Κατάγεται από το Σέσκλο, καθώς εκεί γεννήθηκε ο παππούς του, αλλά και ο πατέρας του, όμως η ζωή τον πήγε στην Αθήνα. Πλέον η καλλιτεχνική φύση του μπλέχτηκε δημιουργικά με την τοπική αυτοδιοίκηση και είναι πια Αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Δήμου Χαλανδρίου. Ο λόγος για τον Σέργιο Γκάκα, τον πολυσχιδή καλλιτέχνη, πρώην πρόεδρο της Ένωσης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας και σκηνοθέτη, ο οποίος μίλησε στο Ράδιο ΕΝΑ και στον Ηλία Κουτσερή, για την πολιτική και τον πολιτισμό, υπογραμμίζοντας πως ο πολιτισμός είναι ένα δημόσιο αγαθό, με τον ίδιο και την δημοτική αρχή της περιοχής του, να έχει κάνει πράξη το αυτονόητο. Την πρόσβαση όλων στον πολιτισμό, την τροφή του πνεύματος και του συναισθήματος.
Πως συνδυάζονται τα ενδιαφέροντά σας, καθώς εμπλέκεστε στην τοπική αυτοδιοίκηση, στο χώρο του βιβλίου αλλά και του θεάτρου;
Δύσκολα συνδυάζονται όλα αυτά, γι’ αυτό και από το 2014 δεν έχω ουσιαστικά ασχοληθεί με το θέατρο, γιατί το θέατρο είναι χρονοβόρο με τις πρόβες, πολλές φορές και τις περιοδείες και η επιλογή ήταν δυστυχώς αναγκαστική. Η ενασχόλησή μου με τα κοινά προέκυψε από μία περίεργη συγκυρία. Το 2014 ήμασταν μία ομάδα ανθρώπων από το Χαλάνδρι, από διάφορες πολιτικές καταγωγές και συγχρόνως μια παρέα, που ο κόσμος μας ψήφισε και τότε, όπως και στις τελευταίες εκλογές και εκλεγήκαμε στη διοίκηση του Δήμου, όπου προσπαθούμε με έναν διαφορετικό τρόπο να αγωνιστούμε ενάντια στα προβλήματα που δημιουργούσε πιο παλιά η οικονομική κρίση και τώρα η πανδημία. Αγωνιζόμαστε με τη γραφειοκρατία του δημοσίου, τις απαγορεύσεις των προσλήψεων κτλ. Είναι ένας δύσκολος, αλλά ωραίος αγώνας. Μάλιστα, η τοπική Αυτοδιοίκηση, όσο είναι τοπική, γιατί οι κρατικές παρεμβάσεις είναι πολύ μεγάλες και η οικονομική ενίσχυση αντιστρόφως ανάλογη, είμαστε κοντά στον κόσμο κι έτσι έχουμε τη δυνατότητα να αφουγκραστούμε τα προβλήματά του, τα όνειρά του και προσπαθούμε καθημερινά. Στο τέλος όμως θα κάνουμε λογαριασμό.
Φαίνεται πως τον κάνατε ωστόσο τον πρώτο λογαριασμό, καθώς ο κόσμος σας επέλεξε ξανά…
Δεν είναι πάντα ασφαλές το κριτήριο του κόσμου. Πρέπει κι εσύ να έχεις έναν καθρέφτη καθαρό για να κοιτάζεσαι, να κρίνεις αυτά που κάνεις και να παραδέχεσαι τα λάθη σου.
Με τον πολιτισμό έχετε έναν λόγο παραπάνω. Πιστεύετε ότι ο πολιτισμός μπορεί να αποτελέσει μία βάση για να πατήσει ο άνθρωπος ακόμη και σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο;
Από το 2014, εμείς είπαμε και στον κόσμο ότι ο πολιτισμός δεν είναι για μας μία πολυτέλεια, αλλά μία ανάγκη, όπως είναι το ψωμί, η υγεία, είναι για μας ένα δημόσιο αγαθό αδιαπραγματεύσιμο. Γι’ αυτό και προχωρήσαμε σε δημόσιες επενδύσεις πολιτισμού και αύξηση κονδυλίων για πολιτιστικές δαπάνες. Έχουμε το «Φεστιβάλ Ρεματιάς» που υπήρχε φυσικά και πριν από μας και που γνώρισε μία μεγάλη άνθηση, προκρίναμε τις παραστάσεις χωρίς εισιτήριο με προαιρετική συνεισφορά σε είδη πρώτης ανάγκης για το Κοινωνικό μας Παντοπωλείο, τους πρόσφυγες κι αυτό αγκαλιάστηκε πάρα πολύ από τον κόσμο.
Επίσης ένα σημαντικό βήμα που κάναμε ήταν να κάνουμε όσο τον δυνατόν περισσότερες παραστάσεις προσβάσιμες σε άτομα με αναπηρία σε συνεργασία με την Κίνηση Αναπήρων Καλλιτεχνών. Έχουμε κάνει προσβάσιμο το Θέατρο για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, κάνουμε παραστάσεις με διερμηνέα στην ελληνική νοηματική γλώσσα, με ακουστική περιγραφή για τους ανθρώπους με προβλήματα όρασης. Προσπαθούμε να διατρανώσουμε οτι ο πολιτισμός είναι δικαίωμα. Τώρα με την πανδημία από την πρώτη στιγμή ταχθήκαμε υπέρ των εργατών της τέχνης , καταφέραμε και κάναμε το καλοκαίρι που μας πέρασε ένα μικρότερο βέβαια φεστιβάλ για την ενίσχυση των καλλιτεχνών και σκεφτόμαστε τρόπους για να ενισχύσουμε περαιτέρω αυτό τον κλάδο εργαζομένων που θίγεται ίσως και περισσότερο. Είναι μια διαρκής προσπάθεια. Δεν έχουμε κρατική βοήθεια σ’ αυτό τον τομέα και πολλές φορές το κράτος είναι απέναντί μας σ’ αυτό τον τομέα. Προσπαθούμε προτείνοντας και διεκδικώντας να κάνουμε βήματα μπροστά. Βέβαια αυτό το διάστημα το κύριο μέλημά μας είναι η προστασία της δημόσιας υγείας και έχουμε κάνει τεστ στους εργαζόμενους, στον καταυλισμό των Ρομά. Είναι ένας διαρκής αγώνας, αλλά δεν θα το βάλουμε κάτω.
Σε ότι αφορά το άλλο σας κομμάτι, αυτό της ενασχόλησής σας με την αστυνομική λογοτεχνία, ένα είδος, που δεν ήταν πολύ προχωρημένο σε σχέση πάντα με Έλληνες συγγραφείς. Πως προχωράτε σ’ αυτό τον τομέα.
Η Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας ιδρύθηκε πριν από δέκα χρόνια. Τότε δεν υπήρχε μεγάλη άνθιση της αστυνομικής λογοτεχνίας. Τα τελευταία επτά χρόνια, όχι εξαιτίας της Λέσχης, βλέπουμε μία άνοδο. Στην ελληνική και την ξένη παραγωγή υπάρχουν πράγματα από νέους συγγραφείς που είναι ενδιαφέρονται. Είναι καλό που ο κόσμος διαβάζει και έχει ξεφύγει από το ερώτημα εάν είναι λογοτεχνία το αστυνομικό μυθιστόρημα. Εμείς προσπαθούμε και ως Λέσχη να βοηθήσουμε στη συγγραφή πραγμάτων με πραγματική λογοτεχνική αξία. Το αστυνομικό μυθιστόρημα έχει πολλές κοινωνικές πλευρές, ασκεί κοινωνική κριτική και έχει κι άλλες πλευρές που για τους αναγνώστες έχουν πνευματικό ενδιαφέρον.
Διατηρείτε σχέσεις με την περιοχή μας;
Ο παππούς και ο πατέρας μου γεννήθηκαν στη Μαγνησία. Ο πατέρας μου ήταν στην ΕΠΟΝ και ο παππούς μου δολοφονήθηκε. Ο πατέρας μου το έσκασε όταν ήταν 15-16 χρονών για την Αθήνα, μπήκε στην Πάντειο, δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τις σπουδές του λόγω προβλημάτων. Σιγά σιγά ασχολήθηκε με το εμπόριο, αλλά μου έλεγε πολλές ιστορίες και πάντα διατηρώ αυτή την αγάπη για την περιοχή. Άλλωστε έχω επισκεφθεί πολλές φορές τον Βόλο είτε με το θέατρο, είτε με εκδηλώσεις της Λέσχης Συγγραφέων. Έρχομαι όποτε μπορώ και στο Πήλιο, όπου ο πατέρας μου, μου έλεγε ιστορίες που διέσχιζε το βουνό για να μεταφέρει μηνύματα επί κατοχής. Επίσης η Κατίνα Λατίφη από τον Αλμυρό με είχε φιλοξενήσει στη Γαλλία όταν σπούδαζα θέατρο.
