«Ξέρω ότι καιρό τώρα θεωρούμαστε παράπλευρη απώλεια, οι 16 -35, σκόπιμα ανοίγω λίγο τη βεντάλια και ίσως να είναι και παραπάνω ανάλογα με τον τρόπο ζωής και τη βιολογική λειτουργία του καθενός. Παράπλευρη απώλεια αναφορικά με το τι μας προκαλεί όλη αυτή η κατάσταση ψυχολογικά. Παράπλευρη απώλεια που τα παιδιά της Β και Για Λυκείου δεν θα πάνε τη πενθήμερη τους και. Παράπλευρη απώλεια που οι φοιτητές έχουμε καιρό να βρεθούμε στα αμφιθέατρα μας, εντός και εκτός Ελλάδος.
Παράπλευρη απώλεια που δεν διασκεδάζουμε, δεν βγαίνουμε, δεν ζούμε την αλκή των νιάτων μας. Παράπλευρη απώλεια τα συνέδρια που δεν γίνονται, η εργασία από το σπίτι, το κανένα ποτό μετά τη δουλειά. Θα μου πεις χάνονται ανθρώπινες ζωές και θα σκεφτούμε τη ψυχολογία μας; Ναι θα τη σκεφτούμε. Γιατί ένα χρόνο μετά όλο αυτό έχει λάβει διαστάσεις επικίνδυνες στο ανθρώπινο εγκέφαλο. Η μοναξιά δρα ως πείνα, είναι ένας από τους λόγους που το “ρίχνουμε στο φαΐ, ο εγκλεισμός δημιουργεί είτε κατάθλιψη, είτε οργή ανάλογα με τον άνθρωπο, διαταραχές ύπνου, ο παρατεταμένος φόβος και η αβεβαιότητα, και η οικονομική επισφάλεια στρες, κρίσεις πανικού και άγχους και εμφάνιση διαφόρων φοβιών. Αν κάνεις αυτή τη στιγμή μας εξέταζε θα έβλεπε τους νευροδιαβιβαστές μας σε πλήρη απορύθμιση… Για όλα αυτά δεν θα γράφονται καθημερινά κρούσματα, ούτε πάσχοντες όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος μετά το τέλος της πανδημίας να είμαστε γενιές άρρωστων ψυχικά ανθρώπων χωρίς όρεξή για ζωή ή με αποκλίνουσες συμπεριφορές που θα αγκομαχούν για να ακολουθήσουν για να ζήσουν φυσιολογικά ή να θυμηθούν τους εαυτούς τους. Είμαστε μια παράπλευρη απώλεια γιατί δεν κινδυνεύουμε να πεθάνουμε αλλά αναρωτιέμαι είναι αν οι γενιές μας θα καταφέρουν και να ζήσουν και εάν ναι πως;
Δεν οφείλει αυτή η πανδημία μόνο να τελειώσει για να σώσουμε ζωές και οικονομίες, οφείλει να τελειώσει και εξοργιζόμαστε όλοι πλέον με την ολιγωρία, τα πολιτικά παίγνια και την ανικανότητα όλων όσων έχουν αναλάβει τη διαχείριση αυτής της κρίσης, για να σωθούν και οι ψυχές μας και τα νιάτα μας. Βρεθήκαμε πριν 10 χρόνια παιδιά, έφηβοι και νέοι μέσα στην οικονομική κρίση ματώσαμε εμείς οι οικογένειες μας τώρα άλλη μια ακόμη βαναυσότερη δυστοπία. Ως πότε;» αναρωτιέται η κ. Αθηνά Μαρία Λαοπόδη, μέλος του συντονιστικού της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Μαγνησίας.
