Να την βρω γύρευα, πότε στα ξύπνια μου και πότε στα όνειρά μου!
Μέχρις που με αξίωσε ο Θεός να την επισκεφτώ τώρα στο μέσον της έτσι κι αλλιώς ανυπόμονης ηλικίας μου.
Και να! Καθώς της νύχτας το πλήρωμα βιάζονταν για να δώσει την θέση του στο διψασμένο χάραμα, ξεκίνησε και για μένα το λεωφορείο της ελπίδας για την πολυπόθητη αντάμωση με την καρτερούσα γενέτειρα των βασανισμένων προγόνων μου από την πλευρά της μητέρας μου.
Έτσι με τον δρόμο σύμμαχο ξεκίνησε αργά αλλά σταθερά να μαζεύεται το κουβάρι της ανυπόμονης προσδοκίας πλεγμένο από την ορμήνια της καρδιάς και της ψυχής το βάλσαμο. Κι όσο ο δρόμος κόνταινε και το αχνό φως του φεγγαριού έδινε την θέση του στο αυγινό χαμόγελο, τόσο η καρδιά ονειρεύονταν και ο νους στοχάζονταν την τωρινή ομορφιά και την έστω και πικρή αλλά προσδοκώμενη αλήθεια από πρώτο χέρι.
Με την πρώτη ματιά και το πρώτο άκουσμα μαθαίνει κανείς να ξεχωρίζει την μακρόσυρτη θύελλα του τότε απ’ την υπομονετική τωρινή σιωπή. Ξεχωρίζει το θρόισμα των φύλλων και το βερβέρισμα της μνήμης των κλαδιών και του κορμού από την αναίσχυντη φωτιά των δούλων του μισαλλόδοξου και αδικαιολόγητου φανατισμού. Είναι φωτιά στο δικαιωματικό, ιστορικό και πολιτιστικό ρίζωμα της μάνας γης στην χιλιοφίλητη Αχελώ, παλιά Αγχίαλο, σημερινή Πομόριε της Βουλγαρίας των Θρακών και των Ελλήνων.
Κι ο δρόμος κόνταινε κι ο δρόμος μάκραινε και η χασομέρισσα νύχτα μάζεψε τα σκοτεινά της μπογαλάκια, στραβομουτσούνιασε και μας άφησε χρόνους μέχρι ότου ξαναπάρει την θέση της ανυπόμονης και φιλόδοξης ηλιόλουστης μέρας.
Μακριά πολύ μακριά! Κάπου κει στην πανέμορφη Ορεστιάδα.
Κι ο στεναγμός βαθύς έμοιαζε να σηκώνει στους ώμους του όλες εκείνες τις μαυροφορούσες μνημοσύνες του θυμού και της πικρίας που άλλοτε καταλάγιαζαν και άλλοτε ξεσπούσαν στον τυφλωμένο ορίζοντα της ανιστόρητης δικαιοσύνης.
Μέχρις ότου ο δρόμος της εγχώριας ανυπομονησίας, έδωσε την θέση του στον δρόμο της υπομονετικής και ελεγχόμενης υπέρβασης των εξουσιών, των Βουλγάρικων τελωνειακών και αστυνομικών αρχών, προκειμένου να περπατήσουμε «οδικώς και ασφαλώς» την Ευρωπαϊκή προοπτική ντυμένη στα Βουλγάρικα κομμουνιστικά γεράματα.
Κι όταν η τελωνειακή στενότητα τέλειωσε ξεκινήσαμε αργά αλλά σταθερά να βαδίζουμε προς τα εκεί που το χώμα, ο άνεμος και η θάλασσα θα μας πουν και την δική τους εκδοχή. Μόνο που η λυπημένη καρδιά της μάνας φύσης
κι αυτή σαν ψυχοπαίδι της σιωπής, άρχισε να μας προετοιμάζει ψυχολογικά για το ραντεβού της οπτικής συνάντησης, ρίχνοντας μπρος στα μάτια μας κείνο το πυκνούφαντο πέπλο της αδιόρατης ομίχλης. Σαν να μην ήθελε να δούμε το πριν και το μετά, το τότε και το ύστερα,
το σβήσιμο και το γράψιμο της πονεμένης μοντέρνας και αλλόκοτης ιστορίας.
Ευτυχώς που τα γλυκά τιτιβίσματα, των διακριτικών συνεπιβατών μου του διοργανωτή συλλόγου Οξυωτών Νέας Αγχιάλου και ο φίλος της κούρασης, ο αναπότρεπτος ύπνος, μου έδωσαν την ευκαιρία να φανταστώ όσο μπορούσα καλύτερα τον ανθισμένο ροδώνα της διαδρομής προς την πολυπόθητη ψυχική μέθεξη των παιδικών μου ονείρων.
Μα το κορμί βόγγαγε ως διφορούμενος εθνεγέρτης της πατροπαράδοτης μνημοσύνης, και πικρίας, ευτυχώς εκτελεστικό όργανο της βασιλεύουσας λογικής, της φιλόδοξης ελπίδας και της ανεκπλήρωτης ένωσης των δυο λαών χωρίς
διακρίσεις και μισαλλόδοξες αγκυλώσεις…
*Το οδοιπορικό πραγματοποιήθηκε αρχές Φεβρουαρίου
