φαντάζομαι, και η ιστορία της, ακόμα και για έναν Αρχαιολόγο, όπως εσείς…
Φυσικά! Είναι ένας κόσμος πολύ μακρινός από τον δικό μας. Λόγω της ιδιότητάς μου, ως Αρχαιολόγος, υπήρχε σίγουρα πιο έντονα η φιλομάθεια, η ανάγκη και η γνώση για έρευνα. Εκτός, όμως, από αυτά δεν γνώριζα τίποτα άλλο και δεν είχα ιδέα για τους Ινουίτ (σ.σ. το όνομα των Ιθαγενών της Αλάσκας, της Γροιλανδίας και του Καναδά). Ορμώμενη από την φιλομάθειά μου, τους γνώρισα και άρχισα να διαβάζω γι’ αυτούς. Με την ιστορία των ναυαγίων ανακάλυψα έναν τελείως διαφορετικό κόσμο. Ταυτόχρονα, ανακαλύπτω το βικτωριανό Λονδίνο, καθώς το «Sea Flower» ξεκινά από εκεί για να βρει τα δύο χαμένα πλοία. Κέρδισα πολλή γνώση και πολλές πληροφορίες τις οποίες θέλησα στη συνέχεια να προσφέρω μέσω του βιβλίου στον αναγνώστη.
Βοήθησε στη συγγραφή του βιβλίου η περίοδος της καραντίνας και του εγκλεισμού, όσον αφορά στην έρευνα για το βιβλίο και την περισυλλογή;
Καταρχάς, η πανδημία βοήθησε πολλούς από εμάς να βρούμε περισσότερο χρόνο και ηρεμία και να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα. Επίσης, λόγω της καραντίνας, ψηφιοποιήθηκε πάρα πολύ υλικό από διάφορες θεματικές και έτσι προσφέρθηκε πολλή γνώση. Ταυτόχρονα, τους μελετητές μας βοήθησαν και τα διάφορα σεμινάρια που έγιναν διαδικτυακά και ενδεχομένως δεν θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε υπό άλλες συνθήκες. Βέβαια, δεν ευνόησε το γεγονός ότι τα βιβλιοπωλεία ήταν κλειστά και το ότι δεν γινόντουσαν δια ζώσης παρουσιάσεις, ώστε εμείς οι συγγραφείς να γνωρίσουμε τους αναγνώστες μας.
Με αυτά που μου λέτε, υποψιάζομαι ότι υπάρχει ήδη υλικό για τα επόμενα πονήματά σας;
Νομίζω ότι για τους συγγραφείς πάντα υπάρχει υλικό, καθώς έχουν το μικρόβιο της συγγραφής, ειδικά των μυθιστορημάτων.
